Nieuwetijdskinderen

Hoi allemaal,

Even een reactie op het verhaal van Angela. Als je een kindje hebt dat gevoelig reageert op andere kinderen cq volwassenen cq ouders, dan hou je daar heus wel rekening mee.
Helaas is het zo in het leven dat dit niet altijd te voorkomen valt... Maar wij houden er in ieder geval rekening mee. Na een drukke dag, is de volgende een rustige dag, dan kan ze weer een beetje bijkomen.
En  wat betreft die verjaardag, als je geen zin hebt in een verjaardag van je BESTE  vriendin, dan is het ook  geen beste vriendin. Wij hebben alleen vriendinnen waar ik altijd heen zou kunnen gaan, ook met ons kind.  
Mijn man voelt zelf ook meer, vooral  na de dood van zijn moeder, en heeft zijn conclusie/onze conclusies al getrokken. Met zijn vader heeft hij zelf het contact verbroken, omdat  het contact toch niet meer wat zou worden...

groetjes Anna  
 
Hallo Anna,


Je eerste punt in je reactie begrijp ik niet zo goed. Ik weet niet precies op welk stuk dat ik geschreven heb dit zou slaan. En natuurlijk hou je rekening met je kind. Maar dat doe je toch met elk kind, of hij/zij nu een 'nieuwetijds' kind is of niet.

Met het tweede punt begrijp ik je wel en daarom zal ik beter uitleggen wat ik bedoel. Hoe vaak komt het niet voor dat je een hele dag druk bent geweest met je puberende peuter en  moe bent (eventueel hoofdpijn of wat dan ook) en dan MOET (terwijl je het leuk vindt zoals je zelf zegt) je nog naar een verjaardag. Het feit dat het je beste vriendin is wil toch nog niet zeggen dat je altijd zin moet hebben. Ik bedoel ermee te zeggen dat je als je je kind wilt leren om rust in zichzelf te vinden, je het ook in jezelf moet vinden. En soms ga je dan  niet naar een verjaardag (dit is dus een voorbeeld, het kan ook iets anders zijn) maar ga je een dag of wat later, wanneer je wel fit bent. Als zij ook jou beste vriendin is (en misschien ook wel kinderen heeft) zal ze je toch wel begrijpen!.

Omdat wij zoveel van onszelf moeten, nemen kinderen dit over. En ook onze niet geuite ergernissen kunnen zij feilloos overnemen. Ik zelf ben van mening dat elk kind veel voelt (paranormaal is zoals men soms zegt). En juist daarin zit het hem. Als wij niet eerlijk naar onszelf zijn (door niet alles te uiten), wat leren we onze kinderen dan? Dat je geliefd bent of wordt door een ander naar de mond te praten of door dingen te doen die je eigenlijk niet wilt.

Iedereen moet wel eens dingen doen die je eigenlijk niet wilt, maar uit dit dan. Wees er duidelijk over naar je kind. Zo leer je je kind volgens mij beter dat er dingen zijn die niet leuk zijn maar het toch moet doen, dan die dingen met een 'nep goed gevoel' te doen.

Ik wil met mijn mening niemand voor het hoofd stoten, maar hem enkel geven. Als iemand zich aangevallen voelt door mijn mening, leg hem dan of naast je neer of als dat niet lukt, ga dan na of er misschien iets op jou van toepassing is.

Groetjes,
Angela
 
Hoi Angela,

Ik moet zeggen dat je echt héél erg gelijk hebt wat betreft je eigen gevoelens tegenover je kinderen.
Nieuwetijdskinderen lezen je heel goed. Ze zien je niet alleen, ze lezen je ook.
Dus als je boos bent, maar je lacht gewoon, dan zijn ze in de war. Dit kunnen ze niet plaatsen, want waarom ben je aan de buitenkant anders dan aan de binnenkant?
Ze vinden mensen met veel valse schijn ook helemaal niet prettig om mee om te gaan.
Dus hoe rot het ook is, als je chagerijnig bent, zeg het dan gewoon, geld voor elke emotie die je voelt.

Als mijn zoontje iets vraagt krijgt hij van ons altijd de uitleg zoals het is.
We vertellen het gewoon in simpele woorden. Soms snapt hij het natuurlijk niet helemaal letterlijk, maar je merkt dat hij het accepteert, omdat hij voelt dat je de waarheid spreekt en zijn vraag serieus neemt.

Het punt wat jij hier noemt is echt een punt, want veel kinderen reageren heel lastig op schijn. Ze worden driftig, moeilijk enz.
En dat komt alleen maar door ons.

Ik heb bijvoorbeeld ook best wel wat issues met mezelf nog en die spanning blijk ik heel erg door te geven aan mijn zoontje.
Hier moet ik dus écht wat aan doen.

Wat me wel opvalt en dat is fijn om te horen, dat deze kindjes allemaal heel lief zijn en begripvol en zorgzaam.
Eigenschappen die wij mensen vaak vergeten.
We kunnen veel van ze leren als we ze zeker serieus nemen.
Dat moeten we dan ook echt doen, we zouden er allemaal beter van worden.

Wij gaan trouwens ook voor de tweede, en ons zoontje is nu 3 jaar. We gaan rond mei voor het echie! Ik denk ook dat hij het heerlijk zou vinden. Ik vind het soms wel jammer dat er niet minder leeftijd tussen zal zitten, maar vier jaar.
Maar ongetwijfeld is hier een reden voor, want alles gebeurd met een reden geloven wij.

Groetjes Gerrie.
 
Hoi Angela en Gerrie,

Nu jullie het zo stellen ben ik het ook wel met jullie eens hoor. Met een hummel van 3,5 die de hele dag vraagt: waarom, uitleggen... hoe komt dat dan... Nu dan leg je alles heus wel uit hoor.
Ik kan alleen mij niet herinneren dat onze dochter niet op visite wil, nu moeten jullie ook weten, wij hebben geen uitgebreide familiekring,  mijn moeder en mijn zus, zwager en de kinderen. De rest, de familie van mijn man, daar gaan we niet meer heen (Mijn vader en schoonmoeder zijn overleden).    Dan moeten we, zoals in het verhaal naar voren komt de schone schijn ophouden, dus een toneelstukje opvoeren, want gezellig is het daar gewoon niet.
We hebben dit een tijd lang wel gedaan, maar worden er beide niet vrolijk van, en nu dan voelt onze dochter dit heus wel aan.
Verder hebben we contacten waar onze dochter wel elke dag heen willen  gaan, plekken waar je je op je gemak voelt, net als thuis.

Verder proberen we zo eerlijk mogelijk te zijn, als wij ons niet goed voelen dan kan onze dochter dit toch ook gewoon weten, zo leert ze dat ze eerlijk moet zijn over haar gedachten en gevoelens.

Maar ach het blijft moeilijk, en helaas maak je fouten, maar goed, daar ben je mens voor. Hoewel het blijft moeilijk leven met 2 personen in je huis die paranormale gaven hebben...   Mijn man begrijpt mijn dochter dan ook heel goed, wat ze ziet en overkomt.

groetjes Anna





 
Hoi Anna,

Het was voor mij ook helemaal geen aanval op jou situatie hoor.
Het ging er gewoon om dat ik net gelezen had over wat Angela vertelde. Dus stukje herkenning.

Ik ken het wel.
Mijn schoonouders hebben altijd een beetje moeilijk gedaan over de zwangerschap enz.
Dus waren er best wel wat spanningen. Na een ruzie heb ik toen besloten dat we er niet meer naartoe gingen, althans dat heb ik besloten voor mijn zoontje en mij.
Mijn man wilde zelf ook niet meer.
Ik vond niet dat hij tussen die spanning hoefde te zitten.
Nu is het contact weer hertsteld, maar nog wel pril. Ik vind ook dat als er weer spanningen komen hij daar niet tussen hoeft te zitten, dan moet er wat aan gedaan worden.

Hij wil bijvoorbeeld niet altijd een kus of knuffel geven gelijk. Als hij dat niet wil, dan hoeft hij dat ook niet van mij. Hij is baas over zijn eigen lijf en mag zijn eigen grenzen aangeven. Dat is wel eens moeilijk, omdat opa&oma graag een kus willen geven.
Maar goed, wij moeten dan achter hem staan en hem niet dwingen een kus te moeten geven.
Dat soort dingen zijn wel lastig, maar ja je moet gewoon achter je kind staan.
Dat hebben ze echt nodig.

Ik heb het zelf ook en mijn man ook, alleen soms wat minder.
Ik voel ook veel dingen van mijn zoontje en die kan ik dan niet uitleggen. Dat zorgt wel eens voor ruzie met mijn man omdat hij soms neit snapt waarom ik hem onderbreek bijvoorbeeld.
Maar we accepteren het en lezen erover en ik denk dat we daarom al goed bezig zijn.

Ging jullie nu ook voor een tweede kindje?
Groetjes Gerrie.
 
Hoi Gerrie,

Wat vervelend dat die situatie tussen jou en je schoonouders niet helemaal lekker loopt. Tja en je zoontje zal dit heus wel voelen, hij zal wel voor mama opkomen.  Wij hebben dus geen contact meer met mijn schoonvader en schoonzus, zwager en kids Het ging gewoon niet meer, en dan moet je ook eerlijk zijn.
Mijn dochter wil ook niet altijd een knuffel hoor, toevallig was  opa laatst bij de oma van mijn man (zijn moeder dus) en wilde Lieke ff vastpakken, mooi niet dat ze dit accepteerde.
Nu ging ze wel bij een oom van mijn man (zelf ook opa) op schoot zitten, dat is zo'n superopa, hastikke lieve man en daar accepteerde ze alles wel van. Nu ja dat krijg je als je soms naar een feestje gaat waar opa ook is, nu weet de familie van de situatie en heeft onze dochter gelukkig geen last van de situatie.
Trouwens ik voelde me niet aangevallen hoor, misschien begrijp jij alles beter dan ik, mijn man snapt ook soms beter wat er met onze dochter aan de hand is. Maar goed ik probeer het tenminste te begriijpen.
Trouwens op jou vraag om voor de tweede te gaan is ja, maar dat wil nog niet echt lekker, maar goed via Gyn. geneesmiddelen gekregen en nu maar afwachten!

groetjes Anna
 
Hallo Gerrie en Anna,


Het blijkt maar weer dat toeval niet bestaat. Ook wij hebben geen contact meer met de schoonfamilie!!!. Het contact met mijn schoonvader (opa) en schoonzus (tante) is zich heel  langzaam aan het herstellen.

En dit komt eigenlijk doordat ze ons nu loslaten!!. Ze laten ons nu ons eigen leven leiden zoals wij dit willen en niet zoals zij dat willen.

Anna, ik ben blij dat je ziet dat ik je niet aanval, maar ik vind het jammer dat je jezelf zo minderwaardig uitdrukt ten opzichte van je man en kind. Ik persoonlijk vindt dat iedereen die probeert zichzelf en een ander te begrijpen paranormaal is. Want iedereen heeft toch zijn intuitie, echter de een vertrouwd er meer op dan de ander. Helaas zijn sommige mensen zo vervuld van hun eigen wil dat ze niet meer open staan voor het gevoel. En als ik je berichten lees, sta je juist heel erg open voor je gevoel en die van je kind.

Ik heb het ook af en toe moeilijk met het sterke karakter van die kleine vent van me, het is soms zwaar om te erkennen dat hij (een ventje van 3) het beter weet dan zijn moeder. Maar gelukkig hoef ik van mezelf, noch van mijn man en kind een perfect mens te zijn. En dat is best fijn.

Vele lieve groetjes,
Angela

 
Hoi Angela en Gerrie,

Nou dat is op ze minst merkwaardig, dat we alle drie geen/weinig contact hebben met de schoonfamilie. Nu dat contact van ons zal wel nooit meer wat worden. Die schoonvader van mij die bemoeide zich ook veel te veel met het leven van mijn man, en dus ook dat van mij. Hij heeft het leven van mijn man uitgestippelt, tenminste dat wilde hij. Toen is mijn man al jong het huis uitgegaan, en nog toen we later samenwoonden bemoeide hij zich met ons. Het werk was niet goed, het flatje minderwaardig etc etc.

Toen later zijn moeder nog zieker werd heeft mijn man haar heel veel gesteund. En later toen ze gestorven was, was meneer erug zielig (mijn schoonvader) en liep over van zelfmedelijden. Als een blok aan ons been zeg maar... zelfs 's nachts belde hij op. Nu mijn man heeft hem ondanks alles heel veel geholpen, maar toen schoonvader een vriendin kreeg als een bakkei laten vallen. En madam bemoeide zich overal mee, bah... Nu dat liep spaak eigenlijk toen we gingen trouwen, de beloftes die gemaakt waren, daar hield meneer zich niet aan. En na ons trouwen wilde hij wel even zijn huis verkopen, zonder overleg met zijn kinderen. En ja dat kan, zo niet dat de kinderen mede eigenaren waren. Nu toen kwam een flinke klap... afijn eigenlijk onherstelbaar beschadigt dit band.
Nu na dit verhaal is mijn man eigenlijk flink depressief geraakt, alles wat hij weggestopt had kwam los, de beerput zeg maar. Afijn daar is hij bovenop gekrappeld en nu gaat het erg goed. Nu toen onze dochter is geboren hebben wij onze kant laten zien en hem persoonlijk een kaart gestuurd (ik kon het niet opbrengen zijn vriendin er op te zetten) en dus hebben we nog steeds geen contact.
Een paar weken geleden bemoeide schoonzus lief zich voor de zoveelste maal met mijn man, en toen heeft hij ook die band verbroken. Helaas voor de kinderen, maar toch als je je kind meeneemt en je gaat een toneelspelletje opvoeren, dat voelt een kind, zeker een kind met sterke gevoelens.
Ik moet zeggen, ik voelde me toch nooit op mijn gemakkie bij mijn schoonfamilie, dus ik vind het geen probleem. Afijn ik heb zelf de druk van schoonvader gevoelt, want hij wilde een aantal jaren geleden zich ook met mijn leven bemoeien. Tja en daar heb ik een stokje voor gestoken, nu dat ging niet zonder slag of stoot.  Hij versleet mij voor  iemand die nooit wat zei of zo, en bemoeide zich met mijn werk en priveleven. Nu toen heb ik na een tijd hem eens flink de waarheid gezegd en dat luchte op. Afijn hoofdstuk gesloten...  

Nu hebben we dus een klein groepje, mijn moeder, zus, zwager en kids. En daarbij nog een aantal hele goeie vrienden...    En we wonen in een leuke buurt,  een praatje, soms een feestje  of  zo en  als je wat hebt kun je  elkaar even helpen.   Nou en verder niet zo dat je elke keer bij elkaar op de lip zit.  

Oh ja, en ik heb wel geleerd Angela, door schade en schande, om  mezelf op te komen, dus ik laat me niet zomaar in een hoekje drukken.  Ook  praten mijn man en ik veel over onze dochter en wat haar bezig houdt. Afijn  opvoeden doe je samen.  

Liefs Anna  



 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan