Annemt ja dat gevoel van falen heb ik dan ook dan denk ik zijn mijn eitjes dan wel goed nog of zijn die te oud dan ik denk dat ze dan met ivf er wel achter komen om dat ze dan de bevruchten vooraf doen maar dan denk ik weer de innesteling lukt niet want dat heb ik ook al 2x gehad en wat is daar dan mis mee zoek heel internet af om te kijken hoe ik dat kan verbeteren maar we leven al gezond en ben ook niet te zwaar eerder te licht maar BMI is goed dus is gewoon een loterij hoop voor jullie dat het ook snel raak is
iui
- Onderwerp starter Anniekk
- Startdatum
Carolinerkj: meen je niet wat mega balen zeg... ja snap je helemaal.. direct door voor ivf.. (heb je al gekeken/navraag gedaan in Düsseldorf) .. staat goed aangeschreven.. en meer slagingskans..en ze doen na elke behandeling wat niet lukt weer nieuwe onderzoeken om te kijken wat er mis is/gegaan...
Ik ben 33, had het vroeger ook anders voor ogen.. en iedereen is/wordt zwanger om je heen.. daar kan ik dus heel slecht tegen. En bij jou situatie snap ik je gevoel helemaal.. geen tijd om te wachten of stil te staan.. en idd dat gevoel van falen heb ik ook... bij ons is ook niets naar voren gekomen met de onderzoeken.. en van mijn man ziet er super uit.. waarom het dan niet lukt frustreert mij enorm...
Ik hoop voor ons allemaal dat het geluk een x aan onze zijde is...??
Ik ben 33, had het vroeger ook anders voor ogen.. en iedereen is/wordt zwanger om je heen.. daar kan ik dus heel slecht tegen. En bij jou situatie snap ik je gevoel helemaal.. geen tijd om te wachten of stil te staan.. en idd dat gevoel van falen heb ik ook... bij ons is ook niets naar voren gekomen met de onderzoeken.. en van mijn man ziet er super uit.. waarom het dan niet lukt frustreert mij enorm...
Ik hoop voor ons allemaal dat het geluk een x aan onze zijde is...??
Hoi lieve ontzettend sterke dames! Ik heb al jullie verhalen gelezen, voor de dames die inmiddels zwanger zijn, van harte gefeliciteerd met jullie wonder! En de dames die in het IUI traject zitten, ontzettend veel succes gewenst!
Ook wij zijn een tijdje (inmiddels 2,5jr) bezig met onze kinderwens. In deze maand start onze eerste IUI. Ik ben pas met de Chlomid begonnen (50mg). Hier zat ik ontzettend tegenop, omdat het gewoon troep is eigenlijk. Aan de andere kant heeft het heel veel vrouwen wel weer geholpen. Over 2 weken mag ik een echo maken, dan kunnen we het verdere verloop bepalen.
Ik moet zeggen dat ik er in eerste instantie wel moeite mee had. Het feit dat ik misschien wel nooit een eigen kindje in handen zou hebben. Dat ik nooit zal weten op wie het dan zou lijken. Nooit de warmte en liefde zou kunnen geven of terug zou kunnen voelen. Het allerergste vond ik dat ik mijn partner niet kon geven wat hij het allerliefste wilde. Maar ik denk dat het moeilijkste was de druk die ik ervaren heb. Enerzijds van mijn man die elke maand hoopvol was en elke keer vroeg naar mijn menstruatie. Anderzijds de de enorme sociale druk van buitenaf en onbegrip. Wellicht ligt het aan mij culturele achtergrond, maar wat zijn mensen (met name vrouwen) ongepast nieuwsgierig en lomp (soms zelfs vals). Corona is wat dat betreft ook een zegen, minder sociale contacten en daarmee meer privacy. Mensen vragen continu naar een zwangerschap, als je bijvoorbeeld ontzettend zin hebt in pannenkoeken ineens. Dan gaat meteen de roddel dat je zwanger bent. Als je een beetje aangekomen bent of je buik een beetje is opgezet omdat je PDS hebt, ben je meteen zwanger. Ook de vragen die je krijgt: "wanneer gaan jullie nou aan kinderen beginnen". Niet wetend wat mensen allemaal door moeten maken. Niet wetend dat niets in dit leven vanzelfsprekend is. Niet wetend dat een persoon misschien wel door een hel gaat na 8 miskramen. En wellicht is die persoon op dat moment zwanger en wordt haar de kans ontnomen om het op haar tijd en manier te vertellen. En het komt altijd voor bij gelegenheden, dus niet tijdens 1 op 1 gesprekken. De interpolondervragingen, de roddels en continu het onderwerp van gesprek zijn was ik zo zat, dat ik die mensen ontweek.
