3e zs... onverwacht of ongewenst... wat moet ik nou doen?

hallo moeder van twee,
ik wilde eigenlijk niet reageren, vond dat er al vaak genoeg gezegd was dat als jij het rgaag wilt houden je dat gewoon moet doen, waar ik het dus mee eens ben. Ik heb ook niet alle reacties gelezen maar ik reageer omdat  me 1 ding heel erg opviel: denkt er ook iemand aan je kinderen??? Heb jij of je man uberhaupt aan je dochter gevraagd of ze misschien nog een broertje of zusje wil? (ze is 3 heb ik begrepen?). Gegarandeerd dat ze ja zal zeggen. Je blijft praten over het feit dat het niet alleen jouw toekomst is maar ook die van je man. Doen je kinderen er dan niet toe????
Voor mij zou er geen enkele reden zijn om het weg te laten halen. De kinderen kunnen, zoals vele andere meiden ook al hebben geschreven, echt wel bij elkaar op de kamer. Wat een onzin dat je de kamer zou moeten over schilderen, wat maakt het nou uit voor een baby wat voor kleur de kamer is. En je man... ik weet waar je het over hebt, misschien reageer ik daarom wel zo fel. Mijn man was ook tegen de komst van mijn zoontje, gewoon omdat hij een man is! Hij heeft geen idee wat het betekent om een baby in zijn buik te hebben! Jij wel, waar haalt hij dus het lef vandaan om te zeggen dat hij geen derde wil!
Nou, ik hou op want ik kan nog wel hele verhalen typen. Sterke.
Stephanie, moeder van Lior (20 maanden) en Milo (5 maanden en niet gepland!)
 
Hoi mama van twee,

Ik heb hier gisteren ook al een berichtje geplaatst. Vandaag heb ik  nog eens gekeken naar de reacties die je op jouw verhaal hebt gekregen. En wat een verhalen! Je ziet wel dat dit onderwerp een hoop los maakt bij de mensen.

Ik heb ook jouw reacties gelezen n.a.v. de verhalen van de andere dames. Als ik dat zo lees, komt het bij mij over als dat het probleem helemaal niet meer alleen  het kindje is. Het probleem is de communicatie tussen jou en je man. Eigenlijk zetten jullie elkaar voor het blok waardoor een patstelling ontstaat. En daarmee komen jullie alleen maar uit in ruzies en de huilbuien.  Naar mijn mening moeten jullie het eerst eens met elkaar gaan hebben over jullie gevoelens. Wat deed het met jullie toen jullie erachter kwamen dat je zwanger was? Waar ben jij bang voor en ook waar is je man bang voor? Want dat hij bang is, blijkt wel uit zijn reactie. Hoe denken jullie dat jullie je  voelen als er een abortus komt? Hoe denken jullie dat jullie je voelen als het kindje komt? Denken jullie dan van dat kindje te kunnen houden zoals jullie dat van jullie andere twee kindjes doen? Of zal dit kindje opgroeien met het idee dat hij/zij eigenlijk niet welkom was? Wat denken jullie dat in jullie leven zal veranderen als die kleine erbij komt? Zal het jullie geluk in de weg staan of worden jullie nog gelukkiger?

Praat niet over de praktische dingen. Laat dat alsjeblieft eens achterwege. Die zijn helemaal niet belangrijk. Kijk maar naar de derde wereld. Daar spelen kinderen met spulletjes die ze op de vuilnisbelt vinden en ook die kindjes zijn op hun manier gelukkig. Waarom doen wij dan moeilijk over een te kleine auto of een kamer te weinig in huis? Ik heb tot mijn elfde samen met mijn broer op een kamer geslapen. Het heeft mijn band met hem alleen maar sterker gemaakt. Ik had het voor geen goud willen missen. Onze standaarden worden in de jaren alleen maar hoger. Maar al dat soort dingen zijn helemaal niet belangrijk. Zeker niet voor kinderen. Die hebben meer baat bij een liefdevolle omgeving dan met een grote kamer of veel speelgoed.

