Operatie achter de rug. Ons kleintje is er niet meer...

Wat een verdrietige tijd voor jullie zeg en wat een ongelofelijke dappere beslissing. Ik zit te huilen achter de pc en leef al vanaf het moment dat je zwanger werd met je mee. Wat lijkt het me moeilijk om een levend kindje te moeten opgeven voor de ander....!!! Ook al weet je dat het zoo ziek was.
Wat zal je andere kindje het nu ook moeilijk hebben in je buik. Het voelt toch ( denk ik) dat er iets anders.
Vele woorden schieten door me hoofd en toch kan ik niet duidelijk maken wat ik bedoel.

Ik wens jullie alledrie ongelofelijk veel sterkte in deze tijd en de komende tijd en ik bid voor je dat je andere kindje het mag overleven!!! En dat jullie straks in juli een heerlijk wondertje in jullie armen mogen houden en een Ster in jullie gedachten!

Een hele dikke knuffel van Hanneke
 
En oh ja! Voel je je asjeblieft niet slecht! Je bent een supermama en je man een superpapa dat jullie deze beslissing genomen hebben. Het kon gewoon niet anders, hoewel iedereen die jou verhaal kent dit natuurlijk zo gehoopt hadden!

Koester je kindje, maar vergeet asjeblieft ook niet om jezelf te koesteren!
 
Lieve Inge,


Wat een emoties. Leven en dood naast elkaar in je buik verenigd te hebben is onverenigbaar. En jij voelt je hier  verantwoordelijk voor. Schuld is een verradelijke emotie, maar heeft gelukkig ook een functie: je komt kennelijk  op deze manier  bij je verdriet. En dat is nu heel belangrijk.

Maar  je bent niet schuldig,  lieve Inge, je bent verdrietig.  Dingen lopen zoals ze moeten lopen. Het enige beslissingensmoment die jij hebt (gehad) is hoe jij hier emotioneel mee omgaat, want ik geloof dat alleen daarin wel de keus bij jezelf ligt.  Het universum gaat zijn eigen gang wel en merkt niets van jouw zware overwegingen.

Ik ben niet  het zweverige type, maar enig spiritueel besef heb ik wel. Zo heb ik onlangs nog gelezen dat tweelingzielen elkaar complementeren (er bestaan   legendes over). Ze zouden elkaar helpen in elkaars ontwikkelingsproces, wat deze ook mag inhouden.  

Misschien vind je het gek als ik denk dat  je zieke kindje die taak vervulde. Een bijzondere ziel, zoiets. Een beschermengel, in welke vorm dan ook. Het is voor mij wel duidelijk dat je andere kindje er een heeft en jij ook. Het kindje was er niet voor niets, al zul je er misschien rationeel nooit achter komen wat zijn/haar taak was.  

Veel sterkte,


Lara (van de 'oude garde')





 
Lieve Inge,
 
Wat een verdriet toch, zit ook al met tranen je verhaal te lezen wat vreselijk!!!
Je bent echt geen slechte moeder je moest gewoon een beslissing maken die onmenselijk is!!!
Maar anders had jullie andere kindje het ook niet gehaald!!!
Wil jullie heel veel sterkte wensen in deze oh zo moeilijke tijd!!! En hopelijk blijft het andere kindje het goed doen, dat hoop ik echt voor jullie!!!
 
Liefs Sandy
 
Lieve Inge,

Ik heb enorm veel bewondering voor je kracht waarmee je samen met je partner dit doormaakt. Ik lees al een tijd jullie verhaal en vind het vreselijk voor jullie. Momenteel lopen de tranen over mijn wangen en ik ken jullie niet eens persoonlijk. Ik kan me niet voorstellen hoe erg dit voor jullie moet zijn. Het moment waarin je beschrijft dat je afscheid nam en dat je zag dat het kindje het moeilijk kreeg en de navelstreng beet pakte, brak echt mijn hart. Ik wens jou en je man alle sterkte toe en ik weet zeker dat dit kleintje ook altijd bij jullie en zijn broertje/zusje zal zijn!
Ik zal jullie verhaal blijven volgen en ik hoop dat alles goed blijft gaan. Jullie zijn geweldige en dappere ouders!
liefs
Fee Julia
 
Hoi Inge,
Ik wens jullie veel sterkte met dit verlies en hoop van harte dat het met jou en het andere kindje helemaal goed komt.. Je hebt de ingreep trouwens erg aangrijpend geschreven. Knappe meid die het dan droog houdt!! Ik leef erg met je mee.
Alle goeds, Patricia
(oktober 2006)
 
heel veel sterkte in deze moeilijke tijd,
het is misschien een beetje dubbel maar ik wens jullie veel liefde en heel veel geluk met jullie ongeboren kindje.

liefs,

Rachel
 
Lieve Inge,

Zoals vele andere lees ik ook mee met jouw verhalen. Wat me opvalt is dat je ondanks alle ellende toch nog positief kan blijven. Ik hoop dat jullie dit vast kunnen houden.

Ongelooflijk wat jullie allemaal moeten meemaken! Net als alle andere dames word ik hier ook erg verdrietig van. Het idee dat je zit te kijken naar je kindjes terwijl ze met de ingreep bezig zijn. Bijna onwerkelijk!

Heel veel sterkte met dit verlies en we gaan met het hele forum heel hard duimen dat het met jouw andere kindje helemaal goed gaat komen!

Liefs van Sandra
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan