Ja, en gelukkig net thuis, want mijn epilepsie vierde ook meteen een feestje mee.
Nouja, diep zuchten, en over 2 weken weer proberen. Toch weer teunisbloemoliecapsules gekocht, kijken of dat werkt. Vriendlief gaf gister toe ook zo gehoopt te hebben dat het wèl raak was. Dat zou zo mooi zijn geweest... Nee, zijn eerste ex daar probeerde hij geen kind mee te krijgen. En wie weet heeft hij wel nooit opgelet en slikte die wel keurig de pil, alleen zo dat het niet opviel.
Zou vandaag er maar een borreltje op drinken, wordt wel een kleintje, want door mijn epilepsie zo actief valt het dubbel. Wel mezelf verwend: Nozem olie. Ook weer niet heel straf spul. Vriendlief gaat koken. Dat is mooi, ik mooi zitten...
Aan de ene kant ben ik opgelucht dat we nu tenminste weer een ronde verder kunnen proberen straks, aan de andere kant heel verdrietig. En vriendlief wil wel kinderen, en hoe leg ik dat uit. Maken we het gezellig in de slaapkamer, ìs het gezellig. Alleen het is niet iets spontaans wat vriendlief zelf zou voorstellen. De drive tot, dat heeft hij gewoon bijna niet. Niet dat het erg is als ik wel zin heb, dan geniet hij ook gewoon, alleen de aanloop naar. Dat schijnt hij altijd met al zijn exen (niet dat het er nou zoveel waren) gehad te hebben. Maarja, maakt het wel extra moeilijk, ook omdat we nu zolang zonder resultaat proberen... Vriendlief is gewoon als de dood dat hij na zijn operatie op zijn 6e onvruchtbaar is. Ik heb gezegd het liever nu zeker te willen weten, want nu wordt het proberen ook al lastiger, al minder spontaan. Je probeert er niet aan te denken, maar dat gaat toch heel moeilijk na zo een tijd...