Lapjesendraadjes Voel het in een normale cyclus ook wel groeien. Maar dat is dan maar één eitje ipv heel veel. Het is voor het goeie doel, maar het zal vast niet heel lekker voelen allemaal. Ik ben ook heel benieuwd van hoeveel eitjes je nu last hebt. Weet je al wanneer ze de eitjes willen gaan oppikken of weet je dit morgen eventueel pas? Sterkte en hopelijk goed nieuws morgen!
"De dames die al wat langer wachten....."
- Onderwerp starter Daantjevijfendertig
- Startdatum
Ik voel nooit iets groeien dus dit is best wel bijzonder. Morgen kunnen ze aan de grootte zien wanneer de punctie zal moeten plaatsvinden. Ik gok donderdag of vrijdag!
Oo wat spannend Lapjesendraadjes!! Mijn moeder vergelijkt ons verhaal weleens met een spannend boek. Dat vind ik ook met jou en de andere dames hier. Iedere keer weer benieuwd wat er op de volgende bladzijde gebeurd...
Gistermiddag/vanmorgen was daar weer de maandelijkse ongesteldheidspukkel. Voor mijn traject moet ik dus aan de pil. Dat zal zondag wel heel gek zijn gezien ik deze sinds september 2018 niet meer slik... Weer een volgend stapje...
Gistermiddag/vanmorgen was daar weer de maandelijkse ongesteldheidspukkel. Voor mijn traject moet ik dus aan de pil. Dat zal zondag wel heel gek zijn gezien ik deze sinds september 2018 niet meer slik... Weer een volgend stapje...
@Lapjesendraadjes; dankjewel. Ik ben benieuwd hoe jou controle gaat dinsdag!
@BelgoGermano: dankjewel!
@LinaV: Dankjewel, lief van je! Aah dat dromen, dat is wel echt heel fijn soms, als het een mooie droom is!
Wat vervelend, zo'n zweetaanval, dat ken ik niet. Spannend dat je NOD1 gehad hebt! Wachten...
@FleurBo: ik denk dat het voor mannen gewoon echt heel anders is. Toen er tegen mij werd gezegd dat het echt een miskraam was, moest ik zo huilen. Mijn vriend zei toen: 'hoe vind je dat, dat er nu een 'stempel' op wordt gedrukt? Ik denk dat (veel) mannen gewoon heel 'relaxt' kunnen blijven, waar wij echt denken: Huuh? Hallooo? Weet je wel wat hier gebeurt?!!
@Lolita; dat meen je niet! Dat is gewoon bijna hetzelfde!
Ik had na mijn HSG heel extreem bloedverlies, maar niet 12 dagen zoals nu bij de vroege miskraam.
Je praat over het inlassen van een pauze; ik vind dat echt mega knap, ik denk niet dat ik dat kan. Ik heb al vaak gezegd dat ik even geen ovulatietesten ga doen, maar iedere keer doe ik het weer
Herkenbaar wat @LinavV daarover zegt; toen ik dacht dat ik geen ovulatietesten ging doen; was ik nog elke dag met mijn app bezig..
@NWJ wat spannend!! Wanneer mag je testen??
Ik zit midden in de vruchtbare dagen, wij zijn het al een week lang om de dag heeeeeel gezellig aan het maken Dat hadden we wel gemist na die vreselijke 12 dagen bloed
@BelgoGermano: dankjewel!
@LinaV: Dankjewel, lief van je! Aah dat dromen, dat is wel echt heel fijn soms, als het een mooie droom is!
Wat vervelend, zo'n zweetaanval, dat ken ik niet. Spannend dat je NOD1 gehad hebt! Wachten...
@FleurBo: ik denk dat het voor mannen gewoon echt heel anders is. Toen er tegen mij werd gezegd dat het echt een miskraam was, moest ik zo huilen. Mijn vriend zei toen: 'hoe vind je dat, dat er nu een 'stempel' op wordt gedrukt? Ik denk dat (veel) mannen gewoon heel 'relaxt' kunnen blijven, waar wij echt denken: Huuh? Hallooo? Weet je wel wat hier gebeurt?!!
