Topic voor iedereen die langer dan 1 jaar bezig is en nu in de medische molen stapt of zit...

Hoi meiden,

Ten eerste van harte gefeliciteerd voor diegene die zwanger zijn, super hoor!!

Ik heb al een tijdje niets van me laten horen, typ wel bij een ander onderwerp.
Ik heb nu twee keer eindelijk een eisprong gehad. Ik slik nu 150mg clomid en ga nu voor de derde ronde ermee.
Ik zit nu op cyclusdag 12, dus klustijd!!haha.
Ga aankomende zaterdag beginnen met ovulatietesten, want heb meestal rond cyclusdag 18 een positieve ovulatietest.
Wanneer kun je dan het beste klussen, als de test positief aangeeft tot een paar dagen erna??
Verder moet ik zeggen, dat ik nu bijna 1jaar en 5 maanden gestopt ben met de pil en mijn geduld nu een stuk minder word.
Maar probeer positief te blijven, want weet nu eindelijk dat ik sinds twee maanden een eisprong heb en nu kunnen we er echt voor gaan!!

Ik hoop dat er snel meer zwangere meiden volgen, want dat mag nu onderhand wel eens!!

Groetjes van Patries.
 
ja joke ik ben zwanger!! vandaag naar de verloskundige geweest en krijg over een kleine 2 weken een echo (9 weken).
vind het wel spannend allemaal hoor,ben vandaag 7 weken en 4 dagen!

met jou alles goed?

xxx mier
 
ha mier

ja met mij gaat het nu weer goed.
Ben erg moe geweest. Nu de laatste weken is het gelukkig wat minder, maar mijn werk is nu ook aangepast. werk nu halve dagen en dat merk ik goed.
Ik ben nu vrijdag 22 weken zwanger. de tijd gaat echt snel hoor. de 20 weken echo was allemaal goed. Ik begin nu ook echt een buikje te krijgen.
Geniet lekker van je zwangerschap!

gr joke
 
22 weken alweer joke! we schelen dan 14 weken  fijn dat alles goed was met de 20-weken echo!
ik krijg dan met 9 weken een echo en dan met 12 weken de termijnecho!
spannend allemaal hoor

xxx mier
 
Hallo allemaal,

Ik ben 30 jaar en een jaar bezig met zwanger worden. Tot een aantal maanden geleden was dit een leuke bezigheid: het idee dat je zwanger kon zijn en over 9 maanden je eigen baby in je armen zou houden. We waren er helemaal klaar voor: een ander huis, getrouwd, allebei een andere baan waar we minder zouden kunnen gaan werken. Zelfs met het inrichten van het nieuwe huis hielden we al rekening met de kleuren van een evt. kinderkamer.

Na de eerste maanden 'vrij' proberen gingen we ons aanpassen: meetellen met mijn cyclus, losse boxers en niet meer naar de sauna voor manlief en voor mij nauwelijks alcohol en geen sauna  in de tweede helft van de cyclus. Ik rook niet meer, mijn man is sterk geminderd met roken en drinken. Dat hielp niks.

Na nog een paar maanden nog meer maatregelen: temperaturen en ovulatietesten, voedingssuplementen etc.  en ook plannen wanneer we moesten klussen. De lossigheid gaat er dan langzaam vanaf. Hielp ook niks. De laatste paar maanden merk ik dat het steeds moeilijker krijg. Ik ben heel erg vaak erg verdrietig en kan dit zelfs op mijn werk niet goed meer verstoppen. Gevolg is dat je vragen krijgt wat er aan de hand is. Om mij heen inderdaad overal zwangerschappen en kindertjes, maar blij reageren als iemand na 3 maanden zwanger is, wordt ook steeds moeilijker. Kortom: ons leven is op dit moment niet erg vrolijk en onbezorgd.

Gisteren hebben we de stap gezet om naar de huisarts te gaan. Die nam het gelukkig wel serieus: als eerste een zaadonderzoek en daarop volgend een verwijzing naar de gynacoloog en/of uroloog (als het zaad niet goed is). Nu hadden we al een thuistest gedaan met slechte uitslag, dus dat zou best één van de oorzaken kunnen zijn.

Mijn man krijgt het er ook steeds moeilijker mee. Eerst was hij nog mijn rots in de branding, gisteren was ook hij zo boos en onrustig als ik. En hij is zo bang dat het aan zijn zaadjes ligt, hij voelt zich dan erg in zijn mannelijkheid gekwetst.  
Ik zie er erg tegenop om het aan onze ouders te vertellen, maar de dokter raadde het wel aan. Om de last te delen en eventuele grapjes over kleinkinderen te voorkomen. En omdat de gynacoloog ook vragen gaat stellen over de zwangerschappen van de ouders.

Hoe hebben jullie dit ervaren? Hoe gaan jullie met het verdriet om?   En met het vertellen aan ouders? En hebben jullie het op je werk verteld? Daar zie ik namelijk nog meer tegenop, maar als we de mm in gaan, zal het wel nodig zijn.

Ik heb al een poosje meegelezen en zie naast alle verdrietige en teleurgestelde verhalen ook positieve verhalen. Dat doet mij goed, geeft weer hoop. Vanaf nu ga ik een beetje meeschrijven en lezen  op dit forum. Ik heb lang getwijfeld omdat ik bang ben er dan nog meer mee bezig te zijn. Maar ik ga het gewoon eens proberen. Delen met lotgenoten is makkelijker dan anderen die niet met kinderen bezig zijn of er al een paar hebben.

groetjes
 
Hoi Wenser,

"welkom" hier. Tussen aanhalingstekens want liever was je hier natuurlijk niet geweest.
Wat je schrijft is heel herkenbaar, ik denk voor de meesten van ons wel. In de periode voor de huisarts had ik het ook heel moeilijk. Wij hadden het ook nog aan niemand verteld en ik zag erg op tegen de medische molen.

Je vroeg hoe wij er mee omgingen:
Vlak na de huisarts heb ik het aan mijn moeder verteld, want ik moest het gewoon ergens kwijt en forum alleen was voor mij niet voldoende meer. Ik vond het heel moeilijk, maar ben blij dat ik het gedaan heb. De eerste onderzoeken in het ziekenhuis heb ik niet gemeld aan mijn baas. Ik heb 't zoveel mogelijk gepland in de ochtend of laat in de dag en als het niet anders kon heb ik gewoon gezegd dat ik "naar het ziekenhuis moest voor een onderzoek" en verder niets uitgelegd. Dat heb ik wel ruim een half jaar volgehouden. Eigenlijk tot ik vond dat ik zelf iets uit moest leggen, niet omdat mijn baas vragen ging stellen, maar ik voelde mezelf zo schuldig. Mijn baas is gelukkig heel begripvol en nu is het dus veel makkelijker.

In februari zijn wij begonnen met IUI's. Ik heb dat heel eerlijk en open gemeld op mijn werk, want dat is lastig plannen. Je bent er zo een dag mee kwijt (ziekenhuis is wat verder weg bij ons en tussen zaad inleveren en inbrengen zit zo 2 uur). Inmiddels ben ik te weten gekomen dat mijn beste vriendin bezig is met IVF. Dat was een hele last van mijn schouders, want nu kunnen we elkaar steunen. De meeste mensen in mijn omgeving weten het nu ook wel, een enkeling daargelaten. Ik maak nog steeds bewuste keuzes in wie het wel en wie het niet "mag" weten.

Manlief en ik hebben het afgelopen jaar een emotioneel jaar achter de rug met al die onderzoeken en onzekerheid, maar ik durf wel te zeggen dat we er samen sterker van zijn geworden. Het belangrijkste is begrip naar elkaar toe. Bij ons is er tot nog toe geen duidelijke aanwijzing waarom niet, maar voor mijn gevoel ligt de oorzaak wel bij mij. Dat is een heel vervelend gevoel, maar mijn man is de rots in mijn branding en ik probeer de zijne te zijn. Natuurlijk gaat dat met ups en downs, maar er komt ook veel op ons af.

Onze 1e IUI is mislukt, dat was een behoorlijke teleurstelling. Nu zit ik te wachten voor een oproep voor een laparascopie. Ik ben nog nooit onder narcose geweest dus daar zie ik ook wel tegenop. Ik heb mijn goede dagen (gelukkig meer als slechte) en ik heb m'n slechte dagen. Dit forum helpt enorm om elkaar te steunen. En verder probeer ik het te nemen zoals het komt.

In ieder geval, veel succes in de MM en probeer het even over je heen te laten komen. Ik wilde dat ik dat advies een half jaar geleden ook gevolgd had... en schrijf het hier lekker van je af. Er zit hier op het forum  inmiddels een boel ervaring, dus je kan hier ook veel vragen stellen.

Groetjes, Esk (zie ook op mijn blog)
 
he hallo Allemaal

Af en toe eens kijken hoe het met iedereen gaat.
Maar ik zie ook goed nieuws  .

Even voor Mier die ik nog ken van een ander forum  gefeliciteerd ik hoop dat alles goed met je gaat. Ik zal voor je duimen.

gr Sahiton alweer 29wk
 
Bedankt Esk, voor je antwoord. Ik ben nu in stukjes je blog aan het lezen (van oud naar nieuw, dus ben nog niet 'bij'). Heftig.

Ik hoop dat het de 2e keer wel gaat lukken. Lijkt me zo moeilijk als je die lastige stap richting mm al gezet heb en dan weer met teleurstellingen om moet gaan. Je verwacht dan eigenlijk stiekem wel dat ze je wel kunnen helpen misschien.

Vanmorgen zijn de zaadjes ingeleverd. We hebben er maar een grapje van gemaakt, maar ik merkte dat we het allebei niet makkelijk vonden. Nu een spannende week tot deze uitslag.

We hebben samen afgesproken om het stapje voor stapje te doorlopen en elk stapje dat we zetten onszelf ook een complimentje te geven dat we dat maar weer mooi samen gedaan hebben. Ik ben soms nogal 'zwartkijkerig' en zit dan al 3 jaar verder in mijn hoofd, zonder kindje en met de wetenschap dat dat ook niet gaat lukken. Niet meer doen dus...

Fijn om er eens over te praten. Van het weekend gaan we uitwaaien en  samen eens nadenken óf en tegen wie wij het evt. willen gaan zeggen.

groetjes




 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan