Goedenavond allemaal,
Ik heb al jullie verhalen nu net ook even zitten bij lezen. Zo te horen gaat het eigenlijk bij iedereen wel heel goed, jullie zijn vooral bezig met de spulletjes, dat is wel grappig om te lezen want ik zit elke dag alleen maar te denken van haal de baby er alsjeblieft gewoon uit, ik ben het zat en wil naar huis.
Ik moet hier tot einde zwangerschap blijven en het gaat zeer waarschijnlijk als ik het überhaupt wel ga halen week 32 worden.
Daar streven de artsen wel naar want dan is de baby sterk genoeg om geboren te mogen worden. Ik krijg een algehele keizersnede vanwege mijn laagliggende placenta die zeer waarschijnlijk hevig zal gaan bloeden tijdens de keizersnede en vanwege mijn donornier die aan de voorkant van mijn buik, rechts onderin bij mijn lies zit, dus ik krijg een keizersnede die verticaal gaat worden tot net onder mijn navel. Normaal gesproken doen ze horizontale keizersnedes maar bij mij zijn ze bang dat ze me donornier gaan raken.
Verder zit ik al voor de 5e keer achter elkaar aan een weeënremmer, iedere keer na 48u stoppen ze die weeënremmer maar elke keer vlak nadat het gestopt is beginnen de harde buiken eigenlijk vrijwel direct alweer en een paar uurtjes later begin ik dan alweer te bloeden. Eergisteren weer 600-700 ml bloed verloren in nog geen uur tijd, dus nu gaan ze die weeënremmer hele tijd door blijven geven in de hoop dat het op een gegeven moment nog wel zijn werk doet. De artsen denken dat het medicijn na 48u niet meer goed werkt. Vanavond rond 23u zijn de 48 uren weer opnieuw voorbij, dus we gaan zien of de artsen gelijk hebben. Volgens hun moet dat medicijn eerst uit je lichaam zijn verdwenen voordat ze nieuwe kunnen geven zodat het dan wel weer gewoon goed werkt. We bekijken het van week tot week zei een arts vandaag. Verder heb ik in 11 dagen tijd al 7 zakjes bloedtransfusies gehad vanwege al die hevige bloedingen en eergisteren was het zelfs zo veel achter elkaar gaan bloeden dat me bloeddruk 80/32 was geworden door het vele bloed dat ik in 1 klap verloren was en me hartslag was ipv 70-80 ook gedaald naar 60 dus ik dacht echt even dat ik half aan het overlijden was.
Gek genoeg heeft de baby nog steeds helemaal nergens last van gehad!
Verder hebben wij gekeken op een speciale baby afdeling voor baby's die voor de 32 weken geboren zijn. Echt super kleine baby's lagen daar, zo knap van de artsen dat ze al die super kleintjes überhaupt in leven kunnen houden buiten de baarmoeder. ''Hoera 1 kilo'' stond er bij 1 zo'n couveuse van een meisje. En nog een ander babytje, een jongetje, was nog veel kleiner en had zo'n super klein huil geluidje met hele zachte arm en been beweginkjes. Dus toen ik dat allemaal had gezien wist ik meteen dat ons kindje nu al super goede overlevingskansen heeft.
Ik denk dat ik de baby ook heel vaak voel hikken, me vriend denkt ook dat dat de hik is want hij kan ook voelen wat ik bedoel.
zo blij mee!