Hallo,
Wat fijn zeg dat ik niet de enigste ben,die in zo'n situatie zit.
Wij zijn september 2007 naar de huisarts gegaan omdat onze kinderwens al 3! jaar uitbleef.
We konden vrij snel naar het ziekenhuis.Daar zijn allerlei testten gedaan en alles bleek in orde.
Wel wilde gynaecoloog een kijkoperatie om alles uit te sluiten.Daar gebeurde in november 2008.Alles was in orde.
We konden nu beginnen met IUI.
Na de 4e poging kon ons geluk niet op.Wij bleken ons 1e kindje te verwachten.
Toen we 6 weken zwanger worden,kregen we een echo bij de gynaecoloog.
Dolgelukkig waren we toen we een hartje zagen kloppen.
Ik was ook echt goed zwanger,want ik was ontzettend misselijk,vooral 's avonds als ik wilde slapen.
Van de gynaecoloog moest ik een afspraak maken met de verloskundige.
Zo gezegd zo gedaan.
Zij vroeg mij of ik het leuk vond om een echo te laten maken in het ziekenhuis.Het was vrijwillig,maar uiteraard wilden wij dat heel graag.
In deze tijd kwam mijn man ook in het ziekenhuis te liggen met een klaplong.
Nadat hij uit het ziekenhuis was,konden we in het ziekenhuis een echo laten maken.
Spannend natuurlijk,ik was op dit moment bijna 12 weken.
Toen kregen we een klap in ons gezicht:het hartje klopte niet meer!
Onze droom viel in duigen!
We hadden er zolang op moeten wachten en nu was het weg/dood!
Dit was in juni van dit jaar en het begint nu steeds moeilijker te worden,vooral omdat ons kindje eigenlijk bijna geboren zou kunnen worden.
Ik was 1 januari 2009 uitgerekend.
Wel zijn we in september weer opnieuw begonnen met IUI.
We beginnen nu aan de 5e poging.
Weer had ik al mijn hoop gesteld op de 4e poging.
Dit viel me heel zwaar toen ik niet zwanger bleek te zijn.
Morgen moet ik weer na de gynaecoloog om een echo te maken hoeveel eitjes er zitten en hoe ver ze zijn.
We geven de moed niet op,maar het is wel ontzettend zwaar.
Die miskraam is 3 dagen later spontaan op gang gekomen.
Ik zat in bad en toen lag het daar ineens.
Alles zat er op en er aan.
Samen met mijn man hebben we het een mooi plekje gegeven.
Zijn er meer meiden die zoiets hebben meegemaakt?
Ik hoor het graag van jullie!
Liefs Judith