@Lolita; dat meen je niet! Dat is gewoon bijna hetzelfde!
Ik had na mijn HSG heel extreem bloedverlies, maar niet 12 dagen zoals nu bij de vroege miskraam.
Je praat over het inlassen van een pauze; ik vind dat echt mega knap, ik denk niet dat ik dat kan. Ik heb al vaak gezegd dat ik even geen ovulatietesten ga doen, maar iedere keer doe ik het weer
Herkenbaar wat @LinavV daarover zegt; toen ik dacht dat ik geen ovulatietesten ging doen; was ik nog elke dag met mijn app bezig..
@NWJ wat spannend!! Wanneer mag je testen??
Ik zit midden in de vruchtbare dagen, wij zijn het al een week lang om de dag heeeeeel gezellig aan het maken
Dat hadden we wel gemist na die vreselijke 12 dagen bloed zo dames wat een hoop berichten, heb alles wel gelezen maar in etappes, dus heb niet alles onthouden.
Voor ons was het fijn dat er bevestiging was, ik weet al van tiener af aan dat er iets niet goed was bij mij, dus voor ons was het heel fijn dat we snel bij het ziekenhuis terrecht konden door dat mijn huisarts echt goed heeft geluisterd en begrip heeft getoont, maar dat maakt het allemaal niet minder, vond toch wel de diagnose dat het daadwerkelijk niet helemaal goed was heel heftig voor mezelf, maar vind het traject ook niet persee intiem, maar dat komt denk ik ook omdat ik alleen naar de echo's moet en ik ook de enige ben waar wat word gedaan zeg maar, en de rest gaat gewoon "natuurlijk" en moeten we zelf doen.
De miskraam hebben wij uiteindelijk gek gezegd wel als intiem ervaren ofzo, juist omdat je elkaars steun dan zo hard nodig hebt, dat heeft ons dichterbij elkaar gebracht.
de rest van de berichten zijn er even teveel
Ik hebna donderdag volgens mij niet meer gereageerd, dus bij deze ik zag dat een paar hadden gezegd dat ze hoopte op een goede uitslag...dus rappapaa rapapaaa....vrijdag dag 10van de cyclus (dus vroeg) 1 heeeeeel mooi eitje van 16mm eeeennnn....nog 1 eitje van 9mm, super goed nieuws, het eitje van 16mm gaat sws springen en die van 9mm is even de vraag of die rustig blijft of dat die ook nog springt.
maar we mochten kiezen of we het risico van 2 eitjes willen nemen, nouja die keus was niet zo moeilijk voor mij en gelukkig voor mijn partner ook niet, dus we zijn er lekker voor gegaan, liever 2 dan geen 1.
Morgen controle in het ziekenhuis om te checken of het eitje al gesprongen is en checken of het er dan 1 of 2 zijn geworden uit eindelijk dus ben nu vooral heel benieuwd en dan weer wachten
(zo erg dat wachten...)
Voor ons was het fijn dat er bevestiging was, ik weet al van tiener af aan dat er iets niet goed was bij mij, dus voor ons was het heel fijn dat we snel bij het ziekenhuis terrecht konden door dat mijn huisarts echt goed heeft geluisterd en begrip heeft getoont, maar dat maakt het allemaal niet minder, vond toch wel de diagnose dat het daadwerkelijk niet helemaal goed was heel heftig voor mezelf, maar vind het traject ook niet persee intiem, maar dat komt denk ik ook omdat ik alleen naar de echo's moet en ik ook de enige ben waar wat word gedaan zeg maar, en de rest gaat gewoon "natuurlijk" en moeten we zelf doen.
De miskraam hebben wij uiteindelijk gek gezegd wel als intiem ervaren ofzo, juist omdat je elkaars steun dan zo hard nodig hebt, dat heeft ons dichterbij elkaar gebracht.
de rest van de berichten zijn er even teveel
Ik hebna donderdag volgens mij niet meer gereageerd, dus bij deze ik zag dat een paar hadden gezegd dat ze hoopte op een goede uitslag...dus rappapaa rapapaaa....vrijdag dag 10van de cyclus (dus vroeg) 1 heeeeeel mooi eitje van 16mm eeeennnn....nog 1 eitje van 9mm, super goed nieuws, het eitje van 16mm gaat sws springen en die van 9mm is even de vraag of die rustig blijft of dat die ook nog springt.
maar we mochten kiezen of we het risico van 2 eitjes willen nemen, nouja die keus was niet zo moeilijk voor mij en gelukkig voor mijn partner ook niet, dus we zijn er lekker voor gegaan, liever 2 dan geen 1.
Morgen controle in het ziekenhuis om te checken of het eitje al gesprongen is en checken of het er dan 1 of 2 zijn geworden uit eindelijk dus ben nu vooral heel benieuwd en dan weer wachten
(zo erg dat wachten...)
woopwoop, kom net bij het ziekenhuis vandaan, baarmoederslijmvlies ziet er goed uit en 1 megaaa megaa mooi ei hahaha als iemand mij uit kan leggen hoe je een foto kan plaatsen hier kan ik hem er wel even indroppen, de gyneacoloog had goede moed en zag het positief in, dus ik ben heel voorzichtig toch wel een soort van blij maar vooral opgelucht dat het 1 heel mooi ei is.
Nu hopen dat de rest net zo mooi verloopt en er een zwangerschap uit mag komen
Nu hopen dat de rest net zo mooi verloopt en er een zwangerschap uit mag komen
Hallo allemaal,
Ik heb niet echt bijgelezen, maar ik leef met iedereen mee. Ik moet echter wel even mijn verhaal kwijt.
Momenteel zit ik er helemaal doorheen..
Ik dacht dat ik dit forum kon gaan verlaten, ik had 28 januari tot mijn verbazing voor het eerst een positieve zwangerschapstest, terwijl 30 januari mijn nod was. Super gelukkig, om de dag getest en het streepje werd elke keer duidelijker. Echter afgelopen woensdag kreeg ik 's ochtends gigantische buikpijn. Ik dacht met een keer even flink naar de wc gaan moet het wel weer overgaan. Ik naar mijn werk gegaan, maar halverwege de ochtend me toch ziek gemeld. Met de verloskundige overlegt, het zou kunnen komen van mijn darmen, dus aan de Roosvice Laxo en paracetamol. De pijn was echt niet fijn. Gelukkig trok het tegen de avond weg en de volgende dag ging het best goed. Ik had eigenlijk niet echt pijn, maar om te zeggen dat het helemaal over was ook niet. 's Middags gewerkt en tegen het einde van de middag begon de buikpijn weer langzaam terug te komen. Ik had 's avonds nog les met paardrijden en dacht; beweging is goed! dus ben fanatiek gaan rijden, wat niet helemaal fijn was.
De volgende dag (vrijdag), moest ik de hele dag werken, maar tegen 4 uur werd de buikpijn weer heel erg. Ik ben 's ochtends opgestaan maar stond kromgebogen van de pijn. Weer ziekgemeld, met tranen in mijn ogen. Ik kon toch niet om de dag me telkens ziek gaan melden? Wat moeten ze dan op het werk wel niet denken.
Gelijk de huisarts gebeld en kon met een half uur al terecht. Wat onderzoekjes gehad, urine en bloed onderzocht want de verdenking was misschien mijn blinde darm. Maar de waardes waren daarvoor niet afwijkend. Met spoed doorgestuurd naar het ziekenhuis, naar de gynaecoloog. Hier ook weer bloedonderzoek en aansluitend een echo. Hier kon ze echter niets op zien, zeker omdat het nog zo pril is..
Ze dacht dat het wel met me ging, omdat ik stil was, maar mijn vriend zei al, dat is juist geen goed teken, dan heeft ze echt veel pijn. We moesten nog even op een uitslag wachten en mochten even in een kamertje apart plaatsnemen. Maar ik verging van de pijn. Kromgebogen, dubbelgevouwen, ik wist niet hoe ik moest zitten en de pijn werd alleen maar erger. Mijn vriend heeft toen een verpleegster geroepen dat dit echt niet zo ging en dat ze wel even haast moesten maken.
Ik werd op een bed gelegd, er werd een infuus geprikt en kreeg een operatiejas aan. Dat zei mij al genoeg dat ze me wilden gaan opereren, maar dit wilde ik eigenlijk niet. Uiteindelijk kwam de gynaecoloog eraan met dat ze een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vermoeden en dat nu de enige optie, door de pijn die ik had, mij te laten opereren. Nog geen half uur later lag ik in de operatiekamer. Toen ik uiteindelijk weer wakker was vertelde ze me dat het inderdaad een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was en dat ze het hebben verwijderd samen met mijn eileider. Mijn eierstok heeft ze wel laten zitten. Mijn andere eierstok/eileider zou dit gaan overnemen.
Dag later komt het besef pas, ik ben niet meer zwanger en ik ben mijn eileider kwijt. Ik kan niks anders als alleen maar huilen. Maar ik ben nu zo bang om het straks weer te gaan proberen. Bang dat het dan weer niet goed gaat.
Over 2 weken heb ik nog controle en ik hoop dat ze mij dan wat kan geruststellen. Maar momenteel zie ik niks zitten.
Een heel verhaal, het verlies is zo groot. Ook al was het misschien grofweg nog maar een 'klompje cellen', voor ons was het al ons kindje. Lang gedaan voor een positieve test en dan krijg je dit. Het ene moment ben je zwanger, het volgende moment wordt je wakker en is het weg.
Ik heb niet echt bijgelezen, maar ik leef met iedereen mee. Ik moet echter wel even mijn verhaal kwijt.
Momenteel zit ik er helemaal doorheen..
Ik dacht dat ik dit forum kon gaan verlaten, ik had 28 januari tot mijn verbazing voor het eerst een positieve zwangerschapstest, terwijl 30 januari mijn nod was. Super gelukkig, om de dag getest en het streepje werd elke keer duidelijker. Echter afgelopen woensdag kreeg ik 's ochtends gigantische buikpijn. Ik dacht met een keer even flink naar de wc gaan moet het wel weer overgaan. Ik naar mijn werk gegaan, maar halverwege de ochtend me toch ziek gemeld. Met de verloskundige overlegt, het zou kunnen komen van mijn darmen, dus aan de Roosvice Laxo en paracetamol. De pijn was echt niet fijn. Gelukkig trok het tegen de avond weg en de volgende dag ging het best goed. Ik had eigenlijk niet echt pijn, maar om te zeggen dat het helemaal over was ook niet. 's Middags gewerkt en tegen het einde van de middag begon de buikpijn weer langzaam terug te komen. Ik had 's avonds nog les met paardrijden en dacht; beweging is goed! dus ben fanatiek gaan rijden, wat niet helemaal fijn was.
De volgende dag (vrijdag), moest ik de hele dag werken, maar tegen 4 uur werd de buikpijn weer heel erg. Ik ben 's ochtends opgestaan maar stond kromgebogen van de pijn. Weer ziekgemeld, met tranen in mijn ogen. Ik kon toch niet om de dag me telkens ziek gaan melden? Wat moeten ze dan op het werk wel niet denken.
Gelijk de huisarts gebeld en kon met een half uur al terecht. Wat onderzoekjes gehad, urine en bloed onderzocht want de verdenking was misschien mijn blinde darm. Maar de waardes waren daarvoor niet afwijkend. Met spoed doorgestuurd naar het ziekenhuis, naar de gynaecoloog. Hier ook weer bloedonderzoek en aansluitend een echo. Hier kon ze echter niets op zien, zeker omdat het nog zo pril is..
Ze dacht dat het wel met me ging, omdat ik stil was, maar mijn vriend zei al, dat is juist geen goed teken, dan heeft ze echt veel pijn. We moesten nog even op een uitslag wachten en mochten even in een kamertje apart plaatsnemen. Maar ik verging van de pijn. Kromgebogen, dubbelgevouwen, ik wist niet hoe ik moest zitten en de pijn werd alleen maar erger. Mijn vriend heeft toen een verpleegster geroepen dat dit echt niet zo ging en dat ze wel even haast moesten maken.
Ik werd op een bed gelegd, er werd een infuus geprikt en kreeg een operatiejas aan. Dat zei mij al genoeg dat ze me wilden gaan opereren, maar dit wilde ik eigenlijk niet. Uiteindelijk kwam de gynaecoloog eraan met dat ze een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vermoeden en dat nu de enige optie, door de pijn die ik had, mij te laten opereren. Nog geen half uur later lag ik in de operatiekamer. Toen ik uiteindelijk weer wakker was vertelde ze me dat het inderdaad een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was en dat ze het hebben verwijderd samen met mijn eileider. Mijn eierstok heeft ze wel laten zitten. Mijn andere eierstok/eileider zou dit gaan overnemen.
Dag later komt het besef pas, ik ben niet meer zwanger en ik ben mijn eileider kwijt. Ik kan niks anders als alleen maar huilen. Maar ik ben nu zo bang om het straks weer te gaan proberen. Bang dat het dan weer niet goed gaat.
Over 2 weken heb ik nog controle en ik hoop dat ze mij dan wat kan geruststellen. Maar momenteel zie ik niks zitten.
Een heel verhaal, het verlies is zo groot. Ook al was het misschien grofweg nog maar een 'klompje cellen', voor ons was het al ons kindje. Lang gedaan voor een positieve test en dan krijg je dit. Het ene moment ben je zwanger, het volgende moment wordt je wakker en is het weg.
fahnia: ow jeetje zeg, lucht je hart maar lekker!
Het is niet alleen een klompje cellen wat je verliest, er is deling dus er is leven het is echt al een kindje, ondanks dat de vorm dat nog niet zegt.
Wij zitten al bijna een jaar in een traject om zwanger te worden, september was ik eindelijk na 1,5 jaar zwanger, 1 dag na mn verjaardag positieve test 6 weken klopte het hartje, 8 weken was het stil binnen, 9 weken verloren.
Het is meer dan normaal dat dit veel verdriet geeft en laat het ook allemaal maar lekker lopen, wees lief voor jezelf en verwen jezelf een beetje, pas weer gaan werken als jij daar aan toe bent!
Het is echt rouw proces waar je doorheen gaat, helemaal voor jou, je hebt je niet voor kunnen bereiden op een miskraam en dan verlies je het zo onverwachts, en raak je ook nog een eileider.
Echt neem je tijd om dit te verwerken, praat erover ook misschien juist met mensen die dichtbij staan en hier mag je natuurlijk altijd je hart luchten ook in het hele proces wat nog gaat komen!
Heel veel sterkte, en wat ik al zei zeker lief zijn voor jezelf!
Het is niet alleen een klompje cellen wat je verliest, er is deling dus er is leven het is echt al een kindje, ondanks dat de vorm dat nog niet zegt.
Wij zitten al bijna een jaar in een traject om zwanger te worden, september was ik eindelijk na 1,5 jaar zwanger, 1 dag na mn verjaardag positieve test 6 weken klopte het hartje, 8 weken was het stil binnen, 9 weken verloren.
Het is meer dan normaal dat dit veel verdriet geeft en laat het ook allemaal maar lekker lopen, wees lief voor jezelf en verwen jezelf een beetje, pas weer gaan werken als jij daar aan toe bent!
Het is echt rouw proces waar je doorheen gaat, helemaal voor jou, je hebt je niet voor kunnen bereiden op een miskraam en dan verlies je het zo onverwachts, en raak je ook nog een eileider.
Echt neem je tijd om dit te verwerken, praat erover ook misschien juist met mensen die dichtbij staan en hier mag je natuurlijk altijd je hart luchten ook in het hele proces wat nog gaat komen!
Heel veel sterkte, en wat ik al zei zeker lief zijn voor jezelf!