Nou augustus is voorbij en ik heb geen afsprakenbrief ontvangen. Dus ik bel vanochtend, vertellen ze doodleuk dat ze gisteren pas zijn begonnen met oktober in plannen en dat ik de brief pas 2 weken voor de afspraak zal krijgen. Ik hing op en ik had zo de behoefte om ergens mee te smijten en tegelijkertijd keihard en lang te moeten huilen! Maar ja, als ik eenmaal begin dan kan ik niet meer stoppen en ik was op het werk...dus dat maar niet gedaan. Mijn collega's zeiden dat ik niet zo megahard voor mijzelf moet zijn en dat ik best meer frustratie mag tonen. Maar ik kan dat niet echt op werk.
Vorige week heb ik een dag lang met pijn (meer zware druk) rond gelopen. Normaal heb ik een lekker tempo als ik van vergadering naar vergadering loop, die dag kon ik maar 50% van mijn normale tempo aan! De dag er op was het weer voorbij, anders had ik de huisarts gebeld voor een verwijzing naar de eerste hulp. Waarschijnlijk was het de eisprong die ik voelde en die ik nu heftiger voel.
Dit weekend flink last van hoofdpijn gehad. Ik denk toch door het wachten op de afspraak, het geeft me spanning.
Ik lees hier wel af en toe mee hoor, maar ik merk dat ik momenteel moeite heb om alles weer naar t positieve te krijgen (zwangerschap van mijn zusje, de afgebroken icsi stimulatie, het wachten op een operatie, de angst voor een tweede lockdown, mijn 38e verjaardag over een paar weken. Dat soort zaken). Ik herstel momenteel erg langzaam van slecht nieuws, merk ik.
Als ik zelf weer ok ben, kan ik goed en positief op iedereen reageren.