Och ja, dat humeur.... Haha!
Ik moet zeggen, ik ben wel echt assertiever geworden, dat is dan wel weer fijn!
Ik moet ook even iets van mijn hart, wat hier veilig en anoniem kan.
Op het moment dat wij mijn schoonzus+vriend vertelden dat wij een kindje verwachten, reageerden ze zeer neutraal. Een paar weken later vertelden ze ons dat ze al hele lange tijd bezig zijn met kinderen (5 jaar), maar dat het hen niet lukt. Het was een super emotioneel gesprek met elkaar, ze hadden het in al die jaren nog nooit gedeeld met anderen, zelfs niet met een arts. Onze zwangerschap kwam daardoor best hard binnen, heel begrijpelijk.
Ze spraken hun wens uit om wel betrokken te worden bij onze zwangerschap, maar wij hebben er bewust voor gekozen om dit zo min mogelijk te doen om erger te voorkomen.
We stuurden onlangs een video van het nieuwe huis, waarbij we oa trots de babykamer lieten zien. Vervolgens kregen we verwijten naar ons hoofd 'jullie houden geen rekening met ons, alles draait om jullie en de baby' het enige voorbeeld dat m'n schoonzus kon noemen was dus die video. Verder niets, want we deelden bewust niets met ze.
Laatst op een verjaardag werd ik niet door hen begroet, ik werd niet aangekeken, er werd niet tegen mij gepraat door ze. Ik voel mij zowat schuldig dat ik zwanger ben. Het maakte mij zo verdrietig. Ik snap dat het voor hen moeilijk is om dit aan te zien, maar we moeten wel rekening met hen houden, zij blijkbaar niet met ons?
Na gesprekken hierover met m'n schoonouders en vriend, heb ik besloten een lang bericht naar ze te sturen met hoe ik mij voel en hoe het op mij overkomt, aangezien het de hele familie opviel hoe ze tegen mij deden en niemand het oké vindt, ondanks de situatie.
Dus dat heb ik gedaan, maar dat is volledig verkeerd uitgepakt. Mijn schoonzus ziet het als onbelangrijk om af te spreken met ons, ze zegt dat het altijd om ons draait en dat ze geen interesse hebben in ons leven. (ze hebben immers nooit naar de zwangerschap gevraagd, maar ook niet naar het nieuwe huis ofzo, helemaal niks). Dit was voor ons de druppel en dus hebben we besloten het contact en initiatief bij hen te laten. Van ons zullen ze niks meer horen.
Mijn schoonzus is altijd al een lastig portret geweest: alles moet om haar draaien, ze eist altijd de aandacht op en niemand is goed genoeg voor haar. Haar vriend lijkt daar als een hondje achteraan te lopen. Ik durf haast te spreken van narcistische eigenschappen die ze heeft en laat zien.
Nogmaals, het is super sneu voor ze dat ze zo lang bezig zijn met hun kinderwens, maar om daarmee zo'n grote, negatieve, invloed te hebben op hun omgeving, is niet oké.
Ik voel me zo boos, dus om nog even terug te komen op het humeur: normaal zou ik dit dus nooit op deze manier doen en het maar laten, maar nu is de boel ontploft (eindelijk, eigenlijk had dit jaren geleden moeten gebeuren, het was echt een opeenstapeling van alles bij elkaar...)
Sorry voor het lange verhaal, ik moest het gewoon echt even kwijt...
