"De dames die al wat langer wachten....."

Thanks voor de support meiden! Nog maar 2 weken en ik heb mijn intake! Ik hoop maar dat ik daarna snel geopereerd kan worden, maar op de website van t ziekenhuis stond dat de wachttijd 56 dagen is... Dat zou dus pas een operatie in december betekenen! ? voor nu steek ik maar even mijn kop in het zand, ik weet t pas zeker na de intake! 
Wauw KaatKaat, een tweeling! Gefeliciteerd joh!!
ProjectTT, dat is een onaangename verrassing die je leven behoorlijk op zn kop zet denk ik zo! Hoe gaat t nu met je? Heb je al een goed gesprek met je partner gehad? 
 
FleurBo, dat zijn idd veranderingen, ik ben benieuwd wat je eruit haalt, goede tips zijn altijd welkom ;). En zolang het goed voelt om dit zo te doen ook zeker niet laten.
Hier ondertussen wat meer rust, het is wat het is dat kunnen we nu niet veranderen en we moeten donderdag afwachten. Zijn zeker momenten dat ik gefrustreerd en verdrietig ben maar ik word er nu minder mee overvallen. Mijn man en ik hebben gelukkig geen enkel moment aan elkaar getwijfeld, hoe vreemd de situatie ook is. Wellicht ook omdat we van dichtbij een soortgelijk verhaal hebben mee gemaakt met iemand die met een actieve besmetting in het ziekenhuis kwam en ze daar ook nooit ontdekt hebben hoe dit zo is gekomen. Ergens hoop ik nog dat ze donderdag zeggen ohh sorry het was vals positief en dat ik zaterdag echt positief test op mijn NOD dag, wel erg optimistisch mss maarja je moet toch positief blijven...
Lapjesendraadjes wat een gewacht hea... ik hoop dat dat de wachtlijst is voor mensen die zich nu nieuw aanmelden en dat jullie al sneller mogen! Shit wachtlijst ook overal.
 
Hooi dames,
 
Ik probeer alles nog te volgen maar soms is reageren lastig maar Ik lees wel mee omdat ik het jullie ook allemaal gun.
Gebruiker: ik zou dan tussen de 7 en 8 weken zitten, ik heb alleen vorige week al een echo gehad en komende vrijdag heb ik nog een check ivm dat ze bang waren dat het buitenbaarmoederlijk zou zijn, afgelopen vrijdag leek het er niet op en komende vrijdag gaan ze het nog een keer checken?
Bo-belle: gefeliciteerd en geniet van jullie meisje??
 
Hoi allemaal, 
Ik spiek even mee om te kijken hoe jullie hier allemaal mee om gaan, heb op dit moment heel erg veel moeite met alles op een rijtje zetten en zit helemaal klem! Hoop hier wat af te kijken hoe jullie alles oppakken.
Groetjes K
 
Hoi allemaal, 
ik ben doctortje, inmiddels 38 jaar. Ik
wil tegen diegenen die al lang aan het wachten zijn zeggen, GEEF NOOIT OP! ALS DIE WENS BLIJFT, BLIJF HET PROBEREN! ik deel graag mijn verhaal in de hoop dat het je weer wat hoop geeft.
Ik was 28 en mijn vriend bijna 40 toen we startte met proberen. Na bijna een jaar naar gynaecoloog gegaan. Ik bleek twee myomen te hebben bij bmmond en in boven in de wand. Mij werd geadviseerd niet te operen omdat elke litteken aan of in bm tijdens zwangerschap tot problemen kan leiden. IUI zou het traject worden... na 2 pogingen zaad van mijn vriend nig eens gecontroleerd... bleek slecht. Maar had net koorts gehad... nog een IUI  poging. Later nog eens zaad gecontroleerd... bleek nu goed... bij vierde IUI, wist ik bij inspuiten meteen dat het raak was. Kreeg een soort van elektrische srilling van teen naar hoofd. En inderdaad was zwanger, helaas bij 6.5 wk een vroege mk. Hierna nog 1x IUI maar helaas.
mk was enerzijds erg teleurstellend en verdrietig maar was ook opgelucht want het bevestigde dat ik wel zwanger kon raken. Na 5de IUI zat ik er door heen... was ook aan het promiveren en werd me allemaal te veel. Een paar maanden niks gedaan, behalve natuur haar gang laten gaan. Helaas niet zwanger geworden
 
paar maanden later allerlei test gedaan in de afgelopen jaren (eilleiders geblokkeerd? Negatief, watertest etc)...IVF zou het nu worden. 8 eitjes 5 embryo’s...terugplaatsing...want helaas maar 1 goed genoeg die werd teruggeplaatst andere embryo’s niet goed genoeg voor invriezen... hoppa kans weg dacht ik :(...?wachtweek in.... vreselijk!!!! Hell on earth, wist gewoon zeker dat het niet gelukt was en iedereen geruststellend nee dat kun je nog niet weten. Hoppa ongesteld voordat ik mocht testen... zei ik toch. Wat een vreselijke periode... NOOIT meer zei ik. even helemaal niks meer
paar maanden later voelde ik iets hards in mijn buik. Wtf?!! Naar de gynaecoloog...zij stuurde me door naar umc... daar kwamen ze achter dat die bovenste myoom gevaarlijk groot was geworden. Naar boven gegroeid en verdrukte andere organen. Operatie moest nu echt. Een jaar aan de hormoononjecties en pillen om myoom kleiner te krijgen voor kijk operatie want liever dat dan openbuik operatie. Jaar later myoom weinig gegroeid maar ook niet echt kleiner geworden... toch maar een kijkoperatie proberen.. gelukkig goed gegaan, paar maanden herstel en toen kwam de vraag wat nu? Toch maar weer proberen... nu ff niet dacht ik toen
 
6 maanden later kwam weer de wens. Promeveren was afgerond, vaste baan en nu vooruit kijken... ik wil een kind! Een eigen kind hoefde nooit van mij maar vriend zag adopteren niet zitten. Dus toch maar ICSI... bijna 30 eitjes...6 embryo’s van goede kwaliteit... maar door overstimulatie geen terugplaatsing. 1 embryo kon al na 4 dagen ingevroren worden het groeide zo snel! De rest bij 5 dagen. Een maand later terugplaatsing laten we die goeie die snel groeide pakken... in tegenstelling tot bij IVF deed deze terugplaatsing helemaal geen pijn... hebben ze het wel goed gedaan? Wachtweken gingen snel voorbij... voelde niks ... Maar de ongipijnen starten zoals elke maand een paar dagen voor dat ik mocht testen. Op aandringen van moeder van vriendinnen van je toch maar getest..WAT... zwanger... nog een test, de volgende ochtend nog een test... alleen 2 personen verteld want toch bang voor mk... deze angst bleef tot 10wk zw hierna aan meer mensen verteld. Na 12wk wat meer gerustgesteld... maar eigenlijk gehele zw niet blij en gelukkig durven zijn want ik geloofde het bijna niet en was bang voor mk, pas na 8m voelde ik me gerustgesteld. 


heb nu een dochterje van 11 maanden? na 9 jaar proberen. Geef dus niet op! Luister wel naar he gevoel... pauze kan goed doen. Ik wens met jullie mee! 
 
Naar aanleiding van een ander topic hier zijn ik en vriendlief weer gaan praten.
Zijn aversie jegens alles wat met medici te maken heeft. Dat ik een verhaal gelezen had van een stel wat al 13 maanden verder aan onderzoeken was en nu pas aan terugplaatsen toe was. Willen we dat?
Ik heb het er moeilijk mee met het wachten. De geestelijke belasting is groot. Vriendlief wil 70% zekerheid dat er iets gevonden wordt voor hij wil lsten snijden. De angst en aversie jegens doktoren is heel groot. Stel dat we eerst gaan onderzoeken. En dan maanden wachten. En dan weer een grote teleurstelling. Dan hebben we maanden weggegooid. En wat zegt nou dna? We geven gewoon aan dat het van een lange donor met blond haar en blauwe ogen moet zijn. En dan wordt het evengoed beide ons kind. 
Het blijft onwijs lastig wat nou wijsheid is. Ze kunnen tegenwoordig zo veel. Maar ik denk dat we er beter aan doen via deze weg. Een bal was al nooit ingedaald. Zeer waarschijnlijk is er al vanaf geboorte een defect. Straks vinden ze na heel veel pijn en moeite zaadcellen, zijn ze misvormd, of gaan ze als nog heel snel dood. Die klap zal voor ons ook enorm zijn. Plus dat vriendlief dan voor niets heeft laten snijden.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan