Wat interessant en leuk om deze verhalen te lezen!!
Dan ga ik ook maar een boekje over mezelf opendoen.
Ik heb het hier al eerder vermeld, maar hier nog maar een xtje.
Toen ik mijn ex leerde kennen is het gelijk bergafwaarts gegaan met mij. Hij gebruikte drugs (speed). En eerst "kon" ik mezelf er nog tegen verzetten. Maar ja... Dan zit je daar met 6 mensen, waarvan er 5 "vaag" zijn. En ikke dus als enige nuchtere. Toen ben ik de fout in gegaan. In het begin was het tuurlijk (zoals alles) erg spannend en leuk. Ik kwam een xtje bij mn ouders, en zei vol trots dat ik 15kg in 2wk tijd was afgevallen! Das wel knap zei mn moeder
Todat het echt fout ging... Ik vond dat mijn ex allemaal raar deed tegen me. Hij maakte me bang. Ik hoorde dingen (mss waren ze er niet hoor), maar hij wou niet eens gaan kijken buiten voor me. Toen ben ik zo gek geworden van dat spul, dat ik naar buiten ben gerend, bij een man in de auto terecht ben gekomen. En die man zette me een eindje verder in het dorp weer de auto uit. Toen ben ik bij mensen in de achtertuin gekomen, en heb ik op het raam staan bonken als een gek (wat ik ook echt was hoor). Die mensen hebben me binnengelaten, ze wouden mij dus helpen. Maar ik wou weer weg daar. Ben dus door hun huis, naar hun winkel gelopen (winkel zat aan het huis). Daar ben ik naar de voordeur gerend, en heb ik met mijn arm de ruit ingeslagen. Ze hebben mij overmeesterd en de ambulance gebeld. Wat was dat verschrikkelijk zeg!! Ik dacht dat alles en iedereen tegen mij was, en dat ze mij wat aan wouden doen.
Ik zag toen ik daar op de grond lag heel mn leven aan me voorbij flitsen. En zag mn begrafenis al voor me. Nogmaals, dat was echt een hel. En dan zeggen sommige mensen (en daar hebben ze wel gelijk in): Deb, dat was niet echt. Ja, dat is ook wel zo, maar in MIJN wereld was het harstikke echt! Ik heb het dus als echt meegemaakt.
Moeilijk om te begrijpen voor mensen, maar dat snap ik heel goed.
Ben dus naar het ZH gereden met de ambulance, en kreeg allemaal tikken op mn hoofd omdat ik wakker moest blijven. Anders waren ze bang dat ik out zou gaan.
Daar in het ZH aangekomen was het ook verschrikkelijk. Ze moesten de wond tuurlijk hechten, en die spuiten daarin waren echt superpijnlijk.
Ook dacht ik dat hun tegen mij waren.
En ja... Dan wordt je wakker in je ZH-bed met allemaal mensen om je heen die van je houden Mn ex was er ook, maar die reken ik er niet bij, want die heb nie gehouden van mij.
Ze hebben me erg goed opgevangen. Ze hebben nog een DNA onderzoek gedaan bij mij en mijn ex, omdat ze dachten dat hij mij verkracht had. Hij heeft trouwens ook 1 nacht vastgezeten, omdat hij zo en zo drugs aan een minderjarige had gegeven.
Na 2 verschrikkelijke dagen in het ZH mocht ik naar huis. Ik mocht naar mijn ouders. Omdat dat de beste plek was, om te genezen. En die hebben echt goed voor me gezorgd!
En hoe gek dat ik was, dat ik met mn ex om bleef gaan. Ken het jullie wel uitleggen hoor. Ik was echt als de dood voor hem. Dat hij me alsnog wat aan wou doen. Hij had echt een negatieve invloed op mij.
Ik ben nog met hem gaan samenwonen, bah!! Toen kreeg ik van hem een hond, en dat was echt mijn beste maatje! Waar ik was, was hij, en andersom. Ex werd jaloers, en reageerde dat af op mijn hond. Heb hem zovaak gezegd: ik heb liever dat je mij slaat, dan dat je mijn hond wat aandoet.
