Uitgerekend April 2022

Goedemorgen allen, Wat kan het snel gaan… van geen/verminderende klachten tot echt hartstikke misselijk elke ochtend. En ik ben er nog blij mee ook ?
Wat betreft de NIPT: ik zou denk ik de “basis”variant willen laten doen, om niet met het leven verenigbare aandoeningen uit te sluiten. Voor mijn vriend zijn deze onderwerpen echt nog ver van zijn bed. Hij kan zich sowieso amper iets voorstellen bij een zwangerschap en kinderen (ik moet wel zeggen dat ik heel graag kinderen wilde en hij er iets neutraler in staat), laat staan nu al keuzes maken. Misschien dat af en toe een echo bekijken ervoor zorgt dat het allemaal wat werkelijker voor hem wordt. Hoe zit dat bij jullie mannen? Ben benieuwd!
 
Bedankt allemaal voor de reacties mbt de NIPT.

Han, mijn vriend wilde juist liever kinderen dan dat ik dat wilde. Hij was er sowieso al langer klaar voor en ik weet nu nog niet eens of ik er wel klaar voor ben, hahaha. Mijn vriend is er dan ook echt wel veel mee bezig en vindt het ook echt leuk om het soms zomaar random te benoemen ?. Gelukkig staan we er wat keuzes tijdens de zwangerschap betreft wel allemaal redelijk hetzelfde in, dus dat is ook wel fijn.
 
Wat grappig dat je vriend zo enthousiast is, vaak is het andersom haha. Hier dus al een dochtertje, dus mijn man heeft het allemaal al eens meegemaakt. Maar kan me nog wel herinneren dat het voor hem destijds allemaal erg onwerkelijk was. Pas bij de laatste echo's en wanneer de baby bewoog begon hij zich wat meer te interesseren. Nu leeft het bij hem ook nog niet echt, en bij mezelf ook minder moet ik zeggen.
 
@Han voor ons was het toch een beetje bizar. Ineens een positieve test, soort van timide enthousiasme. Later vertelde mn vriend dat hij al gelijk in zn hoofd bezig was te denken welke kamer we dan zouden moeten gaan ombouwen enz. Dus hij was direct al bezig met plannen maken, haha. Wel heel lief. Zelf besef ik het nog niet echt. Elke keer denk ik: ben ik wel echt zwanger? Kloppen die tests wel? En elke keer als ik naar de wc ga, nog altijd niet ongesteld, dus het moet wel echt zijn. Ik ben er wel echt blij mee, maar geloof het nog niet zo, gek hè? Heb jij/Hebben jullie dat ook? Ik denk dat ik het meer ga beseffen als we onze eerste afspraak hebben bij de vk op 9 september. Dolgraag wil ik het al aan mn familie en vrienden vertellen, maar we gaan sowieso wachten op die eerste afspraak en dan gaan we bedenken of we het al eerder gaan zeggen dan 12 weken of niet.
 
Mijn vriend is vooral bang voor het onbekende en "moest" eigenlijk gewoon zo in het diepe gegooid worden. Je weet nooit of je er echt klaar voor bent. Maar we hebben beide een vaste baan, een koophuis en wat mij betreft ons leven op de rit. Nu we daadwerkelijk een kindje krijgen begint hij het wel wat positiever te zien. Hij heeft juist wel een sterke mening rondom de NIPT, want een gehandicapt kindje is nog veel ingrijpender. Je hebt het natuurlijk niet volledig voor het zeggen, maar als ik met een test wat afwijkingen kan uitsluiten doe ik dat graag.
 
Wat leuk om te lezen allemaal. Mannen in allen soorten en maten hier dus ;-) ik hoop ook heel erg dat mijn vriend het straks ook echt leuk gaat vinden!
@Lisette: geloven doe ik het ook nog niet echt. Eerste echo vrijdag helpt hopelijk om het echt te gaan geloven.
 
Hier ook een echte kindervriend als man. Die wilde heel graag kinderen en ging echt door hetzelfde dal als ik toen de eerste maar niet wilde lukken. Toen ik na bijna 4 jaar zwanger bleek waren we op vakantie. Ik was al een paar dagen laat, maar we durfden nergens meer op te hopen. Op de dag dat ik beloofd had echt een test te zullen doen, kreeg hij een migraine aanval. En de volgende dag nog een. En bij de eerste echo, toen die goed bleek, weer. We waren al aan het grappen dat ik extra steun nodig zou hebben bij de bevalling haha! 
De kraamperiode en het herstel heb ik als heel heftig ervaren en ik wilde niet nog een keer jaren teleurstelling in. Dus ik was vrij stellig in dat het bij 1 kind zou blijven. Mijn man zei juist dingen als "ach ze is pas .. maandjes, we kijken wel als ze wat groter is". Later ging hij het gesprek aan over mijn angst. Hoe we nu wisten welk probleem er speelde en dat we met de juiste behandeling na 6 pogingen zwanger waren. Bij mijzelf sleet het nare gevoel van de eerste maanden niet, daar ben ik nog steeds erg bang voor. Maar na een maand of 6 genoot ik zo van moeder zijn en van mijn meisje. Ik ging helemaal op in mn rol. Mijn hart barst nog steeds als ik denk aan hoe bijzonder het is dat ze er is, en hoeveel ik van haar hou. Die eerste maanden kom je wel weer door. En plotseling wil ik wel een groot gezin met meer van die hartjes op pootjes. Wat nou als het wel lukt? Mijn man was helemaal blij dat ik om was. Ik was dus in 3 IUI rondes zwanger en bij de positieve test huilde hij gewoon weer hoor! Haha! Maar geen migraine deze keer.
 
Overigens was al het regelwerk wel echt voor mij, wat hem betreft. Hij is braaf mee gegaan naar de echo's, en naar de babyzaken, haalde de tweedehands spullen op enzo. Maar hij heeft niks zelf uitgezocht of uitgekozen en stond afwezig op zn mobiel te klooien. De echo's vond ie wel interessant, maar voor hem was dat minder emotioneel. Hij was veel meer bezig met de toekomst, als de baby er is. Pas toen ik echt dik werd en hij mn buik zag bewegen begon hij enthousiast zelf een laminaatvloertje in de babykamer te leggen. Maar van schopjes voelen werd hij nooit enthousiast. Hij zei een keer dat hij dan alleen maar meer voelde hoe hij daar weinig bij betrokken is. Voor hem was de geboorte gewoon het belangrijkst en mooist. Ik heb erg mooie foto's van het gouden uur bij pappa op zn buik (ik werd gehecht). Hij keek zo trots en emotioneel. 
Maarja, ook in de babytijd. Hij zorgt, speelt, troost enzo. Maar al het uitzoekwerk en kleertjes en spulletjes bijregelen, prikjes, opvoedvragen enzo... Nog steeds een mamma taakje
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan