Hoe doe je dat met collega’s van andere afdelingen of extern? Is het voor jou prettig dat iemand ook in het traject heeft gezeten? Ik ken er een aantal waarbij het nooit tot een kindje heeft mogen komen, en 2 waarbij wel dit wel is gebeurd.
Ik heb het ook wel verteld aan collega’s maar wel van mijn laag. Dus niet de gehele afdeling.
Ik wil dat eigenlijk ook niet, omdat ik inschat dat sommige mensen ( hoe lief ook ) er steeds over zouden kunnen beginnen. En ik weet niet welke emoties er nog zouden kunnen komen.
Als ik nu al gewoon eens zeg dat ik misselijk ben, tegen collega’s die het niet weten, dan krijg ik al de opmerking: ben je zwanger of zo.
Of wanneer ik iets eet wat zij “raar” vinden. ( Verschil in dorp/stad en andere provincie blijkbaar ) ….
Ik heb in elk geval van mijn leidinggevende alle ruimte gekregen en staat dit op 1. Dus dat is mega fijn. Echter heb ik ook collega’s vanuit andere afdelingen waar ik mee moet samenwerken, overleggen etc. die weten het niet. ( maar 2, waarvan 1 per ongeluk omdat ik op de speaker stond toen ik belde en ik net eruit floepte omdat ik net naar het ziekenhuis was geweest… ).
Dat een hoop het niet weten, maakt het soms wel lastig als ik (weer) af moet zeggen.
Maar ik ga ook niet zeggen van: ja sorry, ik kan ineens niet want …. Ergens klinkt dat weer als een excuus?
Ik begin nu ook ineens te merken dat mijn concentratie slecht is. Niet ineens omdat ik er continu aan denk, maar toch is het slecht.
Ik ben soms echt iemand die continu met anderen kletst ( over het werk, wel ) en anderen helpt en dan m’n eigen werk soms laat liggen. Dit deed ik zelden.
Het is nu puur omdat ik dan gewoon niet meer kan bedenken wat ik allemaal moest doen. M’n energie level schiet ook echt elke kant op.
Als ik iets in de agenda plan, dan denk ik steevast: “misschien moet ik dan wel naar het ziekenhuis.”
Als je een dag minder werkt, hoe vul je die dag dan in? Ga je dan niet zitten piekeren?