Heel graag een 3e willen maar man wil niet.

Wat voelt m'n lijf zwaar aan... de emoties maken me moe, nog voor ik uit bed kwam was ik al moe. De sfeer is hier in een woord ***. Kinderen uit logeren; wat was bedoeld als een relaxed weekje, start als een conferentie in een koelhuis: korte, hoognodige  mededelingen, zonder enige toenadering. Ik heb er ook totaal geen behoefte aan. Naarmate ik er langer over nadenk, word ik steeds woester. Hoe heeft hij me zo lang aan het lijntje durven houden? Een paar keer zo ridderlijk en liefdevol  mij m'n wens gegund, 'als jij het zo graag wil, als ik je daar nou zo gelukkig mee kan maken'.  M'n moederdagkado; die ochtend met 5 kids (loge's)  aan het ontbijt tegen  onze kinderen  zeggen (!)  dat hij het toch ook wel wil hoor, nog een baby'tje erbij... "jaaah, papa wil het ook!"... Tuurlijk, tussendoor hoorde ik ook zijn bedenkingen. Maar elke keer weer was er het iets   met de strekking van: "nee, we blijven het wel proberen, maar ik moet toch ook mijn twijfel kwijt kunnen."
Maar wat hem al die tijd heeft weerhouden, is  de confrontatie die er nu is. Was hij van het begin af aan zo duidelijk geweest, dan had  zijn 'gunning' bij mij ook geen wortel geschoten.  Nog mazzel (voor hem dan) dat ik niet per ongeluk toch zwanger ben geraakt - want wat hadden we dan gedaan? Sinds gisteren ben ik een groot deel van mijn respect voor hem verloren. Tijdelijk? Dat gesjoemel met mijn gevoelens neem ik hem kwalijk. Hoezeer hij inderdaad alle recht heeft op zijn eigen mening. Dit is een kwalijke zet en ik weet niet wat dat op termijn doet.

Ik loop nu te verkondigen dat ik ook weer 4 dagen wil werken, dat het dan  "dus" weer tijd is voor mijn carriere.  Maar dat is niet wat ik echt wil natuurlijk. Ik probeer daarmee met mijn diepste gevoel 'weg te werken'. Lijkt me een tamelijk kansloze zet, maar ja: ik ben nu echt uit de (hele) kleine kinderen, he. Met dat ik dit lees zit ik weer te brullen.

Het onderwerp baby's bespreekbaar houden lijkt me zinloos, Jessy. Hij wil het niet, dus waar moeten we dan nog over praten. Het is hem nu toch wel duidelijk hoe ik er in sta? Benieuwd wanneer 'ie de zolder gaat leeghalen en zich laat steriliseren. God, er staat me nog heel wat te wachten.

XXXL
 
Trouwens: Ger en Jessy, bedankt voor jullie reacties. Dat maakt 't iets minder eenzaam.
Wat ik niet hoop is dat  mijn  "gedoe" helemaal verkeerd valt bij  vrouwen met een eerste en/of moeilijk te vervullen zwangerschap.  Het loopt als een rode draad door ieders verhaal bij dit onderwerp heen: we zijn allemaal diep gelukkig met wat we hebben. Maar voorbij gaan aan de wens het nog een keer mee te willen maken - dat kost tijd, verdriet en moeite.
 
Lieve lieve Liseau,



Wat ik moet schrijven, weet ik eigenlijk niet, maar ik wil wel even
laten weten dat ik erg veel aan je moet denken. Sinds gisteravond laat,
toen ik je stukje las, maar dus niet wist hoe ik erop moest reageren.
Ook zat mijn man vlakbij en als ik aan het typen was geslagen, had hij
misschien gevraagd wat ik aan het doen was. En hij hoeft niet te weten
dat ik op dit forum 'rondhang'. Dat dit de enige plek is waar ik mijn
verhaal kwijt kan en lotgenoten tref.

Wat moet het verschrikkelijk zijn thuis. Zeker als de kinderen er niet
zijn, want die geven mij in ieder geval altijd nog een reden om
'normaal' te communiceren. Waar moet je heen met je verdriet? En je
boosheid omdat hij je steeds aan het lijntje heeft gehouden? Ik was nog
wel zo jaloers op je... Je hebt het al over weer (meer) te gaan werken
en het opruimen van de babyspullen. Maar hoe zou je dat kunnen  
als dat zo direct tegen je hartsgevoel indruist? Was het maar zo
makkelijk he?



En toch... ik denk dat jullie in ieder geval op de een of ander manier
weer aan het praten moeten. Zo kan het ook niet. Probeer je over je
boosheid heen te zetten en vraag hem rustig hoe het nou zit. Ik denk
dat hij zich zelf in een hoek gedrukt voelt ofzo. Hoewel dat misschien
helemaal nooit jouw bedoeling is geweest. Nu heeft hij zich uit die
hoek geruziet door heel hard NEE te zeggen en de confrontatie aan te
gaan. Maar misschien is hij aan het werkelijke onderwerp voorbijgegaan
in zijn hardheid.



Ik weet het niet, en ik wil je al helemaal geen advies geven waar je
niet op zit te wachten natuurlijk, maar misschien kun je er iets mee.
Mannen zijn het volgens mij al snel oneens met iets als ze het gevoel
hebben dat ze het niet zelf hebben besloten.



Hier gaat het overigens ook niet echt lekker, hoewel het waarschijnlijk niets is vergeleken bij de sfeer bij jullie thuis.



Ik moet gaan. Liseau, heel erg veel sterkte!



Liefs,

Anne

 
Lieve Liseau,

Wat ben ik geschrokken van je bericht! Op de een of andere manier dacht ik altijd nog dat je man wel zou bijdraaien, maar (waarschijnlijk) helaas niet. Wat is het moeilijk he, om nu enigszins normaal tegen elkaar te doen. Je hele droom valt in duigen en dan wordt ook nog van je verwacht dat je je niet moet aanstellen en fris en vrolijk doorgaat met het gezinsleven. En ik vind niet dat je die wens voor een 4e kindje  niet meer mag koesteren omdat je al 3 kids hebt. Tuurlijk zouden andere mensen al blij zijn als ze 1 kindje zouden krijgen, maar dat  staat los  van je eigen verlangens.  

Is  jouw wens helemaal niet meer te bespreken of alleen nu niet? Misschien handig om eens op papier te zetten wat deze wensdroom voor jou betekent, dan kan  hij die eens in alle rust doorlezen en er eens over nadenken wat deze hele situatie met jou en met jullie huwelijk doet.  

Kop op meid, het lukt je wel om weer een goede draai aan de situatie te geven (al dan niet door weer aan je carriere te denken, ook  al wil je dat liever niet).

Veel succes en veel liefs,

Ruma
 
Hai Liseau,
Wat ik eigenlijk bedoelde met bespreekbaar houden was niet het bespreken van wel of niet nog 1 erbij, maar het kunnen bespreken van je verdriet juist op de moeilijke momenten die nog gaan komen. Je komt toch steeds zwangere vrouwen tegen en moeders met baby's en als dat dan toevallig een vierde kindje betreft dan lijkt mij dat  het op zo'n moment wel even slikken is en dat je dan niet het gevoel moet hebben dat je moet doen alsof het je koud laat. Het is wel fijn als je dan bij iemand even je hart kunt uitstorten en als je man je daarin in ieder geval de ruimte zou geven dan scheelt dat een heleboel spanning in huis.
nogmaals heel veel sterkte gewenst, ook namens mijn man.
groetjes, Jessy
 
O.k. Jessy, ja zo begrijp ik het. Inderdaad het onderwerp an sich moet bespreekbaar blijven. Over een tijdje wellicht? We hebben nu een soort wapenstilstand getekend, de sfeer is nog kil en stroef. Ik voel ook weinig tot geen warmte voor hem, als ik eerlijk ben. Maar het geheel dringt geloof ik ook niet helemaal door of nou ja, ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Kan en wil me  misschien nog niet voorstellen dat het echt voorbij is met mij & 'n kleine baby?  Het enige wat hij vanmiddag nog zei was dat ik zo weinig begrip heb voor zijn standpunt. Ja jee: hij wil niet en ik wel, wat moet je daar dan ook mee??? Was het maar financiele kwestie, dan kon ik een bezuinigingsplan opstellen. Of een ruimteprobleem zodat ik op jacht kon naar fijne stapelbedden en inklapbare wiegen enzo... dit ligt zo anders en zo mijlenver uit elkaar.

Verder heb ik een zeer verstandig (ik haat dat woord) besluit genomen: ik ga proberen even afstand te nemen van dit forum. Hoe zeer ik er ook steun, herkenning en "digitale vriendschap" aan beleef, 't werkt ook soort van verslavend. Waardoor ik voortdurend bezig met dat Ene Onderwerp. Weet niet of het lukt, maar wil mijn zinnen toch proberen te verzetten.

Ik  wil over wat weken hier weer een kijkje nemen, jullie belevenissen bijlezen en  mijn  tussenstand dan  melden. Houden jullie wel deze titel erin, ja? (anders moet ik zo zoeken!)