Ik hoop dat je er wat aan hebt en wat mee doet. En laat je niet weer voor het blok zetten door je man. Dat hij het moeilijk vindt om over te praten is duidelijk maar door het uit de weg te gaan, wordt het probleem niet opgelost. Ook niet bij hem. Het  drijft jullie eerder uit elkaar. En dat hij zegt dat jij de beslissing moet maken, geeft alleen maar aan dat hij het niet durft; dat hij bang is en daarvoor vlucht.  Zeg ook tegen hem dat je het fijner vindt als hij zijn gevoelens uit. En ook heel belangrijk: praat altijd vanuit je eigen ervaring, vanuit de ik-boodschap. Wijs hem ook op zijn GEDRAG dat je niet fijn vindt, niet op zijn PERSOON. Dus: ik krijg het gevoel dat je het moeilijk vindt om hier over te praten. EN NIET: wat stom dat je niet met me praat.

We horen graag van je hoe het verder gaat.

Liefs,
Maike
 
hallo mama van 2,

ik wou eigenlijk niet reageren want ik vind dit een erg persoonlijke keuze.
Ik heb in een soort gelijke situatie gezeten en ik zou mijn verhaal graag met je willen delen. als je behoefte hebt om te praten dan kun je me mailen. auwtje@8200rpm.com

Groetjes Lil.





 
Hallo moeder van 2
Je zit in een moeilijke situatie en ik begrijp dat dit veel reacties geeft
Er zijn hier veel vrouwen die gelukkig zwanger zijn en die denken hoe kun je een abortus doen
Ik zelf ben ook erg tegen een abortus vandaar dat ik zelf zo iets heb van als je geen kids meer wil laat je dan helpen
Ook weet ik dat er sommige vrouwen zijn die zeer vruchtbaar zijn en die ondanks de pil toch zwanger raken
Maar er zijn ook zat vrouwen die dol graag een kindje willen en die er nooit 1 zullen krijgen dus wat een geluk heb je dan
ook schrijf je ooit misschien een derde te willen dan denk ik dan toch wat eerder en inderdaad een kamer is wel te schilderen ,kids kunnen best met zijn 2 en op 1 kamer en een auto dit is allemaal maar bij zaak toch
Mijn vriendin haar relatie ging naar de knoppen daar haar man geen 2 de wilde en haar verplichte een abortus te doen zij heeft naar wikken en wegen toch voor het kindje gekozen en nu jaren later is ze daar maar wat blij om want het is een geweldig kindje en haar gevoel zij meteen al van ik wil dit kindje
Ik zelf heb ook geen heel gemakkelijke zwangerschappen gehad ben nu zwanger van de derde en dit keer word het voor de derde keer een keizersnee geen pretje maar ik krijg er iets geweldigs voor terug ik zou zeggen volg je hart praat er goed over want als jullie het niet eens zijn dat is voor je relatie ook niet erg goed je blijft het elkaar misschien altijd wel verwijten   heel veel succes met jullie beslissing   monique
 
Hallo iedereen,

Jeetje, wat een reacties...

Pfffffff, mijn man heeft gisteren mijn brief gelezen. Toen hij m had gelezen was hij een hele tijd stil... Toen heb ik m gevraagd of hij er nog over wilde praten. En toe zei hij dat de beslissing eigenlijk al gemaakt is. Dat hij het me niet aan wil doen dat ik straks een jaar of wat bij de psycholoog loop of dat ons huwelijk hierdoor op het spel komt te staan.

Hij zei dat we moeten verhuizen. Ik wil niet verhuizen. Ik woon hier fijn. En ik vind het geen reden om te verhuizen. Vooral door jullie reacties zie ik in dat het allemaal best goed kan komen. 3 Kindjes verdelen over 2 kamers. Waarom niet? Over een jaar of 10 hebben ze pas een eigen kamer nodig toch? Tijd zat.

