He dames,
bedankt voor jullie lieve berichten! Ik weet zelfs niet eens zo goed wat ik erover moet zeggen of hoe ik me voel. Ik weet het echt niet. Voel me verdoofd en boos en verdrietig tegelijk.
Heb vandaag de gyn gesproken en mag komende maandag daar komen. Vanaf nu sta ik officieel onder toeziend oog van haar. We gaan dingen bespreken over onderzoeken, hoe nu verder, en ze willen kijken of er een oorzaak is te vinden. Dagdag rust, nu blijven we ermee bezig. Wilde niet vragen of de afspraak later kon, ze zal wel een reden hebben dat het komende maandag al is, en daarnaast moeten we dankbaar zijn dat we zo snel terecht kunnen! Ik ben wel heel bang voor als er iets gevonden wordt wat abnormaal zou zijn. Stel je nou voor dat ze er achter komen dat een van ons niet vruchtbaar genoeg is om een gezond kind op de wereld te zetten??
Morgen hebben we allebei een rustdag, we gaan lekker uitslapen, ergens lunchen, lekker naar het strand of het bos en daarna krijg ik een heerlijke gezichtsbehandeling (alsof ik me schoon wil schrobben, ik heb er erg veel moeite mee om mezelf aan te kijken zonder boze of verdrietige gevoelens te krijgen, alsof ik mezelf wil straffen al weet ik niet waarvoor) en vriendlief laat zich masseren. Ik houd me best sterk maar als ik dit typ staan de tranen me weer in mijn ogen. Het is egoistisch om te zeggen dat het niet eerlijk is, maar zo voelt het nu nog even wel.
Gelukkig hoef ik alleen woens/dond/vrijdag te werken en dan heb ik een week vrij. Ik ga alles doen waar ik zin in heb (naar mijn geliefde oma in gelderland) Misschien een koppie thee doen Mayo? Lekker WII'en bij vrienden, daarna uiteten en de kroeg in op mijn dure Jimmy Choo (schoenen) (wat ik normaal niet zou doen, stel je voor dat ze vies worden of beschadigen) maar dat is zo'n klein iets om je druk te maken in dagen als deze lijkt wel...Sorry als dit een triest verhaal wordt, maar dit zijn wel mijn echte gevoelens achter het lachende masker dat ik de hele dag draag....
Liefs Betty