zwanger worden na een doodgeboren kindje

Hey meiden... ik had zondag even een mega dip...
ik was op mijn laptop bezig en stuitte op de foto's van de bevalling. Van mijn meisje.
Ik heb als een idioot de foto's zeker een half uur als een diavoorstelling voorbij laten gaan en heb zeker 2 uur lang op bed liggen huilen. Ik was opeens echt een en al een hoopje ellende. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe ze aanvoelde en haar kleine handjes en inniminnie vingertjes.. Ik werd echt heel boos. Dat ik haar niet meer heb.
Omdat ik binnenkort weer ga werken ben ik best bang. Alles gaat weer gewoon verder.
Alsof er niks is gebeurd. elke ochtend opstaan. werken. thuiskomen eten en slapen.
ik wil niet....

ik kan opeens aan niks anders denken.. het ging net zo goed.
ik denk dat het komt omdat DE datum nadert. Volgende maand, 23 augustus was ik uitgerekend. Ik ben zo moe....

Sorry ik moest het even kwijt. Mijn vriend was niet thuis. Toen hij thuiskwam lag ik al te slapen. En vanmorgen deed ik alsof ik sliep toen hij wegging. Anders zou ik weer in tranen uitbarsten.

Het is mooi weer vandaag. Ik woon vlak bij een parkje. Ik denk dat ik maar eens ga wandelen. Even wat frisse lucht.

tot gauw...
Liefs Isabel
 
he meissie,
het is ook moeilijk. Die momenten komen als je ze niet verwacht en slingeren je dan ineens een heel stuk terug in je proces. Denk je dat je al heel wat bent, voel je je inderdaad ineens weer als een klein hoopje ellende.
Hoe vervelend ook, het hoort er allemaal bij. Ook wel logisch toch dat je zoveel verdriet om je meisje hebt. Ze had tenslotte nog lekker bij je in je buik moeten zitten. Laat het er ook maar lekker uitkomen, hoe zielig je je dan ook voelt.

Ik merkte dat ik mijn zwangerschap gewoon doorbeleefde. Mijn 1e vergadering op mijn werk, had mijn laatste voor mijn verlof moeten zijn, mijn verlof datum en dan inderdaad je uitgerekende datum. Ik stak mijn buik soms op bed zover naar voren (met kromme rug) dan kon ik zien hoe hij er zo ongeveer uit had moeten zien.

Het weekend van de uitgerekende datum (2 mei) zijn we er samen 6 dagen tussenuit gegaan. Dat voelde toch wel zo enorm goed. Weg bij iedereen die je verhaal kent, weg uit je huis waar je zwanger hebt gelopen. Even in een totaal vreemde omgeving. Nu hadden wij het voordeel van schitterend mooi weer, dat scheelde ook wel. Op de dag zelf heb ik eigenlijk geen traan gelaten. Het voelde toen gewoon anders, wel was die dag regenachtig.....

Zo rond die tijd ben ik ook weer zwanger geworden, zo ontspannen was ik, of zou dat door de drank gekomen zijn?

nou ja het is gewoon wel een rotdatum om naartoe te moeten leven. Red je het verder een beetje? Ik schrijf mee bij lieve engeltjes, bij een maillijst waar alle ouders geen keuze hadden. allen hebben hun kindje tussen 14 en 24 weken zwangerschap moeten laten gaan, met een opgewekte bevalling. Weet nu even niet of dit bij jou ook zo was, maar je hebt er ook andere maillijsten. Mij hielp dat in het begin wel heel erg. Iedereen kent je verhaal, alle emoties zijn herkenbaar en bespreekbaar. Het voelde als een warm bad.

liefs Patricia mama van Bas*

 
Hoi Isabel,

Wat vervelend zeg! Ik heb (gelukkig) geen ervaringen met dit soort momenten omdat mijn zwangerschap natuurlijk al aflopende was. Ik ken de dippen natuurlijk wel, en ze komen inderdaad op onverwachte momenten. Bij ons was het kort geleden een half jaar geleden en die dag is heel goed verlopen, er natuurlijk wel veel aangedacht maar zonder tranen.
Terwijl ik juist daar zo tegenop zag. En andere momenten waar ik helemaal niet tegen op zie  blijken juist extra zwaar. Of soms helemaal uit het niets.
Ik hoop dat je je vandaag weer wat beter voelt en als je je hart wilt luchten dan horen we het wel.

