Voor wie na een halfjaar nog niet zwanger is

Nou ik zit op 3dpo en de zwanger-zijn-dromen zijn begonnen hoor! Ik droom altijd tussen ovu en nod wel een keer dat ik zwanger ben, maar vannacht gewoon in 2 verschillende dromen. 
De ene droom vertelde m'n broer dat hij met kerst wel het wippertje nodig had, maar riep ik heel hard nou wij anders ook hoor! En de andere droom was ik 6 verschillende testen aan het doen die allemaal een 2e streepje kregen. Gelukkig deze x geen zwangere buik, bevallig of snoezige baby haha dit kan ik nog wel handelen. ;) jammer alleen dat het niks betekent want ik droom dus elke cyclus zo :p 
 
Vanochtend tegen beter weten een test gedaan, negatief uiteraard. Nu dus wachten op de menstruatie! Ik ben een beetje teleurgesteld, door de goede cijfers en de krampen na de inseminatie had ik het gevoel dat het misschien deze keer toch zou lukken. Ik blijf hoop houden, gemiddeld duurt het een paar pogingen IUI voordat t raak is. Maar goh, wat zou ik toch graag eens een plusje zien, gewoon om te weten hoe dat voelt. Zo. En dan zit ik dan nu toch met tranen in mijn ogen. Tijd voor een verwennerijtje. En tijd om nieuwe ovulatietesten te bestellen.
 
Ook hier diepe teleurstelling. Week na ovulatie vandaag hele dag krampen gehad en sinds zojuist licht roze bloedverlies.
 
Wat balen Lapsjesendraadjes en MienMa
 
Wat fijn dan dit forum. 
Voor iedereen hier een dikke knuffel! Nieuwe maand, nieuwe ronde, nieuwe kansen....
 
Ik had gehoopt op wat positief nieuws maar helaas.. Ik leef met jullie allemaal mee! 
Een vriendin van mij is 23 weken zwanger van de 2e en heeft te horen gekregen dat de baby een ernstige hartafwijking heeft. Ze hadden de keus om het nog weg te laten halen of met alle gevolgen toch door te gaan met de zwangerschap. Ze kunnen niet overzien wat de gevolgen gaan zijn en of die er gaan zijn, maar ze hebben er voor gekozen om er voor te gaan. Heel dapper en mooi. 
Wat dat betreft knijpen wij nu in onze handen en denken we, beter dat we nog even geduld hebben en een gezond kindje dan deze hel waar zij zich nu in bevinden. Back to reality en Gelukkig zijn met wat we wel hebben.. 
 
Pff ik merk dat het weekend best wel zwaar was. Langzaam aan zijn we een beetje in een demineur stemming gekomen. En het besef dat onze droom niet zozeer 'snel een eerste kindje' was maar eigenlijk stiekem '2 kindjes dicht op elkaar'. Omdat we dat zelf zó fijn hebben ervaren met broers/zussen. En dat de eerste dan best 8-9-10mnd had mogen duren, zolang die tweede maar 'snel' kwam. Zo'n idiote gedachte; zo werkt het natuurlijk helemaaaal niet. 
En tegelijkertijd zijn we mega verwend met (wat nu al helemaal blijkt!) een wonder in ons huis. Stom, maar denk dat we juist omdat onze zoon er zo snel was, onze 'hopes up' hadden. En nu? Nu blijkt dat het allemaal helemaal niet simpel ligt. 
Mijn man vroeg vanavond of ik toch niet een zwangerschapstest wilde doen. 'Gewoon, dat het tastbaar is dat het niet zo is." Ookal ben ik heel hard ongesteld. Hij zit er ook flink mee in z'n mik, en zo zitten we er samen mee. Is het dan toch mijn eigen schuld? (Anorexia verleden en dus periode van niet menstrueren gehad..)
Idk, ik ben een emotioneel vat nu.

In mijn dossier online las ik achteraf trouwens ook "adenomyose". Daar hoorde ik hier laatst ook iemand over right?  
 
Nee, het is NIET jouw schuld Fishy! Het is gewoon domme pech en zwaar kut. Knuffel! Dat het jullie de eerste keer snel is gelukt is super fijn! Een tweede gaat vast ook lukken, maar heeft dus meer tijd nodig. Zie het als langere quality time met jullie zoontje! Als nr 2 er is, is het opeens veel drukker (zie ik bij vriendinnen) en dan kun je je schuldig voelen dat je te weinig aandacht voor hem hebt.
Wel bijzonder om binnen een paar dagen 3x te lezen over adenomyose!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan