Voor de mensen die graag mijn bevallingsverhaal wilde lezen:
op 31 december rond 03:00 uur werd ik wakker van wat “buik krampen”. Omdat ik de hele zwangerschap al last had van een slechte stoelgang had ik wat roosvicee laxo in huis gehaald en ging er eigenlijk vanuit dat het middeltje zijn werk deed bij mijn darmen. Ik probeerde wat verder te slapen maar het ging echt niet meer. Geprobeerd om naar de wc te gaan voor nummer 2 maar ook dat was het niet. Weer terug in bed en beprobeerd de slaap te hervatten tot een uur of 5 maar ging niet meer. Besloten om een warme douch te nemen, zeggen vaak dat als het voorweeen zijn deze door de douch minder worden, bij echte nemen ze toe. Na het douchen leken ze even te zijn verminderd, maar daarna kwamen ze heftiger terug. Toen mijzelf er bij neergelegd dat het hoogstwaarschijnlijk echte weeen waren en dat onze dochter geboren zou worden op 31 december, oudjaardag en de geboorte dag van mijn zus. Om 08:00 uur de verloskundige ingeligd en die gaf aan terug te bellen bij weeen de ongeveer om de 5 min kwamen en 1 min aanhielden. Weeen werden gedurende dag steeds heftiger in pijn maar ik bleef hangen op weeen om de 4 min van 40/50 sec. Uiteindelijk om 16:00’uur nogmaals de verloskundige gebeld of ze niet kon komen kijken omdat ik toch al een tijdje bezig was. Mijzelf er volledig op ingesteld dat ik wellicht pas op de 1cm ontsluiting zat. Verloskundige kwam en zei; “nou je zit al dik op de 7cm ontsluiting”! Dat was wel fijn om te horen, tot nu toe vond ik de weeen goed te Doen en twijfelde nog steeds of het echte werk al begonnen was. Ik wilde graag een poliklinische bevalling dus VK belde of er ruimte was in dichtbijgelegen ziekenhuis, helaas niet en zou ik moeten afwijken naar een ziekenhuis verder weg. Hier had ik geen zin in, zo’n stuk in de auto met weeen dus besloten het toch lekker thuis te doen. Boven werden mijn vliezen gebroken, heb de weeen die toen nog sneller en heftiger kwamen opgevangen onder de douch. Na een kwartier bleek ik al volledige ontsluiting te hebben en kwam ik bij de persfase. Helaas ging dit deel een stuk slechter en heb ik me hier vooraf echt op verkeken. Na bijna 1,5 uur persen met wisselen van op de baarkruk en bed zakte de kleine meid wel telkens maar het ging niet snel genoeg. VK gaf aan alsnog met mij naar het ZK te willen voor een vacuümpomp. Verschrikkelijk baalde ik, alsnog dus naar het ziekenhuis. Rit in de ambulance was verschrikkelijk, ik had mega persweeen maar mocht in de ambulance niet mee persen maar moest ze wegpuffen dit vond ik heel zwaar. Aangekomen in het ziekenhuis nam de verloskundige van het zk het over en hebben ze eerst mijn blaas geleegd met een katheter, daarna mochten de benen in de beugel en heeft de verloskindige wat onaangenamen truckjes toegepast om mij beter te laten persen (deze laat ik maar even achterweg) VK van zk was wel wat heftiger dan mijn eigen, maar alles voor een goed doel want na 3 kwartier persen onder begeleiding van VK van ZKH en zonder hulp van een vacuümpompen, wel met een grote inknip was ons meisje daar. En alle clichés zijn waar, zodra je je kind op je buik hebt ben je alles vergeten. Daarna ben ik nog onder verdoving gehecht maar toen had ik mijn meisje al op mijn buik en in de 7e hemel. Het is nu 4 dagen verder en in alle eerlijkheid aangezien we toch ook gênante dingen met elkaar kunnnen delen, ik heb weinig last van mijn “vagina” qua de inknip en hechtingen, maar ontzettend veel last van aambeien die zijn ontstaan bij het lange harde persen. Gebruik daar nu pilletjes en zalf voor maar het duurt nog wel even voordat ik weer normaal kan zitten denk ik. Maar hè dat is het enige! Ik ben gelijk al 8 kg verloren naar de geboorte en pas al bijna mijn skinny jeans weer, ook loop ik gewoon op dag 1 al beneden dingen te ondernemen en kan lekker de verzorging van de kleine doen. Ze is om 20:35 u geboren en om 23:15 uur waren wij thuis, na de baby onder de wol gelegd te hebben stond mijn man in de deur opening met een glas champagne en hebben we samen geproost op het nieuwe jaar en de komst van onze kleine meid. Wat een geluk. Al met al kijk ik er met een goed gevoel op terug, alleen jammer dat de uitdrijving niet ging zoals gehoopt....
succes ieder die nog moet en echt ik vond het reuze mee vallen, alleen het “trucje” van de VK van het ZKH vond ik zeer pijnlijk maar ook dat was wel iets wat uiteindelijk gewoon nodig was en goed hielp met het persen. Jullie kunnen dit! ❤️
.