Zit er even doorheen...



Hoi hoi,




 
Weer even een update.. (voor die het willen weten)


 
Gisteren belde een collega op om te vragen hoe het met me was, erg lief! Ze was er bij toen ik naar huis ging. Ze zou vandaag naar mijn chef gaan om even te zeggen wat ze ervan vond.


 
Vandaag belde ze terug en liet weten dat ze naar mn baas was gegaan. Daar haar zegje gedaan bleek dat hij al een mail had ontvangen van die ándere baas en dus al  op de hoogte was. Mijn baas zou binnenkort een gesprek met me aan gaan. Daarna hebben ze, volgens mijn collegaatje, bespreking gehad wat ze elke maandag hebben. Echter duurde het dit keer wel érg lang en ben ik waarschijnlijk besproken, niet ik maar het voorval. lijkt mij .  Want op een gegeven moment is er nog een van mijn  hogere naar boven gemoeten die dus die dag boos op me was geworden en vertikte vervanging te zoeken. Hij heeft zich dus klaarblijkelijk moeten verantwoorden...


 
Al met al zit me dus morgen een gesprek te wachten, waar IK dus niet op zit te wachten..

Ik zit er echt doorheen en het huilen staat me nader dan het lachen. Heel de dag hoofdpijn en een opgejaagd gevoel.. Moe in mn hoofd..


 
Nu kon ik helaas pas donderdag naar de bedrijfsarts en is de bedrijfsarts (vrouw) die ik eerder had helaas niet meer werkzaam daar.. grrr.. Hopelijk krijg ik nu geen stugge boer


 
Nu zit ik min of meer met het volgende dilemma..

Ik voel me niet goed en wil me het liefst ziek melden, maar dan moet ik me morgen bij mn chef ziek melden en daar schijt ik voor in mn broek (wat een held ben ik nu he?). Ik kan ook gaan werken, de confrontatie aan gaan, en dan naar huis gaan.. Maar dat laatste trek ik nu echt niet. Dat zorgt voor te grote spanningen en durf de confrontatie nu ook nog niet aan. Ik wil eerst even aansterken en ze dan kunnen zeggen waar het op staat! (ipv emotioneel zijn en niet uit mn woorden komen).


 
Hoe dan ook nu al stress voor het telefoontje voor morgen..


 
Ik ga morgen dan maar eens de verloskundige bellen, al weet ik niet zo goed wat ze met die info moet..


 
Verder weet ik het nu eigenlijk ook niet meer.. Baal nog het ergste dat ik in eerste instantie niet heb kunnen genieten van mn zwangerschap omdat ik bang was dat het nu weer fout zou aflopen, en nu maak ik me weer zorgen door mn eigen spanningen. Ik wil me kunnen concentreren op leuke dingen..


 
En wat mag ik me ondanks alles gelukkig prijzen met mijn twee fantastische mannen thuis!

Dát is toch het allerbelangrijkste!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


 
Esmé mv Kay
 
Lieve Esmee

Meisje toch, wat een stress............ Ik heb echt met je te doen. Waar zo'n koekebakker al niet toe in staat is, grrrr. Gelukkig is het balletje gaan rollen en al is het dan niet helemaal zoals jij het voor ogen had: go with the flow.

Wat je hier in je berichtje benoemt, is eigenlijk wat je morgen in je telefoongesprek aan kunt geven. Je bent fysiek niet in orde, hebt last van spanningen en daardoor hoofdpijn, dus je kunt morgen niet komen. Verder zou je hem duidelijk moeten maken dat je het gesprek niet uit de weg gaat, maar met hem komt praten als je je minder emotioneel voelt en een rationeel gesprek kunt voeren, Geloof me: zo'n man zit ook niet te wachten op een emotioneel gesprek met een wandelend hormonenvat....

Wat de bedrijfsarts betreft: stugge boer of niet (en dat zijn brabanders niet snel, toch?), ik heb nog nooit gehoord dat een arts níet naar een zwangere vrouw luistert (én terecht!!), ze kunnen het zich hoe dan ook niet permiteren dat daar iets mis gaat.  

Het énige belangrijke ben jij, je gezinnetje en het kleine mensje in je buik. Die verdienen je aandacht en je gezondheid. Probeer te bedenken wat je een ander zou adviseren en een gedachte die ook kan helpen als je je zo opgejaagd voelt: 'wat is het ergste dat er morgen kan gebeuren'? Dat relativeert al wat.

Lieve Esmee, ik zou je hoe dan ook willen adviseren om te luisteren naar jezelf en jouw gevoel. Je staat, juridisch gezien, enorm sterk (zwanger én een vast contract, ze kunnen je niks maken). Dit is het in ieder geval niet waard, in geen enkel opzicht.

En nu je mannetje even lief aankijken: hij laat het bad vast even voor je vollopen, doet er je favoriete schuim bij, zet je lievelingskopje thee en aait je lief over je bolletje.... Jij ontspant een beetje en morgen bel je die hork op en meld je je ziek. En over een paar dagen zie je wel weer verder, dat komt echt goed!

Sterkte en liefs
Susan
 
Jeetje Esme, wat een verhaal!

Je weet dat ik ook in Breda woon en als het nodig is willen wij met ALLE plezier wat keertjes op Kay passen hoor. Kan Giph weer lekker dollen met Kay en mag Kay in zijn oude bedje slapen ;-) ! We wonen in de binnenstad, dus als je eens lekker wilt shoppen oid, breng je je mooie mannetje even lekker naar ons!

Groetjes, Claudia + Giph & Merlijn

 
Wat een rotsituatie zeg!!

Heb eigenlijk niet echt tips voor je, behalve dat je vooral aan jezelf, het kleintje in je buik en je gezin moet denken.

Heel veel sterkte!!
 
Ik zou je vanaf hier  uit het noordhollandse wel toe willen roepen.
"MELD JE ZIEK!!!" dit kan toch niet meid, je zo rot voelen
Hier moet je echt voor jezelf kiezen hoor. Dat gesprek kun je nu niet aan, dus moet je het gesprek ook niet aangaan. Dit zorgt alleen maar voor meer stress. het gesprek gaat dan ook niet zo verlopen zoals jij dat wilt.
Dit gesprek kan je nl ook samen met je bedrijfsarts voeren en je baas.
Heb ik in het verleden ook gedaan.....

Kies alsjeblieft voor jezelf...kies voor je kindje...kies voor rust.
Ze hebben geen poot om op te staan, inmiddels ben je gewoon echt ziek ervan!
Laat je niet gek maken, het is dan toch maar werk...
dus .... meld je ziek meid...

hele dikke knuffel voor jou!
Pascal
 
Hoi Esmé,
Ik heb net je verhaal met tranen zitten lezen. Wat een kloothommel van een chef heb je!! (sorry voor mijn taal gebruik).
Weet niet of je je vandaag ziek heb gemeld maar ik hoop het zo.
Op dit moment zijn er maar 2 persoontjes belangrijk endat ben jij en jullie kleine kruimel.
Zeker na 2 miskramen zoudenze moeten begrijpen dat stress alles behalve goed voor je is!!

Meid denk aan je zelf, jij komt op de eerste plaats!!

Veel liefs Pally
 


Nogmaals dank voor jullie lieve woorden..




 
Ik heb me vandaag inderdaad ziek gemeld met alle gevolgen van dien.

vanmiddag al even met één van m'n chefs gesproken en het kwam er op neer dat ze vonden dat zwanger zijn geen ziekte is. Ze vonden dat ik altijd wel iéts had.. Bij navraag wat men hiermee bedoelde werden mijn miskramen aangehaald. Ik zou destijds te lang thuis zijn gebleven (1x 3 weken en 1x10 dagen) en dat vond men overdreven voor een miskraam. Dat was niet normaal.. en nu dan "weer" met m'n zwangerschap. (te bedenken dat ik daarvoor nóóit ziek was!!).


 
Ik kan jullie zeggen dat ik hierdoor diep in mijn hart gekwetst ben..

Hoe kunnen  hun nu bepalen hoelang men thuis mag blijven als je een miskraam krijg? Beseft men wel waar ze het over hebben? Het is verdorie geen griepje waarmee ik thuis zit!!!! Alsof hun weer de dag nadat ze een vruchtzak met vruchtje hebben verloren lachend moppen zitten te tappen op het bureau??


 
Jullie begrijpen natuurlijk wel dat ik nu absolúút niet meer terug wil naar mijn werk. Ik denk dat dit allemaal erg smerig gespeelt gaat worden en ik mag hopen dat ik donderdag de bedrijfsarts aan mijn hand heb. Dat hij ziet dat dit zo niet kan..


 
Ik heb gelukkig een heel verslag bijgehouden wat zich de afgelopen maanden heeft afgespeelt, want ze f*cken nu echt met de verkeerde! Met dit hele verslag/dossier kan ik altijd bij rechtshulp terecht of bij mijn vakbond. Ik moet er ook nog even niet aan denken wat me nu nog allemaal te wachten staat want dan zit ik hier weer als een klein kind te huilen.. begrijp het gewoon niet..


 
Nog het meest boos ben ik over het feit men op deze manier mijn zwangerschap "verpest"..

Ik ben nu bijna 14 weken zwanger en nog geen dag onbezorgd geweest. Die weken krijg ik nooit meer terug!


 
Ik ga er nu maar over ophouden want het maakt me alleen maar meer verdrietig.


 
Nogmaals dank voor jullie steun...


 
Esmé mv Kay

 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan