Zwanger worden 2e kindje 2021

Ik herken dat Maankindje hahaha..  Soms zou ik gewoon willen, op het moment dat het raak is gewoon niet door heb ofzo tot week 8 zodat je ook niet tergent lang hoef te wachten op een echo.. maar helaas ben te gefocust op alles dus zodra ik al maar 1 dag over tijd ben heb ik wsl al 6 x getest (overdreven) 

Mama Poekie;
Oeeeeeh spannend!  Zitten we dichtbij elkaar.   Mijn app geeft aan vanaf maandag, dus dan ga ik ook weer testen.  Bij ronde 1 had ik getest omdat ik gevoel had dat ik hem had en eigenlijk mocht dat nog geen officiele poging zijn. Maarja de kans bestond dat het natuurlijk gewoon raak kon zijn, mijn man wilde liever wachten tot de zomer.. maar nu inmiddels wilt hij er echt nu voor gaan.


 
Maankind jammer! Maarja er is nog hoop toch? Je testte erg vroeg. Die hyperfocus ken ik goed ja. Dan denk ik hoe moeilijk kan het zijn? Gewoon afwachten. Maar dat is zo moeilijk als je iets graag wilt. 
Dankjulliewel voor het advies rondom werk. 
Maankind omschreef het wel mooi zoals ik het inderdaad voel. Concentratie, snelheid, vergeetachtigheid... Dat zal een ding zijn door ontzwangeren en intense vermoeidheid. Ik heb inderdaad een zware kraamperiode gehad, met totaalruptuur, herstellen van een vergiftiging, borstontstekingen, huilbaby met kma... Ik ging eigenlijk te vroeg aan het werk. Maar het gaat nu al stukken beter dan 7 maanden geleden. De lockdown en het virusje van de week helpen daar niet bij. 
Wat swlk zegt heb ik ook wel. Een mannenomgeving. Gelukkig weet mijn baas hoe het is om kleine kinderen te hebben en zijn vrouw had bij de eerste ook een hele zware tijd. Dus er is wel enigzins begrip. Ik heb mijn gevoel van niet zoals voorheen functioneren dus wel besproken een keer. En het was hem opgevallen. Maar hij had er begrip voor zolang ik mijn best deed om het op te lossen. Zijn begrip is er niet als het gaat over hormonen en ontzwangeren en hoe dat voelt. Totaal geen inlevingsvermogen. 
Daarnaast, dat gevoel dat je prioriteiten zo veranderd zijn. Dat herken ik dus heel erg. Heb moeite om mijn werk als iets anders te zien als datgene dat me weghoudt bij mijn kindje. Misschien een gevolg van iets jaren lang zo hard wensen? Of het hebben van een mammaplakker, schuldgevoel speelt ook een rol. 
Nou ja ik ga het toch maar een keer bespreekbaar maken. Mijn leeftijd nodigt ook niet uit om te wachten tot het beter gaat.
Succes mamma poeki en swlk, met het vinden van de eisprong. Binnenkort weer een nieuwe ronde wachtbankjes dus!
 
@lewis. wat een pittig verhaal van je! zo zie je maar dat niks vanzelfsprekend is, zwanger worden niet, maar een kraamperiode ook niet. ik zelf heb een postnatale depressie gehad 2 maanden na de geboorte van mijn zoontje. en niet omdat ik de bevalling of dergelijke zwaar heb ervaren. maar andere dingen in mijn gezin op dat moment. mijn man zijn gezondheid ging niet best toen, 2 andere kinderen waar toen destijds hun moeder erg dwars deed, man die nachtdiensten draaiden. een baby die ik nog niet kende, reflux,elke nacht huilen, en mezelf dus enorm alleen voelen toen destijds. ook dat is een rede waardoor ik een 2e lang heb geparkeerd. uiteindelijk sliep onze zoon na anderhalfjaar pas door, elke nacht wakker, elke nacht voeden,huilen..nu is dat gelukkig goed gekomen en is het een heel lief ventje die slaapt als een OS. maar die welbekende roze wolk ken ik ook niet hoor.
maar wat betreft je werkgever, ik denk dat je open kan vertellen dat je een wens hebt voor een 2e, en het traject weer in gaat.
en verdere inhoudelijke zaken over hormonen etc hou je misschien beter voor jezelf ?
je hebt alle recht om jou kinderwens te vervullen!

nou dames spannend weer die wachtbankjes die komen gaan.
fingers crossed !
 
@lewis, 

Vervelend he? Hier ook inderdaad wel begrip van hoger af als het gaat om pittige zwangerschap.  Maar daarna ook niet.  Ook medecollega's die denken dat je je aanstelt ofzo.  Ik had met 17 weken bekkeninstabiliteit en heb tot 30 weken door gelopen tot mijn VK zei en nu rust want anders gaat hij zich echt melden. Ik heb 10 weken met 1 cm gelopen en uit eindelijk met net geen 41 weken bevallen.  Bekkeninstabiliteit heb ik nog steeds, dus ik vrees wel beetje voor nummer 2 en de mensen op het werk. 

Heb mezelf wel voorgenomen meer aan mezelf te denken deze zwangerschap i.p.v. rekening houden met iedereen en mezelf compleet wegcijferen en schuldig voelen als ik weer eens spugend boven de wc hing en al mijn plannen moest cancelen. 

Deze en vermoedelijk mijn laatste zwangerschap zal ik proberen meer van te gaan genieten. Nu nog raak schieten haha. 

@mama poekie, jeetje dat klinkt ook heel heftig. Hopelijk ervaar je het strakjes anders!
 
@lewis en swlk, ik hoop dat jullie op veel steun en begrip vanuit werk kunnen rekenen. En waar je dat niet krijgt, alles makkelijk van je af kan laten glijden. Ik kan me soms echt wel een beetje opwinden over het gebrek aan compassie en empathie van mensen. Je hoeft niet altijd zelf precies te begrijpen wat er met iemand aan de hand is, om er toch voor iemand te kunnen zijn en te kijken hoe je kan helpen als je diegene ziet worstelen. Part of the job als je leidinggevende bent als je het mij vraagt. En dan zeker als je op een rijtje zet waar je de afgelopen jaren mee te dealen hebt gehad Lewis, in het nieuwe ouderschap en de lange aanloop er naartoe. Respect hoor!

Tis niet niks hè, een kindje krijgen. Dat zie je maar weer aan jullie verhalen. Heel gaaf dat jullie er toch voor kiezen om voor een tweede kindje te gaan. Hier was het begin niet zo intens als bij jullie, maar ook niet heel soepel. Onze zoon had last van zijn nek door een vacuümverlossing, waardoor hij niet op zijn rug wilde liggen en bij elke beweging moest huilen. Dus ik had hem overdag continu in mijn armen of de draagdoek. Maar wat ik heftiger vond was dat mijn man het ouderschap in het begin echt niet trok en in een depressie dreigde te zakken. Om hem te ontlasten trok ik alle zorg naar me toe, wat behoorlijk uitputtend was. En onze relatie werd er ook niet beter op. Gelukkig werd het na 4 maanden beter. Maar de eerste 9 maanden moest ik er niet aan denken nog een keer een baby’tje te krijgen. Ik ben nu vol goede moed dat het een tweede keer beter zal gaan en kijk uit naar de babyfase. Vinden jullie het spannend om het avontuur opnieuw aan te gaan?
 
en zo zie je maar he @maankindje, we hebben allemaal een bijzonder verhaal, lewis een zware bevalling en erna, ik een postnatale depressie, jouw man tegen een depressie aan.
dat was ook een grote rede van mijn postnatale omdat mijn man depressie/psychose had gekregen door overwerkt en vele stress. dat ik alles op mijn eigen schouders nam. zorg voor mijn man, onze baby, en zijn kinderen als ze er waren. tja uiteindelijk knakte ik wel. ik woonde toen ook ver van mij fam vandaan. dus had weinig hulp. toen onze zoon 1 jaar werd heb ik gezegd te willen verhuizen terug dichterbij mijn fam. en dat hebben we gedaan. inmiddels is mijn man zijn baan veranderd dus geen nachtdienst meer, en dus gewoon regelmatige tijden thuis. veel fijner! en dat maakt dan ook dat ik nu we inmiddels in rustiger vaarwater zitten,het aandurf voor nog een kindje. we staan inmiddels anders in het leven, heb geleerd van mijn eerste ?. heb veel meer mensen om me heen. uiteindelijk blijft het spannend, hoe t allemaal zal gaan lopen.. maar voor nu denk ik dat het heel anders zal zijn als bij mijn eerste. jullie?
 
Wat goed van je Mamma Poekie, om alles om te gooien. Klinkt alsof jullie dat beiden echt nodig hadden. 
Wat een heftige verhalen allemaal he? Ik heb altijd wel gedacht dat het je leven overhoop gooit en dat het heel zwaar is. Maar hoe dat voelt ervaar je eigenlijk pas als je het meemaakt. Het is zo heftig een kind krijgen. Eigenlijk is het maar goed dat "maar je krijgt er zoveel voor terug" echt wel waar is. Anders... Objectief gezien, kun je maar beter geen kinderen nemen haha 
Maankind, dat lijkt me heel naar om je man zo de verkeerde kant op te zien gaan terwijl jullie samen voor zo'n klein hoopje mens moeten zorgen. Stressvol. Kan me wel voorstellen wat voor wissel dat op je relatie trekt. Wij hebben onder elkaar niet echt problemen, maar toch wordt we wel meer geruzied dan voor de bevalling hoor. Gelukkig gaat het nu beter. 
PND waren ze bij mij ook bang voor na de bevalling. Ik heb het echt wel 4 maanden heel moeilijk gehad. En dankzij de vruchtbaarheidsproblemen kreeg ik een beetje een probleem met angst, waarvoor ik behandeld ben. Maar gelukkig nooit gekregen. Ik heb een vriendin hierdoorheen zien gaan, en dat was verschrikkelijk. Lijkt me ook heel zwaar Poekie. Poeh. 
Swlk jij hebt dus ook een deel van je zwangerschap stil moeten zitten. Gelukkig heb je de volledige termijn gehaald. Heb je er nog veel pijn van? Kan me voorstellen dat je bang bent voor hoe de tweede zwangerschap zal gaan. 
Ik vind opnieuw zwanger worden een heel eng idee. Heb ook hard geroepen dat ik het nooit meer ging doen. Maar sinds mijn dochter een maand of 7 is kon ik wel door de angst heen kijken en daar gewoon wel de wens voor een 2e zien. Neemt niet weg dat ik nog steeds erg bang ben. Ik heb voor mezelf gewoon eens alle pech op een rijtje gezet. Het traject vooraf, de verkorte baarmoederhals en risico op vroeggeboorte, vergiftiging, 5 weken te vroeg bevallen, totaalruptuur waarvan ik nu nog littekenweefsel en een verkleving heb, daaraan geopereerd zijn en nog een keer onder het mes moeten, de mislukte borstvoeding, kma, huilbaby die alleen maar op mij lag en evengoed veel huilde. Dan zie ik wel dat het gewoon ontzettend veel pech is. Bij een tweede loopt het sowieso anders, beter of slechter weet je niet. Maar het zal zich vast niet precies zo herhalen. 
Toch heb ik me wel voorgenomen dingen anders te doen. Ik wil heel graag een keizersnede om de problemen down there niet nog groter te maken. Ik bedoel seks is nog altijd geen optie. Ook wil ik bij de 2e meteen kunstvoeding doen. Ik heb 3 maanden bv volgehouden, en moest daarna nog een maand kolven om ervanaf te komen. Ik wil niet weer al die zorgen, borstontstekingen, pijn... En ja het kan nu wel goed gaan, maar zo niet, dan ben je dus niet zomaar gestopt. Ook heb ik met mijn man afgesproken dat hij de eerste 3 maanden een mix van verlof, vakantie en onbetaald opneemt, waar we nu al een buffer voor aan het opbouwen zijn. Ik ga het niet weer alleen doen. En deze keer weet ik waar ik aan kan bellen voor wat coaching. Bij de eerste duurde het even voor ik de juiste hulp had. En ik denk ook wel dat ik meer ervaren ben en met sommige dingen rond de baby ook wat meer relaxt ben. 
Zo heb ik mezelf moed in gepraat. 
 
 
 
 
 
 
 
 
precies zoals jij zegt Lewis. heel veel pech!
en we leren allemaal van een eerste kindje, en nemen dat mee als ervaring naar een tweede.
mijn zoontje dronk tot zijn anderhalf jaar snachts een fles, en ik kreeg van iedereen commentaar. maar hij had t gewoon nodig, ik probeerde alles om eraf te komen want ik trok me dat commentaar aan. maar niks hielp. uiteindelijk uit zichzelf na anderhalf jaar stopte hij ermee. en slaapt sindsdien als een OS. ik heb mezelf daar zo mee dwars gezeten met dat door slapen. de speentjes vlogen door t huis hier (ik gooide ze) van frustratie. omdat hij niet sliep. na een fles wel. zijn speentje met 4 jaar heeft hij die zelf aan de kant gedaan. niet gepusht maar zelf. zindelijkheid was ik zo mee bezig. lukte niet en paar maanden later met 3 en half was hij er zelf aan toe. en ineens dag en nacht droog. kortom.. die kritieken, ik ga die alvast zeker aan de kant laten. het komt zoals het komt. ik wil minder druk daarin. daar heb ik zeker van geleerd!
en dat zal het hopelijk vloeiender gaan.
mijn postnatale wil ik zeker voor waken. ben er goed uit gekomen, en met nu anders in het leven te staan hoop ik straks een sterke mama te zijn voor 2 ?

nu toch een ander gek vraagje maar gelukkig zijn we anoniem. haha
zijn het fabels of ... weet iemand er iets van aangezien je van alles leest op internet.
moet je nu echt na t vrijen half uur blijven liggen om eerder zwanger te worden?
en lukt het echt alleen met de missionaris houding ? want tja variatie wil de man toch ook, zal maar zeggen vrouw boven op bijvoorbeeld ,maar ja dat word er geschreven dat t zaad eruit loopt en niet lukt. pfff moeilijk.
iemand die er iets van weet ? Lewis? vanuit het ziekenhuis misschien?

anyway, mijn dagen zijn begonnen en heb al weer de welbekende buikpijn van vorige maand. rondom de eisprong. dus lets go! haha
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan