A
Anoniem
Guest
Bedankt voor je reactie.
Dat ik zei dat mensen niet altijd weten waar ze het over hebben en dat ze een onbezorgde zwangerschap hebben dat was geen aanval naar jou toe, maar er zijn meer reacties geweest dat ik me zou verschuilen achter bepaalde dingen.
Je tips zijn goed, helaas kom ik er niet veel verder mee, mijn "vriendinnen" hebben een denkwijze dat ik nu blij moet zijn, ik ben weer zwanger dus het leven gaat in hun ogen verder, dat ik nog niet verder kan begrijpen ze helaas niet.
Mijn werk heeft mij laten stikken rondom het overlijden van Ninthe*, het leven gaat door zeggen ze als er iemand overlijd, ja dat weet ik, het gaat keihard door en naar mijn zin af en toe te snel.
Ik ben bij huis gekomen, overspannen, nu wil mijn gyn dat ik het werk laat rusten, hij is bang voor een ziekenhuisopname, ivm met mijn bloeddruk.
Maar het is moeilijk, ik wordt 3x per week gebeld door hun, een bedrijfsarts die mij oh zo goed begrijpt maar een dag later een brief stuurt dat ik "genezen" ben.
ik weet ook dondersgoed dat ik niet de enige ben die iets heeft meegemaakt, helaas zijn er velen onder ons die iets verschrikkelijks moeten dragen.
Mijn psycholoog heeft in kaart gebracht wat er aan de hand is allemaal, maar voor de oplossingen zijn geen antwoorden, grotendeels moet ik het zelf doen en ik vind dat heel erg moeilijk.
Ik zit idd met mezelf in de knoop, zoals jij vind dat je moet reageren op een topic als dit, heb ik dat met mensen die heel makkelijk denken over het gebruik van foliumzuur, hoezeer ik mensen wardeer en begrijp dat iedereen zijn eigen normen en waarden hanteert zou ik ze allemaal door elkaar willen schudden en het liefst hun dat pilletje door hun strot willen duwen.
Sorry als ik af en toe heel erg bot uit de hoek kwam, ik kan me verschuilen achter wat ik heb meegemaakt en dat ik gebroken ben.
Dat wil ik echter niet, ik ben van mening dat je ondanks wat je excuses moet kunnen maken.
Maar toch voel ik het wel zo, veel vrienden zijn gegaan omdat ze me niet begrijpen, ik vind het ook heel moeilijk om anders onder woorden te brengen wat ik bedoel.
Ik voel me snel aangevallen, wat niet zou moeten, ik ben eigenlijk niemand verantwoording schuldig voor hoe ik mij voel.
Maar hoop en denk dat je wel begrijpt dat als je je al een jaar aan het verdedigen bent over van alles en nog wat, een strijd moet voeren met je emoties, werk en mensen om je heen, je je sneller aangevallen voelt en die positie weer inneemt die ik hierin nam.
Nogmaal dus mijn excuses, het heeft me allemaal wel aan het denken gezet, en ja ik baal van mezelf, dat ik rook en dat ik zo aanvallend reageer.
ik hoop dat de we er zand over kunnen gooien.
SORRY!!!!!
Liefs een verdrietige Randy
