In een heleboel dingen herken ik mezelf (gelukkig) niet. Ik ben vlak na middernacht bevallen in het ziekenhuis en een uur later stonden mijn ouders, zusje en schoonouders al in de verloskamer. Dat wilden we zelf graag. Ze hebben ons dochtertje niet vastgehouden, vroegen dat ook niet en gingen na drie kwarier netjes weer weg. We voelden ons zo trots! Het was dan ook erg emotioneel. Ik ben blij dat we die mogelijkheid kregen van het ziekenhuis.
We hebben nog een week in het ziekenhuis gelegen en daar kwamen alleen onze ouders, broer, zussen en beste vrienden. Mijn man zorgde ervoor dat er niet teveel mensen tegelijk kwamen. Eén bevriend stel kwam onaangekondigd, maar dat hadden we een aantal jaar daarvoor bij hun ook gedaan, dus dat konden we wel waarderen. Als er iemand belde om langs te komen en het zat die dag al vol, dan zei mijn man dat ook. Niet op een onaardige manier, maar meer zo van `ik kan er ook niks aan doen, maar kun je misschien morgen... ´. Dat pikte iedereen.
Het bezoek thuis kwam heel langzaam op gang. En nu nog steeds. Heerlijk is dat! We hebben ook maar één keer per week visite, in de eerste weken hooguit twee of drie. En alles in het weekend, ´s avonds zijn we veel te moe. Hierdoor kunnen we echt de tijd nemen en lekker bijkletsen. Als iemand te lang blijft zitten, zeg ik of mijn man met een grapje dat we ze over een kwartiertje naar huis gaan sturen. Niemand kijkt daar raar van op. En we laten onze dochter gewoon in de wieg liggen op haar kamertje en halen haar niet uit bed voor de visite. We proberen het zo te plannen, dat visite voor of na een (borst)voeding komt. Dan zien ze haar toch wakker. Als ze er zijn tijdens een voeding (want die zijn natuurlijk niet altijd te plannen), ga ik meestal boven voeden. Behalve bij heel goede vrienden, dan blijf ik beneden. Dan zit ikzelf relaxt en drinkt mijn dochter ook prima. Bij mensen die wat verder van me af staan, zit ik minder op mijn gemak en dat merk ik gelijk aan mijn dochter. Na een voeding neem ik Norah dan mee naar beneden en dan kan het bezoek haar even vasthouden. Dat kan, omdat er bijna nooit meer dan twee mensen tegelijk zijn, we maken geen combi-afspraken.
Onze ouders zien we niet als visite, hoewel die ook nooit onaangekondigd langs zullen komen en dan meteen verwachten dat het uitkomt. Meestal bellen ze van tevoren en als ze toch onverwachts voor de deur staan, vinden ze het niet erg als het niet uitkomt, dan gaan ze gewoon weer naar huis. Ik moet er wel bij zeggen dat ze allemaal bij ons in het dorp wonen, dat scheelt misschien.
Met andere woorden, het gaat bij ons nog heel lang duren voordat we iedereen hebben gezien, maar dat vinden we helemaal niet erg! Als je geen kraamfeest geeft, kun je met kraamvisite twee kanten op. Of je propt alles in de eerste weken waardoor je er snel vanaf bent, maar er zelf niet van kunt genieten. Of je zit er lang mee, maar hebt dan ook echt de tijd om uitgebreid over je kindje (en eventueel de bevalling) te vertellen. Een middenweg schiet niet op, want dan heb je wel de nadelen (dus er lang mee zitten en niet kunnen genieten), maar niet de voordelen!
Nou, een lang verhaal, hopelijk hebben jullie er wat aan...!