Dikke knuffel Fleur
 
hoi,
pff voor de bevalling van Bas* ging ik 7 januari het ziekenhuis in. Hij is op 8 januari om 0.47 uur geboren.
Vorige week maandag 7 juli, zat ik dus na 6 maanden weer in het ziekenhuis, weer om te zien dat ik een zwangerschap af moest breken. Leuk is anders. Heb dus ook eigenlijk niks speciaals gedaan. De tijd gaat wel hard merk je dan. Alweer een half jaar mama zonder kind........
Heb je/jullie veel mensen die er nog aan denken?

liefs
Patricia mama van Bas*
 
he Isabel, hoe gaat het nu met je? Kan je jezelf weer een beetje uit je dip trekken??

Wij hebben boven ons bed drie kubussen hangen. In de middelste staat het fotoboek dat ik van Bas* heb gemaakt. Gister hing daar ineens een foto half uit. Zag je precies zo'n koppie (had hem rond zijn hoofd uitgeknipt) uitsteken. Net of hij ff kwam gluren hoe het met ons gaat.
Vlak na de bevalling ging de tv ook ineens een paar keer op stil. Dat hadden we nog nooit gehad. Dat zie ik toch als een teken dat hij nog ergens in de buurt is en ons in de gaten houdt.
Je hoort ook wel dat ze zeggen dat onze kindjes het aardse leven niet nodig hadden om verder te groeien. (jammer want ik heb mijn zoon wel zo hard nodig.....)
Ook heb ik wel gehoord dat onze kindjes niet schijnen te beseffen dat ze niet op de manier die zou horen bij ons zijn. Zij weten niet beter dat ze niet lijfelijk bij ons zijn en hebben er daarom vrede mee en voelen zich wel onderdeel van het gezin. Ik wou dat het voor ons ook zo makkelijk was. Al zijn het wel mooie gedachtes.

liefs
Patricia mama van Bas*
 
Hey meiden... het gaat al wel weer wat beter... vanochtend nog even wat gehuild. maar ik heb nu wel weer het gevoel dat ik er even tegenaan kan.
Wij heben Ylana laten cremeren. Ze hadden een prachtige mini-urn staan bij het crematorium. die hebben wij voor haar gekocht en haar naam er in laten graveren met haar geboortedatum. ook heb ik het doek nog waar ze in gewikkeld heeft gelegen. In het ziekenhuis hebben ze ook een mooie zwart-wit foto van haar gemaakt. Damen met een miniteddybeertje die we ook in het ziekenhuis hebben gekregen heb ik de laatste 3 genoemde spullen in een mooi doosje gedaan. Die staat naast me op mijn nachtkastje. Sommige mensen schrikken als ik het vertel maar ik heb ook haar urntje naast me op mijn nachtkastje staan...
als ik midden in de nacht wakker word kijk ik er even naar. ik heb er ook 2 minifotootjes van haar naast gezet. ze is dus eigenlijk altijd wel bij me. als ik slaap dan.
Ik geloof er ook wel in dat ze bij je zijn...ik zou zo graag een teken willen hebben dat het echt zo is. soms praat ik ook wel nog tegen haar.. niet denken dat ik gek ben hoor! Maar bijvoorbeeld voor hetslapen gaan zeg ik dan nog even ' Welterusten Ylana, mama gaat slapen..ga je mee..?'
Ik zat vandaag bij de arts van het uwv. voor de laatste keer. want ik ga 1 augustus natuurlijk lekker aan de slag. Ik heb daar maar 2 traantjes gelaten. Ik was verdomd trots op mezelf! want de vorige keer zat ik daar helemaal in tranen te snotteren..

aangezien we volgende maand onze tuin gaan laten aanleggen, ben ik daarna lekker een tuinmeubelzaak binnengelopen. Heb daar denk ik alle stoelen en loungebanken getest! haha
wat een keuze! weer even een afleiding voor de komende weken. onze tuin inrichten enzo.. ik heb er wel zin in. Dan hebben we eindelijk een tuin! in ons vorig huis waren we zo bezig met het klussen aan de binnenkant dat we ook niks met de tuin hebben gedaan. Nu we dit (nieuwbouw) huis hebben willen we het goed doen. een mooie tuin met mooie meubelen. Even een fikse investering want wat is het allemaal duur zeg!
maar je krijgt er wat moois voor terug! dat is zeker.
Dus ik hoop dat het in september nog een beetje mooi weer word. Dan kan ik nog echt van de tuin genieten dit jaar!!

Hoe gaat het verder met jullie?
Heel leuk en mooi hoe jullie het hebben gedaan met die kubussen Patricia. Leuk idee. Ik denk dat ik Ylana's Urn op een gegeven moment wel een apart plekje geef in het huis. waarschijnlijk bij ons in de slaapkamer. Maar voor nu wil ik haar nog dicht bij me hebben.
Wat een jaar is dit voor jou en jouw partner geweest. Ik hoop oprecht dat we allemaal dit jaar nog goed nieuws krijgen. Dat hebben wij toch zeker weten wel verdiend!!

Liefs Isabel
 
hallo meiden,

mn vriend en ik gaan weer voor een derde kindje en wil me daarom een beetje bij jullie voegen.
In maart van dit jaar zijn we bij 19wk bevallen van een jongentje Jens* en na een verdrietige tijd.. nu momenten nog steeds zoals jullie ook vast ervaren willen we toch er weer voor gaan en zwanger worden, maar pff.. wat zal het een andere zwangerschap zijn!

Erg spannend allemaal en hopelijk kunnen we er toch een beetje van genieten, want het blijft allemaal een wonder. Als het al mag lukken natuurlijk.

Wij hebben onze vruchtbare periode vorige week gehad en tis nu afwachten, volgende week dinsdag zou ik mogen testen. Bij alletwee de jongens was het de eerste x raak en nu lijk ik mn borsten te voelen, maar mss is dat meer omdat ik het wil voelen?!?!?
Ons eerste zoontje is net 1geworden en dat geeft ons een grote troost.

lijkt me leuk om met jullie mee te schrijven en mee te lezen.

Groetjes van Saskia. (mama van Jelte en Jens*)

Patricia, met jou heb ik al eens eerder gekletst op het forum, heb je ook op hyves. Verdrietig allemaal dat het met deze zwangerschap niet zo heeft mogen zijn. Hoorde al nix op je berichtje en dat was al geen goed teken. Sterkte ermee.
 
Hallo dames,

Hier alles z'n gangetje. Wij hebben de urn (het is een beeldje met een ruimte voor as eronder   dus niet een urn waarvan je meteen ziet dat het een urn is) op de kast in de woonkamer staan. Haha en dan vinden mensen het al confronterend dat je het in je slaapkamer hebt? Ik was zo gelukkig toen we de as na een maand mochten ophalen in het crematorium. Het was net of we weer compleet waren. We hadden in eerste instantie het idee om de rest (wat niet in het beeldje zit) uit te strooien maar ik kan het nog niet over mijn (moeder) hart verkrijgen. Ik heb echt het gevoel dat ik dan mijn kind in het bos dump of in het water. Dat is natuurlijk voor iedereen anders maar ik wil /kan het nu nog niet (gelukkig vind mijn man het allemaal best) de strooikoker staat dus in de kast ;-). Ik heb ook al een aantal keer rond gelopen met de as (wiegend in mijn armen) Tja je moet iets he, ik zou zo graag mijn kleine vent nog 1x vasthouden. Maar dat gevoel zal altijd wel blijven ben ik bang.
Ik heb zelf juist wat minder met de foto's. Ik heb een album vol en op onze slaapkamer hangt ook een foto (naast die van mijn dochter toen ze pas geboren was). Maar verder heb ik op dit moment geen behoefte om foto's te kijken (dat was de eerste paar weken wel anders hoor).
Verder hebben we ook zijn knuffeltje boven in de slaapkamer staan, die wordt regelmatig geknuffeld en soms moet die mee in bed. Maar er mogen geen tranen op komen want dan gaat die geur eraf.
Nou een heel verhaal weer (als ik eenmaal op gang ben!!)

Tot snel Fleur
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan