Hoi Ankie,
Fijn dat ik eindelijk eens iemand tref, die hetzelfde voelt als ik.
Ons dochtertje is nu 13 weken en ik vind het ook nog steeds moeilijk om haar door anderen vast te laten houden.
Wij gaan bijvoorbeeld op zondag altijd naar de kerk en daar zijn dan een hoop mensen, incl. een aantal familieleden. Ik vind het dan niet nodig dat anderen met mijn kleintje 'aan de haal gaan'. Als mensen haar willen vasthouden, dan komen ze maar een keer op visite, maar ik ben tegen het 'van-hand-tot-hand-gaan'. Ik hoop dan wel stiekem bij sommige mensen dat onze kleine heerlijk ligt te slapen in haar bedje. Als dat dan ook nog zo is, dan krijg ik bijvoorbeeld de opmerkingen: "Heb je d'r niet wakker gehouden voor haar oma?" of "Ligt ze nou al weer te slapen?" of "Volgens mij hoor ik haar. Dan kan ze naar beneden...!"
Ik zou me dan nog schuldig gaan voelen ook en moeten verdedigen waarom ik haar op bed gelegd heb.
Pasgeleden waren mijn ouders bij ons en we gingen aan tafel. De kleine lag heel tevreden in de box te spelen. Mijn moeder was als eerste klaar en stond meteen op om bij de box te spelen en de kleine op te pakken enzo. Dan vraagt ze "mag ze eruit", maar dan heeft ze haar al vast. Het gevolg: ons meisje was heerlijk aan het spelen en wordt daarvan weggerukt en begint natuurlijk na zo'n 5-10 minuten te huilen. Ik wil dan mijn meisje troosten, maar denk maar niet dat m'n moeder haar aan mij geeft. Ik zit op zo'n moment echt met heel kromme tenen!!
Ik wil eigenlijk dat mensen weer normaal tegen ons gaan doen. Dat ze ophouden met dat 'hijgerige' over onze meid. Sommige mensen zouden het liefst de kleine uit je handen kijken. Bij die personen ben ik dan nog veel stijver. Ik zou graag wat relaxter worden, maar ik krijg al kippenvel bij de blik van sommige mensen. Heb jij het ook dat het bij naast familieleden erger is? Ik vind het bijvoorbeeld bijzonder irritant als mijn ouders komen of mijn schoonzusje.
Zijn er nog meer moeders die het ook zo moeilijk vinden en hoe gaan zij ermee om?
Groetjes!
Fijn dat ik eindelijk eens iemand tref, die hetzelfde voelt als ik.
Ons dochtertje is nu 13 weken en ik vind het ook nog steeds moeilijk om haar door anderen vast te laten houden.
Wij gaan bijvoorbeeld op zondag altijd naar de kerk en daar zijn dan een hoop mensen, incl. een aantal familieleden. Ik vind het dan niet nodig dat anderen met mijn kleintje 'aan de haal gaan'. Als mensen haar willen vasthouden, dan komen ze maar een keer op visite, maar ik ben tegen het 'van-hand-tot-hand-gaan'. Ik hoop dan wel stiekem bij sommige mensen dat onze kleine heerlijk ligt te slapen in haar bedje. Als dat dan ook nog zo is, dan krijg ik bijvoorbeeld de opmerkingen: "Heb je d'r niet wakker gehouden voor haar oma?" of "Ligt ze nou al weer te slapen?" of "Volgens mij hoor ik haar. Dan kan ze naar beneden...!"
Ik zou me dan nog schuldig gaan voelen ook en moeten verdedigen waarom ik haar op bed gelegd heb.
Pasgeleden waren mijn ouders bij ons en we gingen aan tafel. De kleine lag heel tevreden in de box te spelen. Mijn moeder was als eerste klaar en stond meteen op om bij de box te spelen en de kleine op te pakken enzo. Dan vraagt ze "mag ze eruit", maar dan heeft ze haar al vast. Het gevolg: ons meisje was heerlijk aan het spelen en wordt daarvan weggerukt en begint natuurlijk na zo'n 5-10 minuten te huilen. Ik wil dan mijn meisje troosten, maar denk maar niet dat m'n moeder haar aan mij geeft. Ik zit op zo'n moment echt met heel kromme tenen!!
Ik wil eigenlijk dat mensen weer normaal tegen ons gaan doen. Dat ze ophouden met dat 'hijgerige' over onze meid. Sommige mensen zouden het liefst de kleine uit je handen kijken. Bij die personen ben ik dan nog veel stijver. Ik zou graag wat relaxter worden, maar ik krijg al kippenvel bij de blik van sommige mensen. Heb jij het ook dat het bij naast familieleden erger is? Ik vind het bijvoorbeeld bijzonder irritant als mijn ouders komen of mijn schoonzusje.
Zijn er nog meer moeders die het ook zo moeilijk vinden en hoe gaan zij ermee om?
Groetjes!