Wauw, wat een emotionele achtbaan de afgelopen dagen gehad. Nadat mijn early test negatief was en ik last had van pms klachten waren we ons al voor aan het bereiden op een volgende ronde. Omdat ik overtijd was toch weer een test gedaan en die is hartstikke positief

Ik kan het bijna niet geloven, maar ik ben zwanger! Naast mega veel vreugde voel ik mij ook wel erg onzeker en hoop ik maar dat alles goed is en we op onze eerste echo een kloppend hartje zie ❤️
Proficiat!
Het is fijn om ook de positieve verhalen te lezen. Ik hoop mee op een goede eerste echo.
 
Ik ben zo naar (van die gonasi) denk ik. Misselijk, buikpijn, diarree. En ik heb zometeen de inseminatie. Ik hoop dat ze nog even willen kijken naar de eitjes. Maandag had ik 17mm en dinsdag avond gonasi prik. Ik voelde op het prikpunt wel iets en de tijd daarna wat lichte buikpijn zoals bij de eerste keer. Maar gisterochtend wakker met zere borsten en gisteren kwam langzaam de buikpijn opzetten alsof ik ongesteld moet worden. Vanmorgen werd het heviger en ook dus diarree en misselijkheid. Ik heb er een naar gevoel over.
 
iui 3 gehad vandaag. En nog steeds buikpijn, zere borsten. Ik heb dit aangegeven maar de arts sloeg er niet echt op aan. Er is geen echo gemaakt. Wel zijn de klachten genoteerd. Zelf ben ik bang dat het echt van die gonasi komt. Ook was weer de zaadkwaliteit niet echt best. Ze weten niet of het met deze kwaliteit wel zin heeft. Maandag worden we gebeld. Mogelijk optie ivf bespreken. Het valt me best zwaar omdat ik eerst dacht dat we tien pogingen hadden. Nu lijkt het alsof er kansen aan m’n neus voorbij gaan. Ik voel zoveel onmacht. Ik weet dat mijn lijf een kindje kan laten groeien omdat ik al een dochter heb. Ik was zelfs tijdens het gebruik van de pil zwanger geworden. Het staat zo haaks op elkaar… toen “wilde” ik geen kindje. Relatie was niet stabiel, ik woonde nog thuis, studeerde.. en nu hebben we de hele basis op orde. Financieel zitten we echt goed. Hebben kei hard gewerkt. En nu dit. Het voelt zo oneerlijk.
Ik voel me zo naar en emotioneel. De tranen springen me de laatste dagen gewoon in de ogen.

Ik wil dit ook niet met m’n man delen, ik ben bang dat hij geen ivf wil. Omdat het heel zwaar is. En als ik er nu al zo bij zit, hoe moet het dan tijdens zo’n ivf traject wat nog veel zwaarder is ( zegt iedereen ).

Mijn man is heel erg van: “het is wat het is”.

“we proberen dit en als het niet lukt dan is het ook goed zo, we zijn nu ook gelukkig”.

Ik wil eigenlijk zelf werkelijk álles proberen voor een kindje. Het gaat mij niet om hoe je zwanger wordt of zo, het gaat om het kindje. Ik wil heel graag een broertje of zusje voor onze dochter. Desnoods met een KID. Misschien egoïstisch, misschien ook niet. Ik dacht dat dit wel een optie zou kunnen zijn omdat onze dochter ook niet biologisch van hem is. Nadat m’n ex mij/ons verlaten had tijdens de zwangerschap, ben ik na mijn zwangerschap mijn man tegengekomen. Toen ontstond er een relatie en hij heeft haar erkend als zijn dochter toen hij mij de ring omschoof. Ik had dus niet verwacht dat KID een probleem zou zijn voor hem. Toch zei hij een paar maanden geleden dat hij dat niet wilde. Ik begrijp dat gewoon niet.
 
