Hallo allemaal,
Even voorstellen: ik ben Marcel de man van Jessy en wil ook even reageren. Afgelopen zaterdag kwam ik per ongeluk op de site terecht en herkende meteen de (schuil)naam van mijn vrouw en ben gaan lezen. Na ongeveer 10 minuten dom voor me uit te hebben gestaard, ben ik gaan nadenken. Mijn eerste reactie was: "Als zij zo ongelukkig is geworden door mijn besluit moet ik dat maar terugdraaien". Maar in mijn achterhoofd kwam al meteen het tegenargument "Op zo'n makkelijke manier zet je niet even een nieuw mens op de wereld" (los van het feit of de operatie zou lukken en of er een zwangerschap uit zou voortkomen). Toen ik dit las was mijn vrouw niet thuis en had ik de tijd om er rustig alleen over na te denken; ik ben met de auto rond gaan rijden ter ontspanning om ales op een rijtje te zetten. Ik kwam tot de conclusie dat het voor mij met twee kinderen dan wel genoeg was maar dat drie kinderen niet teveel zou zijn, mede vanwege het feit dat we samen inmiddels twee kinderen hebben en mijn vrouw desondanks toch nog een derde kind met mij aandurft. Alleen om voor mezelf zeker te weten dat degene die zich schuilhield onder de naam jessy75 ook daadwerkelijk mijn vrouw was wilde ik ditzelfde verhaal van haar horen. Zij wist het zeker en toen was ik helemaal om. Praktische bezwaren........ach ze wegen niet meer op tegen de voordelen: we praten weer met elkaar (onbewust begonnen we elkaar te ontlopen en we wisten eigenlijk niet waarom) en wij stralen inmiddels weer zoveel rust uit dat de kinderen ook weer een stuk rustiger worden. Mijn tip voor de vrouwen die proberen hun man om te krijgen: geef hem de tijd om na te denken maar wel binnen een redelijke tijd, dus niet over een jaar er pas weer over praten. Als je er niet meer over praat gelooft hij al snel dat het zo wel goed is. Bijna alle mannen hebben het gevoel direct te moeten reageren als hun vrouw hierover begint. Als mijn vrouw dit had gevraagd als we in bed hadden gelegen, was ik waarschijnlijk dichtgeklapt. Nu ik de mogelijkheid heb gehad om er even rustig over na te denken, heb ik een ingrijpende beslissing kunnen nemen waar ik ook echt voor 100% achtersta. Als man kijk je toch naar de praktische kant omdat je je verantwoordelijk voelt voor het welzijn van je gezin en dan met name de materiele kant. Zodra je die angst bij hem weg kunt nemen wil hij mischien wel.
Veel succes gewenst allemaal.
groeten, Marcel
Even voorstellen: ik ben Marcel de man van Jessy en wil ook even reageren. Afgelopen zaterdag kwam ik per ongeluk op de site terecht en herkende meteen de (schuil)naam van mijn vrouw en ben gaan lezen. Na ongeveer 10 minuten dom voor me uit te hebben gestaard, ben ik gaan nadenken. Mijn eerste reactie was: "Als zij zo ongelukkig is geworden door mijn besluit moet ik dat maar terugdraaien". Maar in mijn achterhoofd kwam al meteen het tegenargument "Op zo'n makkelijke manier zet je niet even een nieuw mens op de wereld" (los van het feit of de operatie zou lukken en of er een zwangerschap uit zou voortkomen). Toen ik dit las was mijn vrouw niet thuis en had ik de tijd om er rustig alleen over na te denken; ik ben met de auto rond gaan rijden ter ontspanning om ales op een rijtje te zetten. Ik kwam tot de conclusie dat het voor mij met twee kinderen dan wel genoeg was maar dat drie kinderen niet teveel zou zijn, mede vanwege het feit dat we samen inmiddels twee kinderen hebben en mijn vrouw desondanks toch nog een derde kind met mij aandurft. Alleen om voor mezelf zeker te weten dat degene die zich schuilhield onder de naam jessy75 ook daadwerkelijk mijn vrouw was wilde ik ditzelfde verhaal van haar horen. Zij wist het zeker en toen was ik helemaal om. Praktische bezwaren........ach ze wegen niet meer op tegen de voordelen: we praten weer met elkaar (onbewust begonnen we elkaar te ontlopen en we wisten eigenlijk niet waarom) en wij stralen inmiddels weer zoveel rust uit dat de kinderen ook weer een stuk rustiger worden. Mijn tip voor de vrouwen die proberen hun man om te krijgen: geef hem de tijd om na te denken maar wel binnen een redelijke tijd, dus niet over een jaar er pas weer over praten. Als je er niet meer over praat gelooft hij al snel dat het zo wel goed is. Bijna alle mannen hebben het gevoel direct te moeten reageren als hun vrouw hierover begint. Als mijn vrouw dit had gevraagd als we in bed hadden gelegen, was ik waarschijnlijk dichtgeklapt. Nu ik de mogelijkheid heb gehad om er even rustig over na te denken, heb ik een ingrijpende beslissing kunnen nemen waar ik ook echt voor 100% achtersta. Als man kijk je toch naar de praktische kant omdat je je verantwoordelijk voelt voor het welzijn van je gezin en dan met name de materiele kant. Zodra je die angst bij hem weg kunt nemen wil hij mischien wel.
Veel succes gewenst allemaal.
groeten, Marcel