Hoi Saskia,
net alsof ik je al goed ken, ik heb zo meegelezen met jullie.
Mijn jongste zoon is nu anderhalf jaar geleden overleden aan kanker, hij was toen 2. Sinds augustus vorig jaar zijn we bezig om zwanger te raken, dat leek te lukken, maar in december krijg ik met 11,5 weken een miskraam. Dat voelde toen heel bitter net alsof het je niet gegund is nog wat zon in je leven te krijgen.
Ik kon er op een gegeven moment niet meer tegen, het zwanger proberen te raken, het ging zo tussen mijn man en mij instaan, dat we besloten er maar mee te stoppen. Ik vond het ook zo erg om te lezen dat steeds meer mensen zwanger raakten. Collega's die zwanger werden. Vreselijk. Daarbij had ik denk ik ook nog heel wat te verwerken, dus ging het gewoon niet meer.
Ik twijfelde ook even of ik het nu zou vertellen, maar ja, ik heb best wat afgekletst op het forum en door mee te lezen heb ik dat lijntje toch kort gehouden. Dus wilde ik het wel delen.
Mijn man heeft nog iets van: ga er nou maar vanuit dat het niet goed gaat. Maar ja, dat kan ik niet, vorige keer wel, toen heb ik echt gedacht, afstand houden want het gaat fout, maar nu voel ik echt vertrouwen en ben ik er ook niet de hele dag mee bezig. Heb ook niet de behoefte om het uit te schreeuwen. Het voelt als een heerlijk geheim.
groetjes, keesje
net alsof ik je al goed ken, ik heb zo meegelezen met jullie.
Mijn jongste zoon is nu anderhalf jaar geleden overleden aan kanker, hij was toen 2. Sinds augustus vorig jaar zijn we bezig om zwanger te raken, dat leek te lukken, maar in december krijg ik met 11,5 weken een miskraam. Dat voelde toen heel bitter net alsof het je niet gegund is nog wat zon in je leven te krijgen.
Ik kon er op een gegeven moment niet meer tegen, het zwanger proberen te raken, het ging zo tussen mijn man en mij instaan, dat we besloten er maar mee te stoppen. Ik vond het ook zo erg om te lezen dat steeds meer mensen zwanger raakten. Collega's die zwanger werden. Vreselijk. Daarbij had ik denk ik ook nog heel wat te verwerken, dus ging het gewoon niet meer.
Ik twijfelde ook even of ik het nu zou vertellen, maar ja, ik heb best wat afgekletst op het forum en door mee te lezen heb ik dat lijntje toch kort gehouden. Dus wilde ik het wel delen.
Mijn man heeft nog iets van: ga er nou maar vanuit dat het niet goed gaat. Maar ja, dat kan ik niet, vorige keer wel, toen heb ik echt gedacht, afstand houden want het gaat fout, maar nu voel ik echt vertrouwen en ben ik er ook niet de hele dag mee bezig. Heb ook niet de behoefte om het uit te schreeuwen. Het voelt als een heerlijk geheim.
groetjes, keesje