Hoi meiden,
Aangezien de zwangerschap voor ons er deze maand niet in zit, verwachtte ik wel dat het weer eventjes slecht zou gaan, en dat is ook zo.
Al het verdriet van de kinderen komen weer even terug, maar ook het verdriet dat het allemaal anders loopt dan je gehoopt had. Omdat het ons 2x is overkomen zijn er de dagelijkse dingen veranderd, ik werkte fulltime, nu niet meer want er was iemand voor mij aangenomen dus ik werk nu minder, zit meer thuis en heb teveel tijd om na te denken.
Wat ik laatst hier las deed me ook ontzettend goed, de kinderen weten niet beter dan dat ze daar leven, en ze zullen het vast goed hebben. In het begin kon ik er niet mee omgaan omdat ik niet wist waar mijn kinderen waren, of ze gelukkig waren en of ze samen zijn. Op al mijn vragen heb ik antwoord gekregen. Ik heb met iemand gesproken die mij veel persoonlijke dingen vertelde die andere niet konden weten (zij kon mij vertellen wat we in de kist hadden gestopt, terwijl niemand dit kon weten behalve mijn man en ik) ik heb dat toendertijd bewust in de kist gedaan, toen wij met zijn tweeen weg liepen van de begravenis van onze zoon zeiden we tegen elkaar "als iemand ons verteld wat daar in ligt, hebben ze contact met onze kinderen". Zij vertelde mij dat onze kinderen bij mijn tante zijn en een oom van mijn man, en wat ik heel belangrijk vond, ze waren samen, ze zijn meestal samen zei ze, ze zijn ook gelukkig, maar het enige wat onze kinderen willen is dat wij gelukkig zijn. Ook bij mij vertelde ze dat ik moest schrijven. Toen mijn tante overleed zei mijn moeder voordat ze overleed "ik let op je kinderen" nu let zij op mijn moeders kleinkinderen. Ik vind het een fijn gevoel dat er 2 mensen waren die bij hun zijn. Ik geloof hier ook in, misschien ook omdat ik het heel graag wil geloven want dit geeft mij wel rust.
Oke weer even terug naar de realiteit, Gooise vrouwen begint hahaha, ga ik even kijken.
Gr.
Aangezien de zwangerschap voor ons er deze maand niet in zit, verwachtte ik wel dat het weer eventjes slecht zou gaan, en dat is ook zo.
Al het verdriet van de kinderen komen weer even terug, maar ook het verdriet dat het allemaal anders loopt dan je gehoopt had. Omdat het ons 2x is overkomen zijn er de dagelijkse dingen veranderd, ik werkte fulltime, nu niet meer want er was iemand voor mij aangenomen dus ik werk nu minder, zit meer thuis en heb teveel tijd om na te denken.
Wat ik laatst hier las deed me ook ontzettend goed, de kinderen weten niet beter dan dat ze daar leven, en ze zullen het vast goed hebben. In het begin kon ik er niet mee omgaan omdat ik niet wist waar mijn kinderen waren, of ze gelukkig waren en of ze samen zijn. Op al mijn vragen heb ik antwoord gekregen. Ik heb met iemand gesproken die mij veel persoonlijke dingen vertelde die andere niet konden weten (zij kon mij vertellen wat we in de kist hadden gestopt, terwijl niemand dit kon weten behalve mijn man en ik) ik heb dat toendertijd bewust in de kist gedaan, toen wij met zijn tweeen weg liepen van de begravenis van onze zoon zeiden we tegen elkaar "als iemand ons verteld wat daar in ligt, hebben ze contact met onze kinderen". Zij vertelde mij dat onze kinderen bij mijn tante zijn en een oom van mijn man, en wat ik heel belangrijk vond, ze waren samen, ze zijn meestal samen zei ze, ze zijn ook gelukkig, maar het enige wat onze kinderen willen is dat wij gelukkig zijn. Ook bij mij vertelde ze dat ik moest schrijven. Toen mijn tante overleed zei mijn moeder voordat ze overleed "ik let op je kinderen" nu let zij op mijn moeders kleinkinderen. Ik vind het een fijn gevoel dat er 2 mensen waren die bij hun zijn. Ik geloof hier ook in, misschien ook omdat ik het heel graag wil geloven want dit geeft mij wel rust.
Oke weer even terug naar de realiteit, Gooise vrouwen begint hahaha, ga ik even kijken.
Gr.