iui 3 gehad vandaag. En nog steeds buikpijn, zere borsten. Ik heb dit aangegeven maar de arts sloeg er niet echt op aan. Er is geen echo gemaakt. Wel zijn de klachten genoteerd. Zelf ben ik bang dat het echt van die gonasi komt. Ook was weer de zaadkwaliteit niet echt best. Ze weten niet of het met deze kwaliteit wel zin heeft. Maandag worden we gebeld. Mogelijk optie ivf bespreken. Het valt me best zwaar omdat ik eerst dacht dat we tien pogingen hadden. Nu lijkt het alsof er kansen aan m’n neus voorbij gaan. Ik voel zoveel onmacht. Ik weet dat mijn lijf een kindje kan laten groeien omdat ik al een dochter heb. Ik was zelfs tijdens het gebruik van de pil zwanger geworden. Het staat zo haaks op elkaar… toen “wilde” ik geen kindje. Relatie was niet stabiel, ik woonde nog thuis, studeerde.. en nu hebben we de hele basis op orde. Financieel zitten we echt goed. Hebben kei hard gewerkt. En nu dit. Het voelt zo oneerlijk.
Ik voel me zo naar en emotioneel. De tranen springen me de laatste dagen gewoon in de ogen.

Ik wil dit ook niet met m’n man delen, ik ben bang dat hij geen ivf wil. Omdat het heel zwaar is. En als ik er nu al zo bij zit, hoe moet het dan tijdens zo’n ivf traject wat nog veel zwaarder is ( zegt iedereen ).

Mijn man is heel erg van: “het is wat het is”.

“we proberen dit en als het niet lukt dan is het ook goed zo, we zijn nu ook gelukkig”.

Ik wil eigenlijk zelf werkelijk álles proberen voor een kindje. Het gaat mij niet om hoe je zwanger wordt of zo, het gaat om het kindje. Ik wil heel graag een broertje of zusje voor onze dochter. Desnoods met een KID. Misschien egoïstisch, misschien ook niet. Ik dacht dat dit wel een optie zou kunnen zijn omdat onze dochter ook niet biologisch van hem is. Nadat m’n ex mij/ons verlaten had tijdens de zwangerschap, ben ik na mijn zwangerschap mijn man tegengekomen. Toen ontstond er een relatie en hij heeft haar erkend als zijn dochter toen hij mij de ring omschoof. Ik had dus niet verwacht dat KID een probleem zou zijn voor hem. Toch zei hij een paar maanden geleden dat hij dat niet wilde. Ik begrijp dat gewoon niet.
Allereerst wil ik gelijk eerlijk zeggen dat ik niet in jou (jullie) situatie zit.
Toch weet ik wel een beetje hoe het is.
Bij ons was (na het overlijden van onze oudste) 100% uitgesloten dat we zwanger zouden worden. Zelfs met alle mogelijke medische hulp was het eigenlijk uitgesloten.
We hebben (voor ons ook uit principe) geprobeerd ons erbij neer te leggen.
Inmiddels zijn we 16 jaar verder, en… Mogen we nog 4 kinderen hebben krijgen…
Ik weet dat dat voor een ander geen garantie is, maar ik hoop dat je weet dat het altijd mogelijk is.

Sorry, ik hoop niet dat je het me kwalijk neemt dat ik het schrijf, het is totaal niet mijn bedoeling om iemand ermee te kwetsen..
 
Allereerst wil ik gelijk eerlijk zeggen dat ik niet in jou (jullie) situatie zit.
Toch weet ik wel een beetje hoe het is.
Bij ons was (na het overlijden van onze oudste) 100% uitgesloten dat we zwanger zouden worden. Zelfs met alle mogelijke medische hulp was het eigenlijk uitgesloten.
We hebben (voor ons ook uit principe) geprobeerd ons erbij neer te leggen.
Inmiddels zijn we 16 jaar verder, en… Mogen we nog 4 kinderen hebben krijgen…
Ik weet dat dat voor een ander geen garantie is, maar ik hoop dat je weet dat het altijd mogelijk is.

Sorry, ik hoop niet dat je het me kwalijk neemt dat ik het schrijf, het is totaal niet mijn bedoeling om iemand ermee te kwetsen..
Hadden die artsen het dan fout? Want ik kan me wel voorstellen dat er een zwangerschap komt na zo’n bericht. Maar 4 keer is wel erg uniek. Wat natuurlijk voor jullie echt 4x de Lotto winnen is, denk ik.
Dit soort berichten geeft idd altijd wel hoop.
 
iui 3 gehad vandaag. En nog steeds buikpijn, zere borsten. Ik heb dit aangegeven maar de arts sloeg er niet echt op aan. Er is geen echo gemaakt. Wel zijn de klachten genoteerd. Zelf ben ik bang dat het echt van die gonasi komt. Ook was weer de zaadkwaliteit niet echt best. Ze weten niet of het met deze kwaliteit wel zin heeft. Maandag worden we gebeld. Mogelijk optie ivf bespreken. Het valt me best zwaar omdat ik eerst dacht dat we tien pogingen hadden. Nu lijkt het alsof er kansen aan m’n neus voorbij gaan. Ik voel zoveel onmacht. Ik weet dat mijn lijf een kindje kan laten groeien omdat ik al een dochter heb. Ik was zelfs tijdens het gebruik van de pil zwanger geworden. Het staat zo haaks op elkaar… toen “wilde” ik geen kindje. Relatie was niet stabiel, ik woonde nog thuis, studeerde.. en nu hebben we de hele basis op orde. Financieel zitten we echt goed. Hebben kei hard gewerkt. En nu dit. Het voelt zo oneerlijk.
Ik voel me zo naar en emotioneel. De tranen springen me de laatste dagen gewoon in de ogen.

Ik wil dit ook niet met m’n man delen, ik ben bang dat hij geen ivf wil. Omdat het heel zwaar is. En als ik er nu al zo bij zit, hoe moet het dan tijdens zo’n ivf traject wat nog veel zwaarder is ( zegt iedereen ).

Mijn man is heel erg van: “het is wat het is”.

“we proberen dit en als het niet lukt dan is het ook goed zo, we zijn nu ook gelukkig”.

Ik wil eigenlijk zelf werkelijk álles proberen voor een kindje. Het gaat mij niet om hoe je zwanger wordt of zo, het gaat om het kindje. Ik wil heel graag een broertje of zusje voor onze dochter. Desnoods met een KID. Misschien egoïstisch, misschien ook niet. Ik dacht dat dit wel een optie zou kunnen zijn omdat onze dochter ook niet biologisch van hem is. Nadat m’n ex mij/ons verlaten had tijdens de zwangerschap, ben ik na mijn zwangerschap mijn man tegengekomen. Toen ontstond er een relatie en hij heeft haar erkend als zijn dochter toen hij mij de ring omschoof. Ik had dus niet verwacht dat KID een probleem zou zijn voor hem. Toch zei hij een paar maanden geleden dat hij dat niet wilde. Ik begrijp dat gewoon niet.
Hey Espen, wat rot dat je er zoveel klachten van hebt . Denk dat een heel belangrijk onderdeel van dit hele proces is dat je je serieus genomen voelt door de artsen en dat ze echt maatwerk proberen te leveren en dan ook kijken naar je klachten.
En idd even schakelen als ze over IVF beginnen ipv IUI. Maar je zegt ook van, ik wil alles proberen voor een kindje. Ik wil niet zomaar over alles heen stappen, begrijp me niet verkeerd, maar misschien dat juist direct overstappen op IVF voor jullie juist betere kansen geeft en dat het proces minder zwaar is dan "10 x de IUI" en hopen dat het zaad steeds goed genoeg is om mee te doen, als je begrijpt wat ik bedoel. Voor je man maakt het uiteindelijk geen verschil toch? (Ik heb niet heel veel kennis van IVF nog hoor dus als het niet klopt, verbeter me gerust). Vooral jij moet het lichamelijke ondergaan? In ieder geval; heel veel sterkte komende dagen. Hopelijk zakken je klachten wat weg. (En is het raak natuurlijk, met deze iui poging!!). Liefs!
 
Ik ben zo naar (van die gonasi) denk ik. Misselijk, buikpijn, diarree. En ik heb zometeen de inseminatie. Ik hoop dat ze nog even willen kijken naar de eitjes. Maandag had ik 17mm en dinsdag avond gonasi prik. Ik voelde op het prikpunt wel iets en de tijd daarna wat lichte buikpijn zoals bij de eerste keer. Maar gisterochtend wakker met zere borsten en gisteren kwam langzaam de buikpijn opzetten alsof ik ongesteld moet worden. Vanmorgen werd het heviger en ook dus diarree en misselijkheid. Ik heb er een naar gevoel over.
Er heerst momenteel ook weer gewoon buikgriep.
 
Terug
Bovenaan