En ja hoor... Dat gebeurde ook. Maar dat liet mn hond weer niet toe. Die kwam er tussenin en probeerde mij echt te beschermen. Bah!! Wat voor leven heeft die hond bij mij gehad? Toen werden we eruitgezet ivm huurachterstand. Zijn toen 2wk bij iemand gaan "wonen" totdat daar de bom weer barstte. Toen heeft een oude vriendin snachts naar mijn ouders gebeld om te zeggen dat het zo echt niet langer kon. Mijn ouders moesten ff overleggen want die hadden al zoveel afgezien mee mij. Maar ik mocht dan toch komen. Alleen mocht mn hond niet mee. Verschrikkelijk vond ik dat.
Afspr. was dat mijn ex de politie zou bellen mijn hond op te halen. Dit heeft hij ook volgehouden te zeggen tegen mij. Tot 2mnd nadat het allemaal gebeurd was... Ik liep met een vriendin in de stad en kwam onze oude bovenbuurvrouw tegen. Ze zei: Ja, das ook wa, wat je ex heeft gedaan met je hond hé? Ik zeg: wat dan??
Ja, hij heeft hem toen die bewuste nacht aan ergens aan een boom gebonden en is weggelopen! Mijn wereld stortte weer in. Ik was er zo van overtuigd dat hij dit x niet had gelogen! Ik bedoel, het gaat hier om een hond, die overal buiten stond! Maar nee hoor... Hij heeft hem behandeld als oud vuil en gwn vastgebonden.
Ik heb gelijk de Dierenambulance en dierenasiels in de buurt opgebeld om te vragen voor die nacht.
Maar nee hoor... Heb hem niet meer kunnen vinden. Dat vind ik echt heel erg! Het was echt mijn maatje, en het laatste wat ik voor hem wou, is dat hij naar een lief tehuis kon, zonder geruzie enzo.
Het liefst had ik hem tuurlijk zelf meegenomen, maar dit mocht niet van mijn ouders.
Daarna heb ik nog ff wat gebruikt, totdat ik er zelf op een gegeven moment echt genoeg van had!
Ik zag het leven niet meer zitten, en wou er echt een einde aan maken. Toen heb ik drastisch het roer omgegooid, en ben overal in 1x vanaf gestapt!! Mijn ouders hebben mij hierbij erg goed geholpen, want jeetje zeg. Wat moet je van dat spul afkicken zeg! Verschrikkelijk!
Drm ben ik ook zo blij waar ik nu sta. En ik weet gwn zeker dat ik nooit meer aan harddrugs kom! Ik hoef maar naar mn arm te kijken, en voilla, het resultaat. Een snee van 10cm wat ze moesten hechten.
Om dan maar niet over de psychische schade te spreken. Soms heb ik er nog een beetje last van.
Ik ben zo ontzettend blij met het leventje wat ik nu heb!!
Ik heb een erg lieve man, prachtig zoontje en de 2e is op komst! Ook hebben we een leuk huisje (alleen kutburen, maar ach daar hoeven wij niet mee te leven). Ik heb mn rijbewijs gehaald, en hebben samen een hond gekocht. 1tje die een goed leven hier heeft, wat ze ook echt verdiend! Ik kan weer goed met mijn fam overweg, en ook goed met mijn schoonfamilie.
Trouwens, mijn vriend ben ik tegengekomen op het werk. Ik werktte bij een bedrijf wat mensen aannam die gehandicapt waren. Maakt niet uit wat voor handicap. Geestelijk, lichamelijk, psychisch.
Dus zou het dan toch ergens goed voor zijn geweest?? Dat vraag ik mezelf wel eens af, haha!
Nou meiden... Het is een heerl verhaal geworden.
Ik hoop niet dat jullie mij hierop afkeuren.
Liefs Debby.
