Het klinkt een beetje vals van mij, maar ik ging vroeger met iemand om en die was zo'n heel erg bewuste moeder zegmaar. Lang borstvoeding geven, geen plastic speelgoed, of weggooi luiers, alles biologisch eten en zelf wasmiddel maken, zo'n soort moeder. Alles moest perfect zijn. Maar natuurlijk had ze een kind die enorm veel aandacht vroeg. En dan zat ze soms zo te zuchten en te klagen over hoe zwaar t moederschap was. Ik dacht echt alleen maar, joh wordt eens wat relaxter. Een keer een snoepje kan geen kwaad, laat ze zelf spelen, zeg eens nee.
En dan begon ik als trotse stiefmoeder over mijn oudste die een keer een droge nacht had en hoe fantastisch dat was! Over die babystapjes die we zetten met haar. En soms, heel soms, dan zei die vriendin dan oh wat zit ik nou toch te klagen.
Ik spreek haar inmiddels niet meer, want ze had t zo druk met haar gezin dat ze nergens anders meer tijd voor had. ?
Zoiets wil ik ook weleens doen bij vrouwen die zeuren over dik worden als ze zwanger zijn. Joh, dat hoort erbij als je zwanger bent, wat dacht je zelf? Wees blij dat je zwanger bent!
Echt he, als ik zwanger ben dan zal dat vast ook geen rozengeur en maneschijn zijn, maar klagen? No way! Ik wil dat kind!!
