Voor wie na een halfjaar nog niet zwanger is

Yres: Ik vind het ook niet erg om er rekening mee te houden of juist dingen wel te doen. Ik merk alleen net als jij dat ik er veel te veel rekening mee hou, ook met vakanties plannen en leuke dingen inderdaad. Achteraf blijkt dan weer dat het gewoon gekund had. Dan denk ik steeds EN niet zwanger, EN niet gedaan wat ik eigenlijk wilde. 
Begrijp ook heel goed wat jij bedoelt dat het dubbel is. Het is heel erg dat het je ontnomen is maar toch wel fijn om te weten dat het kan. Daaraan blijven vasthouden dan maar. 
Het punt is dat ik ook weer niet wil zeuren ofzo bij de huisarts. Ik vind het alleen lastig dat mijn man eigenlijk altijd heel optimistisch is en hier is hij ook altijd positief in geweest, maar nu sinds een paar weken is hij dat ook niet meer. Dus ja misschien ga ik gewoon maar weer bellen. 


Bo-Belle: Wat onwijs spannend, ik hoop echt dat het raak is bij jullie. 
Positief testen en daarna toch ongesteld worden heb ik ook 1x gehad, voelt inderdaad niet alsof je zwanger bent geweest. Hoe lang zijn jullie al bezig? 
 
Oh, drie keer zelfs, Bo-Belle! Dat is ook niet leuk! Het was dan wel pril, maar we hebben al zoooo lang de hoop dat er ooit een streepje verschijnt, dat het dan ook gewoon verschrikkelijk is als die dan verschijnt en weer verdwijnt. In dat opzicht ga je ook van een high naar een low. Dat gevoel is gewoon ontzettend naar. Heb je die drie 'miskramen' ook eens voorgelegd aan een arts? 
En ik wil je geen valse hoop geven, maar ter info: de keer dat ik positief testte had ik al een week lang flauwe menstruatiebuikpijn. Ik dacht toen ook: zal hem wel niet worden, maar toch wel. Schijnt vaak voor te komen ook. Dus ik houd mijn fingers crossed voor jullie!
 
 
 
We zetten in op zondagmorgen.
Vorige eisprong was rond de 10e. Vanavond was het voor het eerst ik zelf waardoor het niet ging. Moe, toch niet helemaal fit. Geen glijmiddel.
Maar sinds deze ronde ben ik wel er al meer ontspannen in. Moeder natuur doet meestal zoals ze zelf wil. Mijn cyclus is regelmatig. Dan is het toch wel een keer vanzelf raak?
Ik heb nog geen helder slijm dus we proberen het gewoon later in de week nog een keer.
Straks ook lekker naar bed... lekker tegen vriendlief in slaap vallen...
 
Bo-Belle: echt vreselijk dat gevoel. Ik heb met je te doen. Je hebt al een zware situatie en dan hoop je toch dat zwanger worden een lichtpuntje brengt. Ik blijf voor je duimen. 
Je vroeg of bij mij nu echt de menstruatie is doorgebroken. Dat is een groot woord. Een van de eerste dagen had ik slijm met kleine stolseltjes. Daarna heb ik 1x een beetje bloed in mijn maandverband gehad. Verder alleen roze/licht roze en slijm bij het afvegen. Ik heb wel het idee dat mijn lichaam zich nog op de 'echte' menstruatie aan het voorbereiden is. Mijn borsten lijken zwaarder te worden en ik heb steeds meer last van mijn onderbuik en rug. Aangezien ik de vorige keer een cyclus van 34/35 dagen had. Denk dat nu ook de echte menstruatie dan door gaat breken. Als het zo blijft als nu, is dat gek voor mij. Ik heb normaal toch wel minimaal 2 dagen rood bloed. 


De overige verhalen herken ik helaas ook meiden. Steeds alles laten. Overal omheen plannen. Ongemakkelijk bij een etentje zitten, omdat bij je NOD is en je twijfelt of je zwanger bent. Ik ben er sinds deze maand mee gestopt. Na al die maanden is het niet nodig geweest. Stel het duurt nog 2 jaar, dan ben ik me alles aan het ontnemen. En geen kind en geen plezier in het leven. Uitjes, vakanties, etc. worden hier dus weer gewoon gepland. 
 
Mariska we zijn alweer ruim 2 jaar onderweg. Juli 2017 gestop met de prikpil, nov 2017 weer een cyclus. Het eerste halfjaar ongeveer waren we vrij ontspannen, we kijken wel hoe het loopt. Mijn partner heeft ook niet echt een hoog libido dus het was achteraf gezien een beetje gepiel in de marge misschien. Daarna echt wel gaan opletten qua ovulatie. 
Yres haha ja dat van die buikpijn hou ik me dus ook elke maand voor maar is bij mij nog nooit een goed teken geweest. Nu ook niet, want vanochtend temp dip van 36.9 naar 36.6 >> vandaag of morgen word ik dus ongesteld. 
Die positieve testen stonden wel in de vragenlijst van de gyn maar hebben we niet uitgebreid besproken. Ik denk zelf dat mn lijf vanaf afgelopen januari pas eindelijk klaar was met de prikpil... En nu ben ik een beetje bang dat die adenomyose misschien toch van invloed is. Maar ja je weet t gewoon niet...
Mttm Oeeeh dat maakt het ook wel een beetje spannend toch? Als zo'n aanloop ongebruikelijk is? Of heb je zelf weinig verwachtingen deze maand? Wanneer is je nod ook alweer?
En ja, ik zit er inderdaad even behoorlijk doorheen. Vandaag het huis van mm moeder leeghalen. En ik ben ondertussen gestopt met die nieuwe baan/klus, dat ging er gewoon echt niet bij. Ook heel spannend hoor om als zzp-er die beslissing te nemen, want ja je weet niet wat en wanneer je weer aan de bak kan. Maar ik moet me even focussen en vertrouwen dat ik daarna weer aan de bak kan haha. 
Nouja, deze ronde dus weer niet gelukt. Gelukkig hebben we de 25e een vervolgafspraak bij de gyn en bespreken we dan de volgende stappen voor ons n.a.v. de onderzoeken. Ben benieuwd.
 
 
Marianna, ik denk niet dat het echt zeuren is bij de huisarts hoor. Zo'n arts ziet veel meer mensen die veel harder 'zeuren' en bij jou is het toch heel begrijpelijk dat je het wil laten nakijken. Het lastige is dat de arts daar natuurlijk minder acute nood achter ziet, dus dan zoiets heeft van: wacht het maar af. Als jij je zorgen duidelijk aan hem/haar voorlegt en wat jij en je man graag zouden willen, is het voor hem/haar duidelijker dat het wel 'probleem' is dat in jullie dagelijks leven al een tijd speelt. Maar misschien ben ik wel biased hoor, ik heb namelijk in mijn omgeving/fam (huis)artsen zitten en werk zelf in het ziekenhuis. Wat ik wel zie, is dat het vaak wel zo is dat mensen die heel stellig zijn en voet bij stuk houden, vaker hun zin krijgen. Terwijl de 'model-patiënt' in hetzelfde geval zal afwachten. De arts geeft natuurlijk ook gewoon advies op basis van zijn/haar expertise en dat is in jouw geval 'afwachten'. Op basis van de reactie van de 'patiënt' wordt dan een beslissing gemaakt van wat het gaat worden: daadwerkelijk afwachten, of als de patiënt redenen/zorgen heeft toch doorverwijzen.
mttm, goed plan om toch meer de leuke dingen te blijven inplannen. Ik ga dat denk ik ook wat meer doen. Afgelopen jaar zaten we ook gewoon nog in Azië, en toen waren we ook al 7 maanden aan het proberen. Had toen bij het boeken helemaal niet stilgestaan dat ik zwanger had kunnen zijn en dat het met zika enzo niet zo een goed plan zou zijn. Nu we inmiddels 1 jaar, 3mnd verder zijn zit ik ineens wel zo te denken! Gelukkig zijn we altijd last minute boekers. Misschien toch binnenkort maar weer eens richting een warm land. Ik ben de kou en regen hier ook wel weer mooi zat! 

knuffeltje, herkenbaar om zelf ook maar eens een 'kans' te laten glippen. Soms is het gewoon eventjes mooi geweest. Vind de balans vinden tussen echt zin hebben en denken 'we moeten maar weer eens zin maken om onze kansen te vergroten' ook wel lastig af en toe. Vooral als je man ook niet zo in de mood is en moe is. Het kost dan toch altijd wat meer moeite om het dan voor elkaar te krijgen ;) Maar zoals je zegt: als je zo constant bent dan moét het toch ook wel een keer lukken! 
 
We klussen ook bijna alleen maar op vaste dagen, soms een dag eerder of een dag later maar meestal wel op vaste momenten in de week. Best wel saai, maar vriendlief heeft niet zon hoog libido. Weet ik alleen niet wat hij afgelopen paar weken had want toen kwam hij zelf met initatief. Beetje jammer dat ik toen niet vruchtbaar was... ?
Ach we zullen wel gewoon zien... Verwachtingen dit jaar zijn 0. Het geeft me ergens rust dat volgend jaar weer 12 nieuwe kansen bied. Wat als het in bijv maart nog niet gelukt is wil ik nog niet aan denken... dan wil ik denk ik wel dat vriendlief zich laat testen.
En wie weet, wie weet zit er toch nog een kerstwonder in... 
 
Bo-Belle wat enorm balen zeg dat je temperatuur toch is gezakt! "gelukkig" mag je binnenkort naar de gyn en hopelijk kunnen ze jullie dan verder helpen. 


Yres ja ik ga gewoon de huisarts weer bellen en mijn zorgen uiten, hopelijk worden we dan doorverwezen. Zojuist ook met mijn man besproken en die is het met me eens. Het wordt me gewoon te veel en ik kan het geen seconde loslaten omdat ik me zorgen maak en dat ziet hij ook, dus dit moet gewoon gebeuren.
Het is zeker soms lastig om echt zin te moeten maken, terwijl je op dat moment allebei moe bent en niet in de stemming. Het is heel dubbel, want je wil inderdaad geen 'kans laten glippen' maar op die manier is het ook niet leuk meer als het al zo lang duurt, lastig.
Ben het met jullie eens, niet meer dingen laten omdat je dan misschien zwanger bent. Als het dan nog heel lang duurt dan is het alleen maar nog zuurder en het maakt je leven er niet leuker op. En dan kan je maar beter genieten van andere dingen die je wil doen, zoals verre reizen etc. Vind het soms ook zo ongemakkelijk, dat je met uit eten bijvoorbeeld geen wijn of carpaccio bestelt omdat je misschien zwanger kan zijn terwijl je dat normaal wel doet. Of zeggen dat je niet naar een sushi restaurant wil terwijl je daar gek op bent. En dan steeds maar weer een smoesje verzinnen en hopen dat ze het niet door hebben. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan