@Just-Me:
Ah ik snap je gevoel zó goed! Ondanks dat onze partners allemaal echt wel meeleven doe je het uiteindelijk toch alleen. Jij bent degene die de pillen moet slikken, jij bent degene die de ovulatietesten moet doen, jij bent degene die zich schuldig voelt als je een drankje te veel op hebt en ga zo maar door. Maar vergeet niet; ik denk dat onze partners zich soms ook machteloos voelen, wat voor hun ook vervelend kan zijn soms. Ik probeer me steeds meer in mijn vriend te verplaatsen en ondanks dat ik soms denk "ik moet het allemaal doen", doen hij op zijn manier wel erg zijn best. Iedere keer weer zegt hij 'mag ik de volgende keer nou wel eindelijk een keer mee??' Nadat ik weer alleen naar het ziekenhuis ben gegaan (mag bij ons in het ziekenhuis nog steeds niemand mee..) etc. Naja weer niet wat ik hiermee probeer te zeggen maar praat erover en probeer het geen ding te laten zijn tussen jullie.
Ik zat net in de auto terug van het ziekenhuis en ik dacht 'ik kan niet wachten op het moment dat het zover is, dat moet gewoon een keer gebeuren'. Ik heb echt vaak zat mijn mindere momenten maar ik probeer ook echt vast te houden aan onze droom. Iedere ronde is er 1 dichterbij dé ronde.
Heel begrijpelijk ook wat je zegt 'even 2 weken niks, heerlijk' heb ik ook hoor! Ik vind het wel lastig dat het dan echt afwachten is, vind dat de spannendste momenten. Denk er ook over om te stoppen met temperaturen als ik 3 dagen op rij een verhoging heb zodat ik zeker weet dat ie geweest is. Denk dat dat me wel rust geeft, ff lekker niks en ook niks controleren. We gaan het zien in hoeverre ik dat kan, haha (ben ook wel weer een controlefreak in dit soort situaties).
Ah ik snap je gevoel zó goed! Ondanks dat onze partners allemaal echt wel meeleven doe je het uiteindelijk toch alleen. Jij bent degene die de pillen moet slikken, jij bent degene die de ovulatietesten moet doen, jij bent degene die zich schuldig voelt als je een drankje te veel op hebt en ga zo maar door. Maar vergeet niet; ik denk dat onze partners zich soms ook machteloos voelen, wat voor hun ook vervelend kan zijn soms. Ik probeer me steeds meer in mijn vriend te verplaatsen en ondanks dat ik soms denk "ik moet het allemaal doen", doen hij op zijn manier wel erg zijn best. Iedere keer weer zegt hij 'mag ik de volgende keer nou wel eindelijk een keer mee??' Nadat ik weer alleen naar het ziekenhuis ben gegaan (mag bij ons in het ziekenhuis nog steeds niemand mee..) etc. Naja weer niet wat ik hiermee probeer te zeggen maar praat erover en probeer het geen ding te laten zijn tussen jullie.
Ik zat net in de auto terug van het ziekenhuis en ik dacht 'ik kan niet wachten op het moment dat het zover is, dat moet gewoon een keer gebeuren'. Ik heb echt vaak zat mijn mindere momenten maar ik probeer ook echt vast te houden aan onze droom. Iedere ronde is er 1 dichterbij dé ronde.
Heel begrijpelijk ook wat je zegt 'even 2 weken niks, heerlijk' heb ik ook hoor! Ik vind het wel lastig dat het dan echt afwachten is, vind dat de spannendste momenten. Denk er ook over om te stoppen met temperaturen als ik 3 dagen op rij een verhoging heb zodat ik zeker weet dat ie geweest is. Denk dat dat me wel rust geeft, ff lekker niks en ook niks controleren. We gaan het zien in hoeverre ik dat kan, haha (ben ook wel weer een controlefreak in dit soort situaties).