Taaraa toen we hoorden dat we IUI mochten gaan doen had ik veel hoop. Toen ik voor de inseminatie kwam en hoorde dat er maar heel weinig goede cellen over waren en dat er eigenlijk geen verschil was met alle testen, verdween die hoop een beetje. Ik snap het ook niet zo goed. De laatste testresultaten waren blijkbaar echt significant anders en vandaar dat we aan de IUI mochten. En dus moest mijn vriend een paar dagen per cyclus aan de anti-depressiva omdat dat als bijwerking heeft dat de blaas dichter blijft en dan heeft dat dus geen zichtbaar effect! Maar goed, ik voel me nu een klein beetje depri (ook een teken dat ik ongesteld ga worden) dus is mijn hoop ver te zoeken.
Later deze week heb ik mij weer opgeladen hoor! Ik heb voor mijzelf besloten dat ik in ieder geval 3 IUI pogingen doe en dat ik dan of een telefonisch consult met de arts doe, of dat we een officieel evaluatiegesprek doen. Zeker als er in ronde 2 weer zo weinig zaad is. Het voordeel van IUI is dat er in mijn geval geen hormonen nodig zijn en dus veel minder heftig. Misschien hebben ze mij daarom wel IUI aangeraden omdat ze doorhadden dat ik enorm tegen hormonen spuiten op zie?