A
Anoniem
Guest
@Mama van Marijn: ik dacht al, poeh, die gaat laat naar bed! Maar was helaas alles behalve vrijwillig, begrijp ik. Natuurlijk erg leuk dat de verjaardag zo geslaagd was (trouwens wel errug schattig, dat hij zoooooooo blij was met zijn cadeautjes, dan smelt je helemaal!), maar ja, idd, dan betaal een flinke prijs, he? Zo gaat dat bij mij ook altijd. Maagzuur en rugpijn, erg vervelend, ben er ook dagelijks mee aan het worstelen.
Vannacht heb ik (eindelijk!) een nacht best goed geslapen. Ben heel erg opgelucht, want het weekend was erg dubbel...
Op zich voelde ik me zaterdag overdag best goed (ondanks slecht slapen) en we hebben op ons gemak kerstinkopen gedaan, geluncht, later thuis ouderwets een gezelschapsspelletje gedaan en zelfs (aangepaste ) seks gehad. In avond lekker gegeten, dus al met al een geslaagde dag. Maar toen begon de ellende. Ik kreeg in loop van avond erg veel last van enorm gespannen en opgeblazen gevoel in de buik (heb ik in avond wel vaker, maar het was toch iets erger) en toen ik naar bed wilde gaan was de druk zo hoog dat ik voor mijn gevoel niet goed kon doorademen. Als ik ging liggen kreeg ik het gevoel helemaal geen lucht te krijgen, heel akelig! Ik werd er helemaal onrustig van, happen naar adem, zuchten, maar continue die enorme druk... Ben wel 20 keer naar WC gegaan, in een poging de druk wat te verlichten, maar pffff... Man, wat voelde ik me ellendig! Ik heb geprobeerd met ontspanningsoefeningen, bewuste ademhaling de paniek weg te houden (want ik besefte zelf dat ik aan het hyperventileren was), maar ik kon niet liggen, kon niet slapen... Ik durfde VK niet te bellen, want ik was eigenlijk bang dat ze er niets mee kon, me voor de zekerheid naar ziekenhuis zou sturen en dat er dan toch weer niets uit zou komen (zoals ik m.n. in zwangerschap van Christian al paar keer had meegemaakt). Niet echt slim en tikkeltje eigenwijs, weet ik, maar ja. Opeens werd de druk zo hoog in de buik dat ik naar WC moest rennen en echt enorm heb moeten braken, golf na golf. En daarna was het flink gezakt. Nog even gedoucht, voelde me erg vies en moest nog even bijkomen en toen toch in (onrustige) slaap gevallen. Helaas was het toen al 3:00 uur in de nacht... Ik was wel erg blij dat we konden uitslapen!!
Op aandringen van mijn man heb ik zondag overdag VK wel gebeld en die kon (idd) niets met het verhaal, herkende het ook niet echt. Dacht misschien buikgriep ofzo, maar begreep niet waarom ik me dan kortademig zou voelen. Ik moest maar meteen bellen als het weer zou gebeuren.
Mijn eigen theorie (dat krijg je als je zelf dokter bent ) is inmiddels dat ik waarschijnlijk teveel/ te vet gegeten heb die avond, dan wel iets verkeerds gegeten heb. Zeker geen buikgriep, want heb daarna niet meer gebraakt, geen diarree, geen buikpijn... Dus mijn eigen plan: nog meer kleinere maaltijden, me nu erg strikt aan de 'maagzuur'-regels gaan houden en vooral in de avond niet te veel eten. Vannacht is het dus hiermee wel goed gegaan, ben echt blij, want ik was toch wel bang...
Dus een dubbel gevoel over het weekend dus... Niet helemaal goed, maar ook niet helemaal slecht. Christian heeft in ieder geval een heerlijk weekend bij opa en oma gehad. En tja, ik hobbel wel voort met de toenemende beperkingen van dit lijf. (ik begrijp heeeeeeeeeeel goed dat je teleurgesteld bent in je eigen lijf, mama van Marijn, want dat ben ik ook!) Inmiddels zie ik trouwens wel op tegen kerst, veel en vet eten...
@ Bloemetje: als je moeite hebt om je vriend te bereiken, tja, dan kan ik me echt je bedenkingen voorstellen hoor! Hele duidelijk afspraken over maken, zou ik zeggen. Op zich is het wel mijn ervaring dat mannen op het einde ook 'zenuwachtig' worden hoor, mijn man belde me de laatste weken 2 keer per dag op en keek zeker ieder uur op zijn mobiel, om te checken of hij niet per ongeluk een berichtje van mij had gemist. Misschien iets soortgelijks afspreken? Als ik niet overtuigd zou zijn dat hij ook echt meteen zou komen, dan zou ik grote moeite hebben om hem zo weg te laten gaan...
@ Mooie dromen: ik ben bijna aan mijn officiele verlof toe (30 dec), maar ja, omdat ik natuurlijk al lange tijd in ziektewet zit en niet werk, verandert dat voor mij niets. Dus het zegt mij niet zoveel, ha ha! Maar lekker hoor, dat je door vakantie e.d. nog maar zo weinig hoeft te werken.
Vannacht heb ik (eindelijk!) een nacht best goed geslapen. Ben heel erg opgelucht, want het weekend was erg dubbel...
Op zich voelde ik me zaterdag overdag best goed (ondanks slecht slapen) en we hebben op ons gemak kerstinkopen gedaan, geluncht, later thuis ouderwets een gezelschapsspelletje gedaan en zelfs (aangepaste ) seks gehad. In avond lekker gegeten, dus al met al een geslaagde dag. Maar toen begon de ellende. Ik kreeg in loop van avond erg veel last van enorm gespannen en opgeblazen gevoel in de buik (heb ik in avond wel vaker, maar het was toch iets erger) en toen ik naar bed wilde gaan was de druk zo hoog dat ik voor mijn gevoel niet goed kon doorademen. Als ik ging liggen kreeg ik het gevoel helemaal geen lucht te krijgen, heel akelig! Ik werd er helemaal onrustig van, happen naar adem, zuchten, maar continue die enorme druk... Ben wel 20 keer naar WC gegaan, in een poging de druk wat te verlichten, maar pffff... Man, wat voelde ik me ellendig! Ik heb geprobeerd met ontspanningsoefeningen, bewuste ademhaling de paniek weg te houden (want ik besefte zelf dat ik aan het hyperventileren was), maar ik kon niet liggen, kon niet slapen... Ik durfde VK niet te bellen, want ik was eigenlijk bang dat ze er niets mee kon, me voor de zekerheid naar ziekenhuis zou sturen en dat er dan toch weer niets uit zou komen (zoals ik m.n. in zwangerschap van Christian al paar keer had meegemaakt). Niet echt slim en tikkeltje eigenwijs, weet ik, maar ja. Opeens werd de druk zo hoog in de buik dat ik naar WC moest rennen en echt enorm heb moeten braken, golf na golf. En daarna was het flink gezakt. Nog even gedoucht, voelde me erg vies en moest nog even bijkomen en toen toch in (onrustige) slaap gevallen. Helaas was het toen al 3:00 uur in de nacht... Ik was wel erg blij dat we konden uitslapen!!
Op aandringen van mijn man heb ik zondag overdag VK wel gebeld en die kon (idd) niets met het verhaal, herkende het ook niet echt. Dacht misschien buikgriep ofzo, maar begreep niet waarom ik me dan kortademig zou voelen. Ik moest maar meteen bellen als het weer zou gebeuren.
Mijn eigen theorie (dat krijg je als je zelf dokter bent ) is inmiddels dat ik waarschijnlijk teveel/ te vet gegeten heb die avond, dan wel iets verkeerds gegeten heb. Zeker geen buikgriep, want heb daarna niet meer gebraakt, geen diarree, geen buikpijn... Dus mijn eigen plan: nog meer kleinere maaltijden, me nu erg strikt aan de 'maagzuur'-regels gaan houden en vooral in de avond niet te veel eten. Vannacht is het dus hiermee wel goed gegaan, ben echt blij, want ik was toch wel bang...
Dus een dubbel gevoel over het weekend dus... Niet helemaal goed, maar ook niet helemaal slecht. Christian heeft in ieder geval een heerlijk weekend bij opa en oma gehad. En tja, ik hobbel wel voort met de toenemende beperkingen van dit lijf. (ik begrijp heeeeeeeeeeel goed dat je teleurgesteld bent in je eigen lijf, mama van Marijn, want dat ben ik ook!) Inmiddels zie ik trouwens wel op tegen kerst, veel en vet eten...
@ Bloemetje: als je moeite hebt om je vriend te bereiken, tja, dan kan ik me echt je bedenkingen voorstellen hoor! Hele duidelijk afspraken over maken, zou ik zeggen. Op zich is het wel mijn ervaring dat mannen op het einde ook 'zenuwachtig' worden hoor, mijn man belde me de laatste weken 2 keer per dag op en keek zeker ieder uur op zijn mobiel, om te checken of hij niet per ongeluk een berichtje van mij had gemist. Misschien iets soortgelijks afspreken? Als ik niet overtuigd zou zijn dat hij ook echt meteen zou komen, dan zou ik grote moeite hebben om hem zo weg te laten gaan...
@ Mooie dromen: ik ben bijna aan mijn officiele verlof toe (30 dec), maar ja, omdat ik natuurlijk al lange tijd in ziektewet zit en niet werk, verandert dat voor mij niets. Dus het zegt mij niet zoveel, ha ha! Maar lekker hoor, dat je door vakantie e.d. nog maar zo weinig hoeft te werken.