Ik kon niet eens verder met mijn leven omdat deze mensen gewoon een blok aan mijn been waren. Ik wist wel wat ik aan ze had. Helemaal niks. Ik ben gezegend met het feit dat ik gelovig ben. Ik ben ervan overtuigd dat als er iets goeds in zit en het voor mij bestemd is, het ook zo zal zijn. En als het niet voor mij is bestemd, zit ook daar iets goeds in voor mij. Dat vertrouwen heb ik. Ik praat er verder ook met niemand over. Met mij zus heb ik er een tijd geleden over gehad, maar die snapt er helemaal niks van. Tijdens de hele emotionle rollercoaster werd continu alles goedgepraat. Mocht me niet even rot voelen met het slechte nieuws. En dan na te gaan dat ik totaal geen emo-mens ben. Daarnaast werden er soms ongepaste opmerkingen gemaakt die voor mij pijnlijk waren.
Mijn partner ervaart het allemaal op een hele andere manier. De enige met wie ik het erover heb is God. Klinkt gek, maar het zijn echt goede gesprekken. Geen oordeel. Geen geroddel. Geen goedgepraat. Alleen maar opluchting en begrip. Verder ben ik gesteld op mijn privacy en door gebrek aan vertrouwen in mensen heb ik het ook niemand kunnen vertellen. Mensen zullen ongetwijfeld hun vermoedens hebben, maar ze durven het nu niet meer te vragen.
Sorry voor mijn geklaag. Maar het voelt voor mij dat ik eindelijk mensen heb gevonden die mij begrijpen, die weten hoe het is en die in hetzelfde schuitje zitten. En jullie verhalen geven wel steun en positiviteit! Dat is wel weer motiverend. Moet eerlijk bekennen nadat ik het eenmaal had geaccepteerd dat het voor mij ook niet meer hoefde. Ik kan er ook niet meer emotioneel worden. Het is wat het is en het ligt buiten mijn invloedsferen. En omdat ik niet weet of ik er over 5jr ook zo over denk, wil ik in ieder geval nu er alles aan gedaan hebben om geen spijt ervan te krijgen.
Ik wens eenieder van jullie een voorspoedige zwangerschap en een gezond en stralend wondertje! Liefs
Ook wij zijn een tijdje (inmiddels 2,5jr) bezig met onze kinderwens. In deze maand start onze eerste IUI. Ik ben pas met de Chlomid begonnen (50mg). Hier zat ik ontzettend tegenop, omdat het gewoon troep is eigenlijk. Aan de andere kant heeft het heel veel vrouwen wel weer geholpen. Over 2 weken mag ik een echo maken, dan kunnen we het verdere verloop bepalen.
Ik moet zeggen dat ik er in eerste instantie wel moeite mee had. Het feit dat ik misschien wel nooit een eigen kindje in handen zou hebben. Dat ik nooit zal weten op wie het dan zou lijken. Nooit de warmte en liefde zou kunnen geven of terug zou kunnen voelen. Het allerergste vond ik dat ik mijn partner niet kon geven wat hij het allerliefste wilde. Maar ik denk dat het moeilijkste was de druk die ik ervaren heb. Enerzijds van mijn man die elke maand hoopvol was en elke keer vroeg naar mijn menstruatie. Anderzijds de de enorme sociale druk van buitenaf en onbegrip. Wellicht ligt het aan mij culturele achtergrond, maar wat zijn mensen (met name vrouwen) ongepast nieuwsgierig en lomp (soms zelfs vals). Corona is wat dat betreft ook een zegen, minder sociale contacten en daarmee meer privacy. Mensen vragen continu naar een zwangerschap, als je bijvoorbeeld ontzettend zin hebt in pannenkoeken ineens. Dan gaat meteen de roddel dat je zwanger bent. Als je een beetje aangekomen bent of je buik een beetje is opgezet omdat je PDS hebt, ben je meteen zwanger. Ook de vragen die je krijgt: "wanneer gaan jullie nou aan kinderen beginnen". Niet wetend wat mensen allemaal door moeten maken. Niet wetend dat niets in dit leven vanzelfsprekend is. Niet wetend dat een persoon misschien wel door een hel gaat na 8 miskramen. En wellicht is die persoon op dat moment zwanger en wordt haar de kans ontnomen om het op haar tijd en manier te vertellen. En het komt altijd voor bij gelegenheden, dus niet tijdens 1 op 1 gesprekken. De interpolondervragingen, de roddels en continu het onderwerp van gesprek zijn was ik zo zat, dat ik die mensen ontweek.
Ik kon niet eens verder met mijn leven omdat deze mensen gewoon een blok aan mijn been waren. Ik wist wel wat ik aan ze had. Helemaal niks. Ik ben gezegend met het feit dat ik gelovig ben. Ik ben ervan overtuigd dat als er iets goeds in zit en het voor mij bestemd is, het ook zo zal zijn. En als het niet voor mij is bestemd, zit ook daar iets goeds in voor mij. Dat vertrouwen heb ik. Ik praat er verder ook met niemand over. Met mij zus heb ik er een tijd geleden over gehad, maar die snapt er helemaal niks van. Tijdens de hele emotionle rollercoaster werd continu alles goedgepraat. Mocht me niet even rot voelen met het slechte nieuws. En dan na te gaan dat ik totaal geen emo-mens ben. Daarnaast werden er soms ongepaste opmerkingen gemaakt die voor mij pijnlijk waren.
Mijn partner ervaart het allemaal op een hele andere manier. De enige met wie ik het erover heb is God. Klinkt gek, maar het zijn echt goede gesprekken. Geen oordeel. Geen geroddel. Geen goedgepraat. Alleen maar opluchting en begrip. Verder ben ik gesteld op mijn privacy en door gebrek aan vertrouwen in mensen heb ik het ook niemand kunnen vertellen. Mensen zullen ongetwijfeld hun vermoedens hebben, maar ze durven het nu niet meer te vragen.
Sorry voor mijn geklaag. Maar het voelt voor mij dat ik eindelijk mensen heb gevonden die mij begrijpen, die weten hoe het is en die in hetzelfde schuitje zitten. En jullie verhalen geven wel steun en positiviteit! Dat is wel weer motiverend. Moet eerlijk bekennen nadat ik het eenmaal had geaccepteerd dat het voor mij ook niet meer hoefde. Ik kan er ook niet meer emotioneel worden. Het is wat het is en het ligt buiten mijn invloedsferen. En omdat ik niet weet of ik er over 5jr ook zo over denk, wil ik in ieder geval nu er alles aan gedaan hebben om geen spijt ervan te krijgen.
Ik wens eenieder van jullie een voorspoedige zwangerschap en een gezond en stralend wondertje! Liefs
Hi Carolinerkj, We zijn ongeveer van dezelfde leeftijd. Ik probeer op zulke momenten te relativeren. Ik hoor ook veel om mij heen over zwangerschappen. Maar omdat er zo'n taboe heerst met betrekking tot vruchtbaarheidsproblemen, weten we natuurlijk niet wat die mensen hebben meegemaakt of meemaken. Misschien was het voor hen zoveelste miskraam of behandeling. Ik probeer ook het positieve ervan in te zien. Ben gezegend met heel veel andere gunsten. Ik denk er zijn altijd mensen die het erger hebben, die bijvoorbeeld ongeneeselijk ziek zijn. Als ik daar bij stil sta dan denk ik 'ik mag eigenlijk niet klagen'. Het kan altijd erger. Wees geduldig, je bent al zover gekomen!
Ik had trouwens wel een andere vraag. Volgen jullie voor extra stimulatie een bijzonder dieet? Niet zozeer voor het afvallen enkel om de juiste voedingsstoffen binnen te krijgen?
Ikzelf heb dus PDS en mag dus geen tarwe hebben. Mesoloog adviseert om de vruchtbaarheid te bevorderen ook glutenvrij te eten. Dat vind ik nog lastig eerlijk gezegd.
Ik ben zelf geen vleesliefhebber maar eet wel veel groenten en vis. Verder slik ik vit D bij, ook dat zou helpen de vruchtbaarheid te bevorderen. Veel vrouwen hebben zonder dat ze het weten een tekort.
Enige waar ik vanaf moet is het koffie drinken. Door het thuiswerken ben ik alleen maar meer koffie gaan drinken. Heeft negatief effect op de nieren en die maken weer hormonen aan die we nodig hebben voor onze eitjes onder andere. Hoe doen jullie dit?
Ikzelf heb dus PDS en mag dus geen tarwe hebben. Mesoloog adviseert om de vruchtbaarheid te bevorderen ook glutenvrij te eten. Dat vind ik nog lastig eerlijk gezegd.
Ik ben zelf geen vleesliefhebber maar eet wel veel groenten en vis. Verder slik ik vit D bij, ook dat zou helpen de vruchtbaarheid te bevorderen. Veel vrouwen hebben zonder dat ze het weten een tekort.
Enige waar ik vanaf moet is het koffie drinken. Door het thuiswerken ben ik alleen maar meer koffie gaan drinken. Heeft negatief effect op de nieren en die maken weer hormonen aan die we nodig hebben voor onze eitjes onder andere. Hoe doen jullie dit?
Hoi hoi wij waren na de eerste IUI zwanger , ook 2,5 jaar bezig geweest en nooit een oorzaak kunnen vinden
Oh wauw! Dat is lekker vlot inderdaad. Ik durf er niet vanuit te gaan dat het bij mij zo vlot gaat. Maar ik laat me graag verassen ?
Heb je ook de Chlomid gehad?
Heb je ook de Chlomid gehad?