Maar hij zegt niet dat het goed is... En daar baal ik van. Ik wil het m niet opdringen. Wie ben ik om dat te doen. Ik wil graag dat hij het kindje ook graag wil. Misschien nog te vroeg... ik weet het niet.

En dan zit ik toch net weer te kijken naar een abortuspil... ik wist niet eens dat ie bestond.

Danielleierland, dank je wel voor je steun, doet me erg goed.

En ik wil eigenlijk iedereen die zwanger is bij deze feliciteren.

Junimama, tussen mij en mijn man zit het heel erg goed. Het feit dat hij geen derde wil zit echt tussen zijn oren. (en diep in zijn hart zegt hij zelf maar dat geloof ik niet)
Hij is bang.. Hij is de vorige twee keren ook bang geweest.
Hij heeft wel gezegd dat als we het houden we er voor de 100% voor gaan. Hij staat achter mijn beslissing. Maar dat zei ik net al: hij zegt niet dat het goed is.

Toen hij zei dat we er na de beslissing niet meer over moeten praten, denk ik (weet ik eigenlijk wel zeker) niet dat hij echt heeft beseft wat hij zei. Mannen komen van mars zie je... En ik zit nu al vol hormonen, dus ik reageer veel te fel.

Ben trouwens wel erg blij dat ik de brief heb geschreven. Als ik met m wil praten klap ik helemaal dicht. Hoofdpijn heb ik al 2 dagen... Niet kunnen slapen. Sja...

En Stephanie, zoals je zegt hebben mannen geen idee hoe het is om een kindje in je buik te hebben, maar ze weten niet beter toch? Tis alleen heel moeilijk om iemand te overtuigen...

Maikje, die dingen die jij zegt daar heb ik het over gehad in mijn brief. Het is heel duidelijk dat vrouwen en mannen anders in elkaar steken. Maar ik hou van m. Hij steunt me ook, hoe gek t ook klinkt. Even lekker knuffelen en zeggen dat het allemaal wel goed komt. Wat de beslissing ook is.

Ik heb gister gezegd dat het tijd is om met iemand anders te praten. Samen. Hij wilde wel. Moet ik de dokter bellen zei hij.  Ik zei dat de dokter bellen geen zin heeft. Ik wil eigenlijk wel met mijn schoonouders praten. Ik geloof dat hij dat geen gek idee vindt. Ik ben alleen heel bang voor hun reactie. Straks is het 3 tegen 1... Al denk ik van niet...
En hij durft wel een beslissing te nemen hoor, alleen ik weet al wat het is...

Ik kan ook nog steeds niet bevatten dat ik zwanger ben. Mn schoonzusje is net zwanger... 2 Vriendinnen van me zijn zwanger... Maar ik? Ja, ik ben ook zwanger. Moet ik elke keer tegen mezelf zeggen. Gek he.

Vanmorgen zat ik een crackertje met leverworst te eten toen ik ineens dacht: Chips, dit mag ik helemaal niet hebben! Ik heb t meteen weggegooid.

Af en toe rook ik een sigaretje. Mag ik niet meer van mijn man. En hij zwil dat ik gelijk met foliumzuur slikken begin. Hij doet er dus op zijn manier wel alles aan om, wanneer er een derde komt, het gezond zal zijn... De rest is up to me...

Ik wil alleen zo graag dat hij zegt dat het wel goed komt.

Dank jullie wel voor alle reacties, dat ze confronterend zijn vind ik niet erg. Het helpt me echt.

Liefs van mij



 
ik hoop dat jullie blijven praten over dingen.. jouw mening is net zo belangrijk als de zijne... ondanks dat je vol zit met hormonen :p En mannen zeggen wel vaker dingen uit paniek trek je er niet te veel van aan maar cijfer jezelf nooit weg.
en euh... gefeliciteerd met de zwangerschap... ik hoop dat je ervan zal genieten.

veel liefs
Lil
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan