zwanger worden na een doodgeboren kindje 2

Hallo meiden,

Het lukte gister niet om een berichtje te plaatsen, dus nu nog maar een keer... Ook het schema aanpassen lukt niet, dus doe ik het maar even zo...

Wij hebben al twee kinderen, Sjoerd en Marit, ik heb ergens rond 26 oktober mijn eisprong gehad, denk ik, en dus rond 9 november mijn NOD. Ik ben 32 jaar en kom uit brabant..

Linda ik zag in het schema dat jij ook een dochter hebt die Marit heet, wat leuk!, Onze marit is 9 oktober 2 geworden en Sjoerd wordt eind januari 4.
Wat je trouwens schrijft over Guus* is echt heel mooi, dat is toch het mooiste wat jullie zoon voor jullie kon doen, zoveel geluk geven! Zover is het bij ons nog niet...
Na de terugslag van afgelopen donderdag gaat het weer wat beter, hoewel ik heb vanmorgen een enorme aanvaring gehad met mijn moeder... Zonder op de inhoud in te gaan, maar ik werd   zo kwaad, ik kende mezelf bijna niet meer. Achteraf realiseer ik mij dat het gewoon stress, frustratie, verdriet en boosheid is wat er in 1 keer uit is gekomen... We hebben het ook alweer min of meer uitgepraat, dus dat komt wel goed...

Toen ik het verhaal van Keesje las, moest ik gelijk aan onszelf denken, alleen bleek bij ons in het ziekenhuis dat ons kindje overleden was... Wat een geluk meid, en wat een onzekerheid en spanning zul je in gezeten hebben!

Zoasl ik al zei heb ik waarschijnlijk ergens het afgelopen weekend mijn eisprong gehad, ik weet dat nooit want heb deze ook nog nooit gevoeld, maar goed we zijn maar weer meteen flink aan de slag gegaan.. Ik verwacht er trouwens nog niets van deze ronde omdat ik mij goed kan voorstellen dat mijn cyclus nog niet weer helemaal normaal is... Nou ja, we zullen het zien, het wordt toch weer spannend....

Nou ladies, tot snel weer,

groetjes franka

 
Hoi meiden,

wat is het toch bijzonder! De één geniet met volle teugen  van de nieuwe zwangerschap, de ander kan er nauwelijks van genieten  en zit vol spanning. De één beleeft mooie momenten, de ander zeer stressvolle momenten. En iedereen kan hier zo open en zichzelf zijn, ook al ken je elkaar niet live/persoonlijk. En dat allemaal omdat je een ervaring deelt. Écht, echt heel bijzonder! Ik ben dankbaar dat ik er deel van uit mag maken.
Vandaag mijn eerste werkdag gehad. Best wel even emotioneel. Vanmorgen kreeg ik van alle collega's en dikke knuff en veel lieve woorden. Ook hadden ze een welkomscadeautje. Een mooie grote natuursteen (rozenkwarts) met een holte daarin waar je een waxinelichtje in kan branden. Een prachtig, zacht roze, gloed. Echt een lichtje in de duisternis. Ik zou een half dagje "proberen", maar het voelde weer zo goed, dat ik tot 15.00 ben gebleven. Verder mag ik zelf aangeven welke dagen ik wel/niet kom werken en hoe laat ik naar huis ga! Wat een super collega's, toch!? Ik ben meteen in een positieve bui en loop moe maar stralend door het huis. For now, feels good!!!

Groetjes van Denise
 
Hoi Denise,

Zo jij heb superlieve collega's, ik heb geen 1 kado gehad tijdens mijn kraamweek of wanneer dan ook. Maar ik moet er wel bij zeggen dat ik alleen maar mannelijke collega's heb, dus ja, dat is dan weer anders he. Wel goed voor de afleiding hoor.

Als je dit soort dingen meemaak als wat wij meemaken kom je erachter hoeveel lieve mensen er zijn.

Ik hoop dat je werk je goede afleiding geeft, en dat we binnenkort allemaal zwanger zijn hier.

Gr.
 
FF flink balen!
Vannacht een flinke bloeding gehad na mijn bvalling van 6 wkn terug.Vorige week ook al een flinke bloeding en kreeg toen van de gyn te horen dat het een ovulatiebloeding was. Dus niet! Vanmorgende hele ochtend in het ziekenhuis geweest en daat bleek dat er toch nog een stukje placenta is achtergebleven. Dus woensdag alsnog een curretage. Zó balen. Ik wiler nu wel eens van af zijn, al die ongemakken en toestanden. Zit hier echt even te janken!!!!! Dus maar weer even niet aan het werk, terwijl ik er weer zo'n positieve energie van kreeg. Wat kan het toch allemaal oneerlijk zijn.

Liefs van Denise
 
Hoi Denise,

Zo dat is zeker balen zeg, kan je nog niet zwanger worden als je dat wilt. En je zit natuurlijk helemaal niet op een curretage te wachten. Kan me voorstellen dat je er van slag van bent. Dat je ook het idee heb dat alles maar dan ook alles tegen zit.

Die fase zit ik het hele jaar, dus 2008 moet maar snel voorbij zijn, alles maar dan ook alles zit tegen. Ze moeten me echt hebben, maar goed misschien zie ik op dit moment ook teveel negatieve dingen en is het positieve een beetje weg, hopelijk komt tie vanzelf terug.

Succes en ik hoop dat je er snel van opknapt.

Gr.
 
He meiden,

Saskia... je hebt helemaal gelijk. Ik kan beter met jullie meeschrijven. Hopelijk vindt de rest dit ook oke??

Ik zal even wat over mezelf vertellen. Wij hebben afgelopen zomer (eind juli)  onze tweeling verloren na een zwangerschap van 19 weken en 3 dagen en na 20 weken en 2 dagen. Toen ik 19,5 week zwanger was is de bevalling spontaan op gang gekomen. Ik had de hele dag al buikpijn maar achteraf bleken dat weeen te zijn. Ik ben s'middags nog 2 x naar het ziekenhuis geweest voor onderzoek (ik had toen ook al wat bloedverlies) maar toen was alles nog goed. De gyn. maakt zich wel zorgen om het bloedverlies maar hij zei dat het wel vaker voorkomt en dat het niet altijd iets hoefde te betekenen. En de buikpijn die ik had kon ook worden veroorzaakt door het bloedverlies. Maar de weeen werden steeds heftiger en s'avonds rond half 7 ging ik naar het toilet en toen braken de vliezen en had ik heel veel bloedverlies. We zijn met spoed   weer naar het ziekenhuis gegaan en 2 uur later is ons eerste zoontje geboren. Ons andere zoontje leefde nog en dat zag er ook allemaal nog goed uit. 6 dagen lang heb ik op bed gelegen in het ziekenhuis met allemaal onderzoeken, echo's etc. Al die  tijd leef je in angst en spanning, heb je verdriet om het verlies van je zoon maar we kregen ook weer een beetje hoop dat we ons andere zoontje mochten behouden. Maar helaas mocht dit ook niet zo zijn en 6 dagen werd ik s'nachts wakker van de weeen en 3 kwartier later kwam ook ons tweede zoontje ter wereld. Omdat 1 placenta er niet uit wilde komen moest ik even later ook nog worden geopereerd. Normaal gesproken is dit een operatie van een kwartiertje maar de placenta zat zo vastgekoekt dat ze anderhalf uur bezig zijn geweest en ik ben al met al 4 liter bloed verloren. Dus daarna ben je zowel lichamelijk als geestelijk helemaal kapot. Ik vond het eerst ook heel erg oneerlijk dat ik er nog wel was en mijn zoontjes niet meer. Zo denk ik er inmiddels niet meer over en mijn vriend en ik hebben besloten om te proberen weer zwanger te worden. De kinderwens is door dit alles alleen maar groter geworden. We zijn inmiddels in de 2e ronde en ik heb net mijn eisprong gehad.
Wij hebben trouwens onze zoontjes ook een naam gegeven en we hebben ze samen in een kistje bij ons in de achtertuin begraven.

Ik heb al even Patricia, Saskia en Quint gebabbeld hier. Zou de rest zich wel even voor willen stellen?? Ik heb wel wat gelezen van dit forum maar lang niet alles. Jullie hebben al heel wat geschreven en zo te zien is er al een hechte band ontstaan.

Paticia ik zag dat je een speciale website voor je zoontje Bas hebt gemaakt? Zou ik deze mogen zien? Als je het liever niet hebt moet je het maar zeggen hoor, dan snap ik dat ook wel.

Quint... ik las dat jij met iemand hebt gesproken die je heel veel kon vertellen over je kindjes. Wat bijzonder zeg. Ben je naar een paragnost ofzo gegaan?? Ik zou ook wel graag met iemand willen praten die me meer kan vertellen maar ik vind het ook wel eng. Weet niet waarom.

Nou eerst maar even tot zover!




 
Hoi baby77,

ik zal me dan even kort voorstellen. Ik ben Keesje, 37 jaar. Op dit moment 13 weken zwanger en in afwachting van de uitslag van de vlokkentest. Dus de buitenwereld weet nog van niets, omdat we de zwangerschap afbreken als de uitslag niet goed is.
ik ben hier terecht gekomen omdat ik ook een kindje heb verloren. Niet zoals de meesten van julie door vroeggeboorte of bij de geboorte, maar toen mijn jongste zoon 2.5 jaar oud was. Hij had een zeldzame, agressieve vorm van leukemie. Maar verdriet om je kind bindt, dat merken we hier heel erg.
Ik heb een miskraam gehad in de tijd dat mijn zoontje ziek was. Dat vond ik toen niet erg, het kwam gewoon niet uit, Maar vorig jaar december kreeg ik weer een miskraam met bijna 12 weken deze keer. Dat was even moeilijk, maar ik merkte ook dat het verdriet niets is bij het verdriet dat ik heb om mijn zoon. Nou ja, en nu dus weer zwanger. Erg spannend omdat je hoopt dat ons nu weer eens wat geluk toebedeelt gaat worden.
Ik hoop dat je hier lekker met ons mee kan praten over je verdriet, angsten en onzekerheden. Het is gewoon hardstikke fijn om met elkaar te praten.

groetjes, keesje

Ik denk niet dat pat het erg vindt als je bas zijn vlindersite bekijkt. Een een wat ouder bericht hier noemt ze nl de naam van de site, dus je zou even moeten zoeken.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan