@ Bloemetjes: lief dat je naar me vraagt, gisteren was gelukkig wel een redelijke dag. We zijn gaan winkelen en heb nu een mooie duo (tandem)wagen op de kop getikt met 80 euro korting, omdat showmodel was. Konden we echt niet laten staan! Maar vannacht slecht geslapen, deels door hormonen en rugpijn, deels door mijn mannen, dus vandaag is het weer belabberd... Gelukkig is manlief thuis en heb ik (na het braken) nog kunnen slapen.
Dus ja, slecht slapen hoort er helaas echt bij... Ik had het eigenlijk al voordat de test positief werd. Heel onrustig, veel woelen en vooral erg slecht in slaap kunnen vallen. Ondanks dat ik me soms echt uitgeput voel, wil de slaap niet komen. Dromen zijn echt intens en ik onthoud er veel meer van. Vanaf een week of 20 heb ik meer goede nachten, waarin ik maar 1 keer wakker word om te plassen en als een blok slaap. Maar het wisselt nog erg sterk. De laatste 2 weken slaap ik weer wat minder goed, vaker pijn, maagzuur, slapende/tintelende handen e.d.
Ze zeggen dat dit de natuur is die je lijf voorbereid op de gebroken nachten die gaan komen na de bevalling...
@ Jmv: ik moet gelukkig morgen al in de ochtend! Dus hoef niet lang te wachten op de echo. Dat is wel fijn. En tja, nog steeds misselijk ja, ik denk dat ik nu dus een van die vrouwen zal zijn die er idd 9 maanden lang last van heeft. Het is sinds week 20 gelukkig niet meer echt iedere dag, maar toch de helft van de week heb ik er nog last van. Bleh. Ik hoop maar dat ik niet tijdens de bevalling daar nog veel last van heb (mijn schoonzusje heeft bij iedere wee moeten braken, pffff, slopend!). En anders maar hopen op de supersnelle bevalling die ik kan verwachten als het kindje goed ligt.
@ Mama van Marijn: gaat het weer een beetje? Tja, zwanger zijn is voor mij echt afzien. Ik vond die van Christian al zwaar (zonder misselijkheid), maar dit is echt veel heftiger. Voldoende rust nemen is echt zooooooooo moeilijk met hem erbij. Mijn man steunt mij wel, hoor. Hij is erg lief en bezorgd. Het enige wat ik erg moeilijk vind: hij wordt een beetje vergeten door iedereen. Hij werkt fulltime (is van 7 tot 19 uur weg), doet in weekend veel aan huishouden, met Christian, en gunt mij mijn rust. Moet kinderkamer helemaal alleen doen (terwijl ik meer een klusser ben dan hij). Onze relatie staat op een heel laag pitje, ik ben voor het meeste te moe, misselijk en slaperig. Het kleine beetje energie dat ik heb, gaat vaak op aan Christian. Hij heeft het, wat dat betreft, ook zwaar. Maar iedereen vraagt alleen maar "Hoe is het met Karin?" en hij kan zijn eigen eieren nauwelijks kwijt. Ik probeer mijn waardering voor wat hij doet zoveel mogelijk te laten blijken, maar ik zou zo graag willen dat familie en vrienden ook gewoon eens wat vaker vragen hoe het met hem gaat, hoe zijn dag geweest, wat zijn zorgen zijn, etc etc... Dat hij ook eens kan ontladen. De hele wereld draait niet alleen om mij...
. Goed, dan hopen we nu op een eind-augustus-kindje. Prutsweek, deze week, naast dit, ook al dure autopech met de auto die we nog maar net 3 maandjes hebben en gezeur op mijn werk. Veel gezeur. Over een elke nacht rondspokende kleuter en een zieke dreumes heb ik het dan nog maar even niet.