Hey!
Ik ben 5 november uitgerekend van ons eerste kindje. Bij ons loopt de zwangerschap minder soepel naast de misselijkheid, buikpijn en moe zijn. Graag wil ik het even kwijt.
We kijken met gemengde gevoelens naar de zwangerschap. De eerste 4 weken voelde het onwerkelijk en we waren onzeker want we willen een kind maar dan ineens zwanger worden en realiseren dat het echt gaat gebeuren..
Toen we het een plekje hebben kunnen geven en blij met het nieuws waren kreeg ik regelmatig bloedingen. Bij de echo bleek dat het door de innesteling kwam. Dus shock was voorbij van eventuele miskraam.
Gelukkig zijn de bloedingen gestopt. Na de 9 weken kregen we door de bloeduitslag te horen dat mijn waardes te laag zijn van ijzer, vit d maar ook mijn schildklier. In zoverre dat ze dit niet eerder hebben meegemaakt. Ben direct arbeidsongeschikt verklaart en zit flink aan de medicatie. We hebben gehuild omdat de kans dat ons kindje levend en gezond eruit komt is nihil. Het kind kan schildklier en of intelligentie problemen hebben of krijgen en andere neven effecten als het niet al komt te overlijden in de buik. Er is ons vertelt dat we moeilijk zwanger zouden moeten worden met deze waardes. We hebben het een plekje gegeven als het een miskraam wordt. Kind 2 zal een betere kans krijgen. Daardoor voelen we ons egocentrische maar hoopvolle ouders als we de zwangerschap doorzetten/ vrede ermee hebben als het een miskraam wordt. We vragen ons continue af: zijn we betere ouders als we de zwangerschap beeindigen omdat we denken dat het kind niet alles voldoende binnen kan krijgen op een normaal tempo of heeft het kind het goed en anticipeert het op de situatie?
Wij hebben gekozen om de resultaten van de nipt test en 13 weken echo af te wachten voor we iets gaan besluiten.