Iedereen heel veel succes met zwanger worden, de beslissing  (laten) nemen  of met verwerken dat 't niet meer gaat gebeuren. Dank voor de warme, wijze woorden die ik heb mogen lezen hier. Tot spoedig. X! Liseau

PS Nog even voor Anne: ik was zo blij om te lezen dat jouw gedachten "theoretisch" ook wel eens naar een andere echtgenoot uit zijn gegaan... ik schaamde me zo diep, en dan is het zo heerlijk als iemand het herkent!!! Hoop dat de sfeer bij jullie thuis  snel wat bijtrekt, moeilijke kost is het, he. Hou je haaks.
 
Liseau, hoewel je dit dan niet meer zult lezen: wel een verstandig besluit om even afstand te nemen. Veel sterkte en hopelijk 'zie' ik je  over een paar weken  terug hier. Enne als je 'de oplossing' hebt gevonden (hoe je hier mee om moet gaan), laat je het dan even weten?

Heb het onderwerp afgelopen zondag nog maar weer even aangekaart om er maar voor te zorgen dat manlief niet denkt dat het van voorbijgaande aard is. Ik heb hem gevraagd of hij zich serieus  een voorstelling wil maken  over hoe het zou zijn als die vierde er echt is. Heb er bijgezegd dat ik daar niet direct een reactie op wilde, maar dat komt dan later wel weer in een volgend gesprek. Hij keek me wel aan zo van: ik wil het echt niet... Nou ja, ik blijf het bespreken zo af en toe.

Ik  moet  zeggen dat ik er nu redelijk geirriteerd door raak. Heb minder geduld met de kinderen en vooral de jongste van net 1 kan me aardig op de zenuwen werken. Hij is zo ontzettend druk en hangt echt de hele dag aan mijn broek. Nouja, zal wel een fase zijn en misschien een reactie op mijn ongeduld. Ik heb me voorgenomen vandaag weer gewoon gezellig te zijn.

Maar dit gedoe thuis brengt me dan wel weer aan het twijfelen: wil ik die vierde echt wel? Want dat  wordt dan misschien wel een rustiger kind, maar overall zal het natuurlijk alleen maar drukker worden. Ik weet het werkelijk niet meer.
En als het hier zo is, dan denkt mijn man natuurlijk helemaal dat ie er niet aan moet denken en waarom ik het eigenlijk wil als het met 3 al zo moeizaam loopt. Vicieuze cirkel dus. Want de ongezelligheid komt wel voort uit mijn verdriet.

Roosje, hoe is het eigenlijk met jou nu?

En zijn er nog andere meelezende moeders die dit probleem kennen? Desnoods van hun moeder of vriendin of tante die uiteindelijk dat kind nooit heeft gekregen en hoe ze daar nu mee omgaan?

Een reactie van een psycholoog is ook  welkom trouwens. Het lijkt me goed om te horen wat een professional zou adviseren in zo'n situatie.

Dag  meiden!
Anne
 
Voor Liseau: meid ik wens je veel sterkte met alles en ook al vind ik het heel jammer dat je hier niet meer zoveel zult komen, misschien wel verstandig.
Ik hoop voor je dat je je snel beter zult voelen!
Knuf Gerrie.

Anne,

Ik herken je twijfels heel goed. Mijn zoontje van ruim 2,5 kan ook heel druk zijn. Vooral als hij merkt dat er spanningen zijn of dat ik moe ben enz. Soms is hij dan juist ook heel lief. Maar vaak werkt het nét averechts. En dan ga ik ook (weer) twijfelen. Doe ik er wel goed aan met een tweede? enz.
Maar ja, weet je dat het nu gewoon niet zo lekker loopt komt gewoon voort uit jouw eigen onvrede. Dat is aan de ene kant heel vervelend. Maar aan de andere kant ook wel fijn, want nu weet je dus dat je de drukte enz wel aankunt, maar dat je nu gewoon niet zo lekker in je vel zit. En dat is natuurlijk ook logisch. Als je op zo'n punt met je wederhelft overhoop ligt, dan veroorzaakt dat wel wat.

Ik heb bijvoorbeeld voor de rest van mijn leven last van het feit dat ik op sommige momenten niet zo goed om kan gaan met stress en druk. Dat betekent dat ik het op veel momenten met twee kinderen best moeilijk ga krijgen. Maar ja dat is gewoon iets wat ik zal moeten accepteren als iets wat bij mij hoort. Het betekent niet dat ik een slechte moeder ben of de dagelijkse dingen niet aan kan. Ik ben daar nu eenmaal gevoeliger voor.

Ik hoop dat je je gauw weer wat beter voelt en dat jullie er uit komen.
En voor alle moeders hoop ik dit.

Veel sterkte.
Liefs Ger.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan