zwanger worden na een doodgeboren kindje 2

Even balen...
vandaag een echte dipdag. Vorge week zijn we voor onderzoeken en uitslagen bij de gyn geweest. Ook voor een echo omdat ik na drie weken na de bevalling nog steeds bloed vloeide. Uit de echo bleek dat het allemaal nog erg rommelig is daarbinnen en wellicht nog een miniscuul stukje placenta zat. Bij koorts, toenemen van bloedverlies of andere klachten moest ik meteen contac opnemen met de gyn! En zo word je dus weer naar huis gestuurd. Gelukkig had ik de rest van de week weinig bloedverlies; meer een bruine afscheiding (wat een akelig praatje). Dus ik blij dat het eindelijk wat minder was. Maar vanmiddag had ik plots hevige kramp en veel bloedverlies (meer dan bij een flinke menstruatie). Grote schrik dus en meteen de gyn gebeld. Na controle was er vooralsog geen reden voor paniek. Zolang ik geen koorts had en geen énorm bloedverlies was er geen rede voor een curretage oid. Waarschijnlijk is het een eisprongbloeding.... Ik heb er nog nooit van gehoord! Jullie wel? Maar de gyn zegt het, dus het zal wel bestaan. (Dus wellicht heb ik nu een eisprong,schrijf maar in het schema hahaha!) Begin het nu toch wel zat te worden....al die lichamelijke klachten na een bevalling. Emotioneel is het al zwaar genoeg.......
Bedankt trouwens voor jullie welkomswoordjes en openhartige verhalen. Heel lief dat ik hier mijn verhaal kwijt kan....lucht lekker op.
 



Naam    

Mama van

Verwachte
eisprong
NOD                
Poging
nr

Leeftijd

Komt uit
provincie


Saskia

Jelte en Jens*

16 oktober

rond 30 oktober

2

29

Gelderland


Quint

dochter* en zoon*

begin oktober
eind september
1

26

Zuid-Holland


Nonnon

dochter en dochter*












Franka

2 kids en *
















Naam  

Mama van

Verwachte
bevallingsdatum
Volgende afspraak
gynaecoloog/ verloskundige
Leeftijd

Komt uit
provincie


Linda
Marit en Guus*

3 april 2009

12 november 20 weken echo
29


Noord-Brabant

Isabel

Ylana*

 29 april 2009

23 oktober, 2e echo bij gynaecoloog

29

Noord-Brabant

Keesje

zoon en zoon*

9 mei 2009





Zuid-Holland


Patricia

Bas*

18 mei 2009

28 oktober gyn

30

Zuid-Holland

Hoi Meiden,

Ja ja ik ben er nog :) Ik heb het echt enorm druk (etentjes, werken, naaar het theater, noem maar op).

Welkom Nonnon en Franka, erg gezellig dat jullie met ons meeschrijven al blijft de manier waarop we elkaar ontmoeten natuurlijk verschrikkelijk. Toen ik het forum een aantal maanden geleden opende hoopte ik aan de ene kant dat er niemand zou terug schrijven. Zo'n verlies gun je niemand. Maar nu we hier toch zijn is het wel een enorme steun. Ik hoop dat we dat voor jullie ook kunnen zijn.

Ik ben dus Linda, 29 jaar en getrouwd met Paul. In januari ben ik bevallen van mijn tweede kindje Guus*. Hij is in de 40ste week overleden in mijn buik door een strakke knoop in de navelstreng. 4 dagen voor de uitgerekende datum ben ik bevallen. De oorzaak van zijn overlijden valt ook onder de noemer DOMME PECH. Het eerste half jaar was echt een periode van rouw. Ook wilde ik mijn lichaam de rust geven om weer een beetje aan te sterken. Maar de kinderwens was toch zo sterk aanwezig dat we daarna weer aan de slag zijn gegaan. En met resultaat (zo snel was ik nog nooit zwanger)! Ik ben inmiddels 16,5 weken onderweg en afgelopen maandag hebben we (weer) een echo gehad en alles zag er prima uit.

Oh! de volgende keer vertel ik verder, mijn dochter van 2 jaar Marit is wakker en roept me (zo lief).

Groet Linda


 
MEIDEN

HELP ME!!!!!

Als iets je wel gek kan maken zijn het zwangerschappen wel. Waar ben ik aan begonnen. Ik zal het even uitleggen.

2x in 1x zwanger geraakt en 2x ontzettend veel PECH gehad. Probleem: denk nu gelijk dat bij de derde x ook in 1x raak is. Ik denk van wel, waarom: moeheid, misselijkheid, duizeligheid en nog meer dingetjes, ik heb het idee gewoon, maarrrrrrrrr, geen positieve test, ben ook wel een beetje aan de vroege kant, maar dat was ik de vorige keer ook en toen gaf tie wel positief aan. Zou dat kunnen verschillen per zwangerschap. Ik hou er rekening mee dat ik de vorige keer misschien wel 2x geluk heb gehad hoor. Maar ik voel het gewoon, wordt ik nou zo voor de gek gehouden? Nou goed, ik weet moet weer geduld hebben, maar wordt er zo moe van, ik wil gewoon weten of het nu wel of niet zo is. Kan ik daar weer mee bezig houden. Het is deze keer toch spannender dan de vorige keer moet ik eerlijk zeggen, het is ook anders, ik wist niet dat ik er toch behoorlijk mee bezig was.

Daarbij baal ik er gewoon van want ik had nu iets van 36 weken zwanger geweest, en nu zit ik opnieuw (voor de 3x in 1 jaar) in de spanning.   En ik had nu liever die 36 weken zwangerschap gehad, dan had ik het niet zo zwaar.

Maar vanaf wanneer kan je het beste testen en kan het ook per zwangerschap schelen dat je het bij de 1 eerder ziet als bij de ander?

Hebben jullie hier ervaring mee gehad toevallig???

Gr.
 
Hoi Quint,

Ik vind het ook altijd een dramaperiode, die onzekerheid om zwanger te worden. Bij mij heeft het alle 3x een aantal maanden geduurd, 4, 3 en 2 omprecies te zijn.
Ik had bij mijn tweede zwangerschap wel 2 dagen van te voren een duidelijke streep en bij de 1e en 3e heb ik ook na de datum dat ik eigenlijk ongesteld moest worden een vaag streepje (als dit weer een meid is zou dat misschien de oorzaak kunnen zijn, dat je in mijn geval bij een jongen meer hormonen hebt). Maar hoeveel dagen van te voren test je nu dan? Bij 3 of 4 dagen was erbij in ieder geval nog niks te zien.
Tja en makkelijker kan ik het niet voor je maken, het is inderdaad gewoon een kwestie van geduld. In ieder geval succes met wachten!

Linda
 
Ik ben ook nog te vroeg hoor, maar ik had de vorige keer al resultaat vandaar, maar ik moet wel eerlijk zeggen dat ik dat bij mijn dochter ook niet had, ik heb toen 1 dag te vroeg getest en toen een heel erg licht streepje, en de dag erna duidelijk en bij mijn zoon 3 dagen te vroeg, net zoals nu en toen was er al wel een streepje te zien maar heel onduidelijk ook.

Misschien is het wel een meisje hahaha en heeft het het ermee te maken.

Nou ja, we wachten het af ik hou jullie op de hoogte, alvast bedankt voor je reactie.

Gr.
 
Hey Quint,
ik denk dat we allemaal vaak zat te vroeg hebben getest! inclusief ikzelf.
Ik heb de laatste keer ook veels te vroeg getest. Toen gaf hij botweg aan dat ik niet zwanger was. logisch he...achteraf gezegd.
Een paar dagen later zag ik een heeeeel licht streepje. en ik zeg al.. een streepje is een streepje! hihihi en een paar dagen later was het een volledig streepje. Zwanger!
Maar de keren daarvoor kon het me ook tot waanzin leiden. die spanning ... heel frustrerend. en dan het slechte nieuws. de eerste keer ben ik na 2 maanden gestopt te zijn met de pil zwanger geraakt. nu een 2e keer ben ik na 4 maanden ongesteld geraakt. ik vind het allemaal vrij snel. dus het verleden staat wel ergens voor.
Maar inderdaad, mooier dan dit kan ik het niet maken...
Ik blijf voor je duimen!

Groejtes Amy
 
HI,

Ik zag dit topic en moest gewoon even reageren. Ik heb hier ook veel geschreven na mijn (3) “gewone” miskramen. Vreselijk dat er zoveel van deze verdrietige verhalen zijn te lezen.
Ik ben Nina en heb in juli 2007 een zwangerschap laten afbreken bij 15 weken. Bij de 12 weken echo had ons zoontje een nekplooi van 8,5 mm en vocht om zijn hoofd. Na de vlokkentest bleek geheel tegen de verwachting in dat hij Down syndroom had, dat hadden we niet verwacht er waren hele andere aandoeningen genoemd ivm de extreme nekplooi. Al met al hebben we toch besloten om de zwangerschap af te laten breken, ook omdat we meer complicaties verwachten. Een beslissing die je niet van te voren kunt bepalen vind ik zelf, pas als je met je neus op de feiten wordt gedrukt kan je zeggen hoe je zal reageren. Moet ook heel eerlijk zeggen dat ik bijv niet zou weten wat ik zou hebben gedaan als ik er bijv pas na 20 weken achter was gekomen en kind al had gevoeld enzo. Anyway. De bevalling was erg traumatisch niet qua pijn, maar het kwam allemaal niet op gang en om een lang verhaal kort te maken ben ik na extreem bloedverlies alsnog in de ok terecht gekomen.
Tja dan lig je behalve geestelijk ook lichamelijk in puin. Het was niet ondenkbaar geweest dat ik mijn baarmoeder had verloren.
Hoe traumatisch ook, je kinderwens is niet weg. Ik heb 2 maanden rustig aangedaan en bleek toen in september geheel onverwachts weer zwanger. Natuurlijk we hebben niets gedaan om het tegen te houden, maar aan de andere kant, normaal gesproken moesten we echt wel ons best doen.
De zwangerschap was enorm beladen. Vooral toen ik bij 12 weken een bloeding kreeg. Toen hebben we dus afgezien van een vlokkentest (meer risico op miskraam bij bloeding) en alsnog alleen een combinatietest gedaan. De uitslag was goed, erg goed. Maar ja, het blijft toch in mijn hoofd spoken. En dan niet zozeer of het dit keer gezond zou zijn. We hadden zoiets van de vorige keer was het de bedoeling dat we het zouden zien. De verdikking was met het blote oog te zien op de echo, meten was niet nodig. Nu was het gewoon niet de bedoeling dat als er iets aan de hand zou zijn, we dat van te voren zouden weten.
Maar waar ik vooral mee zat, was dat als het wel zo zou zijn, hoe moet je daarmee leven… de ene wel, de andere niet…
Afijn na een emotioneel zware zwangerschap en een heftige keizersnee (placenta lag voor uitgang kind lag dwars, weer heel veel bloedverlies) hebben we een prachtige dochter gekregen. Ze is nu bijna 5 maanden. Elke keer als ik haar zie besef ik wat een wonder ze is, en wat een kado dat ze is gekomen op het moment dat ze is gekomen.
Ik denk heus wel aan Arda* maar de scherpe pijn is weg. We hebben een keus moeten maken en dat was heel zwaar, maar ik sta nog steeds achter onze beslissing en heb er zoveel over kunnen praten, dat helpt heel erg. Moeilijke momenten blijven de uitgerekende datum en de dag van de geboorte. Vooral omdat er bijna niemand anders is die er nog bij stilstaat omdat ik net een mooie dochter had gekregen. Wij hebben Arda* door het ziekenhuis laten cremeren en ik miste op zijn sterfdag echt een doel, een plek om naar toe te gaan, ik had zo graag iets speciaals voor hem willen doen. Ik draag een gouden hartje om mijn nek met een sterretje erin en zijn naam erin gegraveerd. Maar toch….

Ik wens jullie allemaal hetzelfde geluk als dat ik voel als ik mijn kleine meid in mijn armen heb. Veel sterkte met zwanger raken en voor de zwangeren: probeer ook af en toe heel bewust te genieten, zwanger zijn is zo bijzonder.

Veel liefs,

Nina
 
Hoi meiden,

ik ben er weer. Nou het is wat hoor zo'n vlokkentest. Die man moest drie keer prikken voor hij goed zat. "geeft niets hoor mevrouw, want ik heb tot nu toe alleen maar in uw vet geprikt en niet in uw placenta", oh, nou dan is het niet erg, het is wel lekker als ze in je vet prikken met een lange naald . Nee, alle gekheid op een stokje. Het viel wel mee, het deed niet echt pijn. Omdat de gyn. te laat kwam hebben ze eerst heel uitgebreid een echo gemaakt en echt alles laten zien, vingertjes kunnen tellen en je zag de baby zo mooi kopje duiken en salto's maken. En... bij het lijfje meten kwamen ze op 12 weken en een paar dagen en bij het hoofdje meten kwamen ze op 12 weken precies. Nou dat is dus in ieder geval 3 dagen langer dan ik zelf dacht. De datum zal uiteindelijk wel niet aangepast worden denk ik.
Nou ga weer lekker liggen. Moest 2 dagen rust houden en een week mijn buikspieren niet gebruiken.

groetjes, keesje
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan