zwanger worden na een doodgeboren kindje 2

Hai meiden,

Het ging eigenlijk best wel goed met ons, vond ikzelf.. totdat ik vandaag voor de laatste nacontrole naar het ziekenhuis ging... Ons derde kindje is overleden in  mijn buik en na 20 weken zwangerschap ben ik bevallen.. We hebben het kindje laten onderzoeken en mijn man en ik gingen er eigenlijk vanuit dat er toch wel ergens iets mis moest zijn geweest, een kindje overlijdt tenslotte niet zomaar..

Vandaag kregen we te horen dat zowel de placenta als ons kindje er helemaal goed uitzagen, geen afwijjkingen dus of iets dergelijks.. Dit betekent dus dat een 'kink in de kabel' het einde heeft betekent, bijv. een lus of knoop in de navelstreng ofzo, wat de oorzaak is geweest valt niet te zeggen..

Hier hebben we eigenlijk helemaal niet zo bij stilgestaan. Ik vind het zo erg dat dit kindje dus helemaal gezond was maar gewoon niet de kans heeft gekregen om te volgroeien en deel uit te gaan maken van ons gezin...

Wat is de wereld toch oneerlijk, ik kan wel weer janken, terwijl ik het gevoel had de ergste tranen wel gehuild te hebben...

Dit moet echt weer bezinken.... Daarbij vraag ik me best vaak af waar ons kindje nu 'is'? Het kan toch niet zo zijn dat dit kindje voor niks is ontstaan om vervolgens weer te overlijden... Ik ben helemaal niet zo gelovig ofzo, maar door dit soort gebeurtenissen komen dit soort vragen wel boven...

Ik weet het even niet hoor....       franka
 
Hey allemaal,

Oh Franka, ik voel met je mee hoor. Wat kan het leven toch oneerlijk zijn en wat kan in godsnaam de reden zijn dat een klein en zó gewenst mensje weer van je wordt weggenomen. Het doet zo zeer.... Laat die tranen maar lekker gaan..... (doe ik ook...)

En Nina, wat moet je in korte tijd veel beslissingen nemen, als je kindje zo plotseling komt te overlijden. Moeilijk hoor.... Ik kon het nauwelijks aan, maar mijn man stond zó sterk.Hij nam (voor ons) de juiste beslissingen op de momenten dat ik het niet kon. Ik wilde ons meisje ook via het ziekenhuis laten cremeren, maar mijn man overtuigde mij toch om de crematie zelf te regelen. Zo hebben we haar zelf opgehaald uit het ziekenhuis, zelf weggebracht naar het crematorium, zelf in de oven gezet (sorry als dit moeilijk is om te lezen...)en zelf  kunnen uitstrooien op het kinderveldje bij het crematorium. Deze dag was voor mij nog moeilijker dan de dag dat we te horen kregen dat ons meisje niet gezond was en moeilijker dan de dag dat de bevalling was. Maar achteraf zijn we blij dat we ons kindje tot het laatst hebben kunnen begeleiden endat we eventueel een plek hebben om naar toe te gaan. Maar zelf weet ik niet of ik ooit nog terug ga naar het kinderveldje.... het is zo moeilijk. En ze blijft voor altijd  in ons gedachten en in ons hart, dat is toch de mooiste plek om naar toe te gaan als je je kindje mist. Dat kan op elk moment en op elke plaats.....

Keesje, doe rustig aan en ik duim voor een postieve uitslag van de vlokkentest!

Liefs van Nonnon ( komt van mijn dochter Manon, die zichelf altijd Nonnon noemt) uit Noord Holland
 
Hoi Patricia,

ik heb de moed gevat om op de vlinderpagina van Bas* te kijken.......
Zo ontzettend mooi en zó herkenbaar. Alsof ik over onszelf lees.....
Ook erg mooie foto's van Bas*. Klinkt misschien raar, maar ik put veel troost uit jullie verhaal. Te weten dat we niet alleen zijn, in het doormaken van zo'n ontzettend moeilijke periode. Bedankt.

Nonnon

 
hallo Allemaal,

Franka ik denk aan je en zit weer met tranen in mn ogen. Onze Jens* leek ook helemaal gezond en tis daardoor extra moeilijk om soms te denken dat de natuur dit soort dingen doet, want het was helemaal niet nodig!!!
Ben weer lekke emo, want voel de verschijnselen van een aankomende ongi aankomen, shit.. daar komen de tranen weer...
Voel mn benen al weer zwaar, beetje pijn in mn buik en voel vooral geen zwangerschapsverschijnselen!
De zware, vermoeide   benen die ik voel, voelde ik ook voor en tijdens mn bevalling van Jens* en pff.. dat haalt alles weer zó duidelijk terug! De hele film komt weer aan je voorbij van t begin tot t eind...
Vind mezelf ook zó zielig dat ik weer niet zwanger ben en al voor ronde 5moet gaan.
Volgens mn berekening met de vorige x zou ik het zondag worden (en zou het di echt doorzetten, zo was t in ieder geval de vorige x en die x ervoor). Dus laat die ongi maar snel komen, dan kan ik weer door!
Sorry dat ik niet opbeurend naar jullie kan zijn, ben ff teveel met mezelf bezig.

Keesje hoop dat je positief bericht krijgt van de test!

Liefs Sas.
 
Hoi Sas,

Ik ga met je meehuilen, ook bij mij is er nog geen zwangerschap te bekennen. Eerlijk gezegd hebben we er ook ons best niet op gedaan hoor, gewoon ff rustig aandoen, volgende maand betere kansen hoop ik.

Maar het is allemaal wel zwaar hoor, ik kan het ook niet begrijpen dat het me 2x overkomen is, en dat ik nu eigenlijk tegen het einde liep. Met een dikke buik en wachtend op mijn kindje. En iedereen die je nu allemaal meedijdend zit aan te kijken zo van "aahh wat is het toch allemaal zielig" het is ook zielig maar laat het niet merken want dan ga ik me nog triester voelen. Nu krijg ik ook nog eens van iedereen te horen "zal wel moeilijk zijn he, november, zal wel moeilijke maand worden". Ik wil daar niet met andere over hebben, het is allemaal lief bedoeld maar maak me niet nog zieliger dan ik al ben, straks krijg nog last van heel veel zelfmedelijden en dat moeten we niet hebben.

Niemand kan me toch helpen door deze tijden heen te komen, moet het helaas helemaal zelf doen.

Vol goede moet naar de volgende maand, ik blijf je wel steunen Sas.

Gr.
 
He meiden,
He Quint, ik had zo gehoopt dat het toch nog goed zou komen. Je was tenslotte vroeg met testen en gezien je kwalen, dacht en hoopte ik het echt voor je.

En Sas, jij ook geen hoop meer dat het deze maand gelukt is, getsiederrie meiden, ik wordt er verdrietig van.

Nu zit ik toch al niet in mijn meest positieve week. Ben van de week wat ziekjes geweest en had veel spanning voor het gesprek bij de klinisch geneticus gister. Dus heb weer heel wat tranen gelaten. En toen stelde het gesprek eigenlijk maar weinig voor. Het heeft zo'n 10 minuten geduurd. De uitslagen van ons chromosoomonderzoek zijn goed en omdat wij absoluut geen afwijkingen aan onze nieren hebben, is het van Bas* pech geweest. We hebben wel een iets hogere herhalingskans, omdat we het 1 keer meegemaakt hebben, maar dat is zo'n 1-2%.   Dus als ik 100 kindjes zou krijgen, zouden er 2 deze afwijking kunnen hebben. En dan heeft precies de 1e die afwijking...... Dat maakt het toch ook wel weer heel wrang vind ik. Ik zou blij moeten zijn met deze uitslag, maar kan dat eigenlijk niet. Vind het gewoon stom dat Bas* dan net hierdoor getroffen is. Voor de nieuwe zwangerschap is het goed te weten dat de kans op herhaling maar klein is, maar dan moet dit kindje niet net het 2e kindje zijn van die 100......
Ik hoop dat ik dinsdag na een goede echo wat positiever kan zijn.
Na zo'n gesprek merk ik ook wel dat ik toch behoorlijk veranderd ben door Bas*, echt blij en gelukkig zijn heb ik na zijn geboorte niet meer gevoeld. Ik ga ervan uit dat dit wel weer terugkomt, en ik doe 'gewoon' mijn ding, maar het is wel anders....

Franka, ik kan je dus goed begrijpen, jouw nieuws maakt het verlies van je dierbaar kindje nog moeilijker!!
Wat ik wel eens iemand heb horen zeggen is dat 'onze kindjes het aardse leven niet nodig hebben om verder te groeien.' En ook dat 'hoewel onze kindjes niet bij ons mogen zijn, zij dit zelf niet zo ervaren. Zij weten niet beter dan dat ze op afstand bij ons horen en dat voelt goed voor hen'
Dat vind ik dan wel weer mooi. Ik ben ook niet heel gelovig, maar ik geloof wel in leven na de dood. Dat maakt ook dat ik denk, als ik ga en dat hoeft voorlopig nog niet, maar als ik ga, is er iemand daar die op me wacht en die ik heel graag weer wil zien....

Nonnon (wil je dat we je Manon noemen??) Dank je wel over de lieve woorden over de site van Bas*

fijn weekend allemaal,

liefs
Patricia mama van Bas*

 
Hey,

Wij zitten in het zelfde schuitje, Patricia. Onze dochter had een afwijking die in nederland 4 x per jaar jaar voor komt. Vorige week hebben wij ookgehoord dat  uit genetisch onderzoek niets naar voren is gekomen. Dus ook "dikke pech". Maar we hebben bij een volgende zwangerschap ook een verhoogd risico van 2% dat het kindje deze afwijking heeft. Anders dan bij jullie hebben wij al een gezonde dochter, maar het blijft toch zó wrang dat we nét bij die verkeerde procenten horen....... laten we er maar het beste op hopen in de toekomst!

Groetjes van Denise
(kan net zo goed mijn echte naam gebruiken, maar ja, moest toch een nickname opgeven..... wist ook niet zo goed hoe alles werkt op een forum. Nooit eerder gedaan!)
 
Hoi meiden,

Nu jullie zo aan het schrijven zijn over jullie kindjes dwalen mijn gedachten ook steeds af naar mijn zoon, meer dan normaal. En denk ik aan de tijd kort voor zijn overlijden en het overlijden zelf. Het maakt me zo verdrietig, maar ook dat is op zijn tijd erg goed denk ik. Het zorgt weer wat voor verwerking.

Ik kan me herinneren dat een van mijn eerste gedachtes waren; wie zorgt er nu voor hem, nu ik het niet meer kan doen. Ik ben niet gelovig (welke god laat een kind sterven) en ik ben ook niet zo van het leven na de dood. En dat heeft me heel lang bezig gehouden, waar is hij, hoe gaat ht met hem. En na 3 kwart jaar kwam daar ineens antwoord via een vriendin die onbewust gevoelig is voor dingen om ons heen. Mijn zoon was heel duidelijk in haar droom verschenen en had met haar gesproken, haar opgedragen mij over die droom en hun gesprek te vertellen en zij vertelde mij dingen die ze niet kon weten, die echt tussen mij en mijn zoon waren. En hoewel ik erg overstuur raakte van het geheel, gaf het me ook rust. Nu wist ik dat het goed ging met hem. Later is mijn zusje naar een heel bekend medium geweest en die vertelde dingen over mijn zoon die ook zij niet kon weten. Opnieuw overstuur, maar het deed me ook goed.
Ik weet het klinkt heel zweverig, maar ik geloof het wel, juist omdat ik er zelf niet naar op zoek ben gegaan, maar hij mij gevonden heeft.
Mjin zoon vroeg ook aan mijn vriendin of ik hem kon schrijven. En zo stom, ik had al heel lang een speciaal gekocht boekje liggen, waarin ik aan hem wilde schrijven, maar dat lukte me niet. En toen lukte het ineens wel en sindsdien schrijf ik af en toe aan hem en dat doet me heel erg goed.


Over het waarom, daar probeer ik niet aan te denken, juist omdat er geen antwoorden zijn. Natuurlijk vraag je je het wel af en kan ik zo jaloers zijn om van die gelukkige gezinnetjes. Ik herken Pat ook heel goed, dat ze zegt nooit meer echt gelukkig geweest te zijn sinds Bas is overleden. Zo is het ook voor mij, natuurlijk heb je wel plezier, maar dat echte gevoel is er niet meer en ik verwacht het eerlijk gezegd ook niet meer terug. Daarvoor is het gat in hart te groot.

groetjes, keesje
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan