Ik ben verdrietig, want sinds vanmorgen is de menstruatie weer doorgekomen. De 23e teleurstelling en de eerste IUI domper. Helaas, het heeft niet zo mogen zijn. Gelukkig was mijn vriend thuis. Normaal is hij al lang de deur uit voordat ik weg ga, maar dit keer moest hij later naar een afspraak en zou hij na mij uit bed komen. Dus toen ik terug op de kamer kwam, wist hij ook al genoeg. We hebben even een kwartier tegen elkaar aan gelegen en gepraat. Dat was erg fijn. Wat kan je lichaam je toch voor de gek houden! Dit was de reden, warom ik niet mocht hopen, want die teleurstelling.... Ja, die kwam keihard aan! Maar nu moet ik al mijn emoties bij elkaar rapen en net doen alsof er niets is gebeurd, want het werk wacht weer op mij. Al die vrolijke collega's (gelukkig maar) met hun grappen en grollen. Ik heb daar nu even niet zo'n behoefte aan, maar ja, dat weten zij natuurlijk niet. Vandaag ,maar weer bellen met het ziekenhuis om een afspraak te maken voor een echo. Donderdag begin ik weer met spuiten (Puregon). Morgen gaat het vast weer beter!