Hallo meiden.. ik had gisteren al een topic aangemaakt maar kreeg weinig reactie dus probeer hier nog maar eens.
Ik zit met onnoemelijk veel stress.
Mijn vorige zwangerschap eindigde in een partiële mola, het was de eerste zwangerschap na 3j proberen. Nu, na dik 1.5j na de mola zwangerschap, kwamen we er op 1augustus achter dat ik terug in verwachting ben. Mijn HCG steeg van 74 naar 772 op 5dagen.. 4 dagen later steeg het naar 1880 en nog een week later was het maar 2700 dit was op 17 augustus. Zeer slechte stijging dus en had daar bovenop ook steeds onverklaarbare bloedingen. Op 18 augustus via spoed binnen gegaan vanwege kans op buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Wonder boven wonder konden we een vruchtje zien wat nog niet exact gemeten kon worden wegens te klein en een pas kloppend hartje, maar het kwam ongeveer overeen met een zwangerschap van 5weken en 3 dagen. 2 dagen later opnieuw via spoed binnen gegaan wegens ergere bloedingen en stolsels. Maar als bij wonder zagen we daar weer onze ukkie, zorgeloos in zijn zakje en deze keer wel te meten 3mm dus flink gegroeid. Waar de bloedingen vandaan kwamen was nog steeds een vraagteken. Afgelopen zaterdag moest ik op controle bij mijn eigen gynaecoloog en vertelde ze me dat mijn klein schatje gegroeid was tot 7mm maar dat het vruchtzakje te klein was en er dus weinig vruchtwater was, wat de kans op een miskraam verhoogde. Maar, het hartje klopt nog, zei ze, de kans was nog steeds 50/50 dus we geven de moed niet op. Op 3 september moet ik terug komen voor een nieuwe controle, enkel als ik hevigere bloedingen zou krijgen met stolsels moest ik via spoed binnen komen.
Gisteren was ik erg ziek.. onnozel moeten overgeven, buikgriep en koorts. Ik kreeg buikpijn en hevige steken links onder in mijn buik. De bloedingen werden vandaag een pak erger met bloedklonters, ik heb ook heel veel buikpijn alsof het de eerste dag van mijn maandstonden is, ik moet dan meestal een zware pijnstiller nemen want ik val dan bijna flauw van de pijn. Ik dacht dat het gedaan was, dat mijn ukkie het ziek zijn en de druk die ik zette tijdens het overgeven niet overleefd had.
Ik vandaag dus toch maar binnen gegaan via spoed, voel me echt zo een vervelende patiënt ondertussen. Assistent gynaecoloog zei dat het inderdaad leek op een miskraam met dar soort bloedingen buikpijn stolsels en na het meten van het te klein vruchtzakje door mijn gynaecoĺoog in het weekend. Maar zoals altijd eerst even kijken.
En daar zag ik dan op de echo, mijn kleine ukkie in zijn te kleine vruchtzakje, 1cm dus weer gegroeid. Sterker dan ik me ooit een vruchtje kon voorstellen. Een strijder alleszins! Helemaal hoog in de baarmoeder waar het hoort. Trekt zich helemaal niets aan van wat er aan het gebeuren is en doet gewoon waar hij/zij voor gekomen is, leven!
Het hartje klopt nog.. nog steeds.. maar 113 slagen dus aan de trage kant.. maar hij/zij geeft niet op.
Ik hoop zo hard dat het goed komt. Mijn dapper kindje doet zo hard zijn best.
Zijn er nog mensen die zoiets meegemaakt hebben? Is het goed gekomen?
Ik zit met onnoemelijk veel stress.
Mijn vorige zwangerschap eindigde in een partiële mola, het was de eerste zwangerschap na 3j proberen. Nu, na dik 1.5j na de mola zwangerschap, kwamen we er op 1augustus achter dat ik terug in verwachting ben. Mijn HCG steeg van 74 naar 772 op 5dagen.. 4 dagen later steeg het naar 1880 en nog een week later was het maar 2700 dit was op 17 augustus. Zeer slechte stijging dus en had daar bovenop ook steeds onverklaarbare bloedingen. Op 18 augustus via spoed binnen gegaan vanwege kans op buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Wonder boven wonder konden we een vruchtje zien wat nog niet exact gemeten kon worden wegens te klein en een pas kloppend hartje, maar het kwam ongeveer overeen met een zwangerschap van 5weken en 3 dagen. 2 dagen later opnieuw via spoed binnen gegaan wegens ergere bloedingen en stolsels. Maar als bij wonder zagen we daar weer onze ukkie, zorgeloos in zijn zakje en deze keer wel te meten 3mm dus flink gegroeid. Waar de bloedingen vandaan kwamen was nog steeds een vraagteken. Afgelopen zaterdag moest ik op controle bij mijn eigen gynaecoloog en vertelde ze me dat mijn klein schatje gegroeid was tot 7mm maar dat het vruchtzakje te klein was en er dus weinig vruchtwater was, wat de kans op een miskraam verhoogde. Maar, het hartje klopt nog, zei ze, de kans was nog steeds 50/50 dus we geven de moed niet op. Op 3 september moet ik terug komen voor een nieuwe controle, enkel als ik hevigere bloedingen zou krijgen met stolsels moest ik via spoed binnen komen.
Gisteren was ik erg ziek.. onnozel moeten overgeven, buikgriep en koorts. Ik kreeg buikpijn en hevige steken links onder in mijn buik. De bloedingen werden vandaag een pak erger met bloedklonters, ik heb ook heel veel buikpijn alsof het de eerste dag van mijn maandstonden is, ik moet dan meestal een zware pijnstiller nemen want ik val dan bijna flauw van de pijn. Ik dacht dat het gedaan was, dat mijn ukkie het ziek zijn en de druk die ik zette tijdens het overgeven niet overleefd had.
Ik vandaag dus toch maar binnen gegaan via spoed, voel me echt zo een vervelende patiënt ondertussen. Assistent gynaecoloog zei dat het inderdaad leek op een miskraam met dar soort bloedingen buikpijn stolsels en na het meten van het te klein vruchtzakje door mijn gynaecoĺoog in het weekend. Maar zoals altijd eerst even kijken.
En daar zag ik dan op de echo, mijn kleine ukkie in zijn te kleine vruchtzakje, 1cm dus weer gegroeid. Sterker dan ik me ooit een vruchtje kon voorstellen. Een strijder alleszins! Helemaal hoog in de baarmoeder waar het hoort. Trekt zich helemaal niets aan van wat er aan het gebeuren is en doet gewoon waar hij/zij voor gekomen is, leven!
Het hartje klopt nog.. nog steeds.. maar 113 slagen dus aan de trage kant.. maar hij/zij geeft niet op.
Ik hoop zo hard dat het goed komt. Mijn dapper kindje doet zo hard zijn best.
Zijn er nog mensen die zoiets meegemaakt hebben? Is het goed gekomen?
