Oktober / November 2020 Baby's! ♥
- Onderwerp starter Cardiozuster
- Startdatum
Hoi allemaal,
Hoe gaat het met jullie? Hier een enorme schijtweek gehad. Mn liefste oma is overleden, ik heb weer een keelontsteking, en Ow heeft 2x bezoek gehad vd ambulance. Hij heeft 2 soort van insultaanvallen gehad. Was niet echt hersengerelateerd. Maar gewoon ineens uit het niet gillen als een speenvarken en heftig kronkelen. Hij hoort je niet, je kan hem niet optillen. En net als dat het komt is het ook weg. Heel heftig. Ze denken dat het vanuit zn oren komt. Maar ze kunnen er niet veel mee. N gaat het al een dag goed. Dus ff afwachten. Hopen dat het niet meer gebeurd. Al zn kiezen zijn wel zwat door dus nog 2 tandjes en meneer is volgens mij compleet. Hoop dat het bij jullie rustiger is. Nu maar een mooie pop kopen voor die jongen want ze slaan elkaar nog net de hersens niet in voor de baby born. Veel liefs de moppermuts
Hoe gaat het met jullie? Hier een enorme schijtweek gehad. Mn liefste oma is overleden, ik heb weer een keelontsteking, en Ow heeft 2x bezoek gehad vd ambulance. Hij heeft 2 soort van insultaanvallen gehad. Was niet echt hersengerelateerd. Maar gewoon ineens uit het niet gillen als een speenvarken en heftig kronkelen. Hij hoort je niet, je kan hem niet optillen. En net als dat het komt is het ook weg. Heel heftig. Ze denken dat het vanuit zn oren komt. Maar ze kunnen er niet veel mee. N gaat het al een dag goed. Dus ff afwachten. Hopen dat het niet meer gebeurd. Al zn kiezen zijn wel zwat door dus nog 2 tandjes en meneer is volgens mij compleet. Hoop dat het bij jullie rustiger is. Nu maar een mooie pop kopen voor die jongen want ze slaan elkaar nog net de hersens niet in voor de baby born. Veel liefs de moppermuts
Oh Sam, gecondoleerd met je oma. Wat naar om de iemand te verliezen.
En heftig die insulten van Owen. Ik hoop het nooit mee te maken. Als er iets met je kind is, lijkt me zo machteloos en verdrietig. Het is jullie toch echt een keer beter gegund met oren, keel, neus. Beterschap en sterkte voor jullie van onze kant.
Hier is het redelijk rustig. Ik ben nog veel bezig met mijn eigen emotionele en verlate rouwproces. Vandaag een emotionele, zware maar bijzondere familie-opstelling mogen ervaren. Wat onderstrepende maar ook nieuwe inzichten ervaren.
En heftig die insulten van Owen. Ik hoop het nooit mee te maken. Als er iets met je kind is, lijkt me zo machteloos en verdrietig. Het is jullie toch echt een keer beter gegund met oren, keel, neus. Beterschap en sterkte voor jullie van onze kant.
Hier is het redelijk rustig. Ik ben nog veel bezig met mijn eigen emotionele en verlate rouwproces. Vandaag een emotionele, zware maar bijzondere familie-opstelling mogen ervaren. Wat onderstrepende maar ook nieuwe inzichten ervaren.
Dag lieve dames,
Sorry voor de afwezigheid. De werkdagen hakken er even flink. Vrijdag lag het hele huis om 20.45 te slapen zo afgedraaid waren we allemaal.
Charlie slaapt nog steeds tussen ons in en kan uit het niets echt ontroostbaar huilen en dan kan het ook ineens klaar zijn. Geen idee wat er dan is.
Lieve Sam, allereerst heel veel sterkte gewenst. Op alle fronten want jeetje het zit jullie ook gewoon echt niet mee? ik wordt er verdrietig van als ik het lees en zou zo graag wat van de lasten voor jullie incasseren want jeetje de draagkracht zal zo langzamerhand wel eens op zijn.
Ik hoop dat bij Owen snel de rust terug keert. Hoe fijn het ook is om te weten dat het niet neurologisch is, zo vervelend is het om niet te weten waar het vandaan komt.
Een hele dikke knuffel vanuit hier.
@Chris, wat ontzettend moedig hoe je de koe bij de horens vat en wat fijn dat je ook de positieve kant van het traject kan zien.
Ik heb voor mezelf besloten in het voorjaar met een stukje traumaverwerking te willen begonnen mbt het verlies van mijn vader. Mijn man had laatst een bijbal ontsteking (heel onschuldig) maar bij het horen van knobbeltje die daar niet hoort, sloegen mijn hersenen al in overdrive naar een worst case scenario. In mijn gedachten waren we al met chemo's en hakkie-takkie-weg-zakkie bezig. Ook ben ik constant aan het rekenen, als ik zo oud wordt dan kunnen mijn kinderen nog zo lang van mij genieten. Dan hebben ze in ieder geval herinneringen aan me. Al dat soort gedachtes spoken, met meer regelmaat dan ik wil, door mijn hoofd. Ik vind het super lastig om het verlies van mijn vader, als een trauma te bestempelen omdat ik absoluut geen ongelukkige jeugd heb gehad. Geen misbruik in wat voor vorm heb ervaren, geen oorlog oid. Ik heb het dus ook nooit als een trauma ervaren tot de opmerk van mijn man met z'n bultje wat er niet hoort. Zelfs nu betrap ik mezelf er op dat ik het probeer te relativeren. Zo gek.
Hier verder alles goed. Oudste nog moe van de covid besmetting, lijkt het. Hoewel hij er niet ziek van is geweest, lijkt dit wel echt een gevolg te zijn.
Charlie gedraagt zich al als flinke dreumes. Klimmen, klauteren, nee zeggen en echt vreten ?? hongeraapie is het..
Een dikke knuffel voor jullie beide!
Sorry voor de afwezigheid. De werkdagen hakken er even flink. Vrijdag lag het hele huis om 20.45 te slapen zo afgedraaid waren we allemaal.
Charlie slaapt nog steeds tussen ons in en kan uit het niets echt ontroostbaar huilen en dan kan het ook ineens klaar zijn. Geen idee wat er dan is.
Lieve Sam, allereerst heel veel sterkte gewenst. Op alle fronten want jeetje het zit jullie ook gewoon echt niet mee? ik wordt er verdrietig van als ik het lees en zou zo graag wat van de lasten voor jullie incasseren want jeetje de draagkracht zal zo langzamerhand wel eens op zijn.
Ik hoop dat bij Owen snel de rust terug keert. Hoe fijn het ook is om te weten dat het niet neurologisch is, zo vervelend is het om niet te weten waar het vandaan komt.
Een hele dikke knuffel vanuit hier.
@Chris, wat ontzettend moedig hoe je de koe bij de horens vat en wat fijn dat je ook de positieve kant van het traject kan zien.
Ik heb voor mezelf besloten in het voorjaar met een stukje traumaverwerking te willen begonnen mbt het verlies van mijn vader. Mijn man had laatst een bijbal ontsteking (heel onschuldig) maar bij het horen van knobbeltje die daar niet hoort, sloegen mijn hersenen al in overdrive naar een worst case scenario. In mijn gedachten waren we al met chemo's en hakkie-takkie-weg-zakkie bezig. Ook ben ik constant aan het rekenen, als ik zo oud wordt dan kunnen mijn kinderen nog zo lang van mij genieten. Dan hebben ze in ieder geval herinneringen aan me. Al dat soort gedachtes spoken, met meer regelmaat dan ik wil, door mijn hoofd. Ik vind het super lastig om het verlies van mijn vader, als een trauma te bestempelen omdat ik absoluut geen ongelukkige jeugd heb gehad. Geen misbruik in wat voor vorm heb ervaren, geen oorlog oid. Ik heb het dus ook nooit als een trauma ervaren tot de opmerk van mijn man met z'n bultje wat er niet hoort. Zelfs nu betrap ik mezelf er op dat ik het probeer te relativeren. Zo gek.
Hier verder alles goed. Oudste nog moe van de covid besmetting, lijkt het. Hoewel hij er niet ziek van is geweest, lijkt dit wel echt een gevolg te zijn.
Charlie gedraagt zich al als flinke dreumes. Klimmen, klauteren, nee zeggen en echt vreten ?? hongeraapie is het..
Een dikke knuffel voor jullie beide!
Gek he! Maar je hoeft ook geen “slechte” jeugd of echt rare ervaringen te hebben voor therapie/hulp. Verlies is ingrijpend genoeg. Moet ook zeggen sinds de kids er zijn lijkt het leven ook ineens veel eindiger. Laatst op de spoed met die darm ontsteking, hadden ze het eerst over blindedarm en dat ik erop moest rekenen dat ik ff niet naar huis kon. Het eerste wat ik vroeg was kan ik niet wachten tot de kids op bed liggen vanavond en is de narcose uitgewerkt sochtends want dan kan ik ze wegbrengen ? heb hier geen tijd voor ? Toen het wat serieuzer werd bij radiografisch onderzoek. Ik zag haar kijken en ze zei Sam, dit is niet oke.. toen zag ik ook al allemaal beelden van chemo en begraven en brr.
Ook toen ow vd week stuiptrekkend op mn arm lag zag ik dingen en haalde ik van alles in mn hoofd. Bah nee het leven en gezondheid lijkt minder vanzelfsprekend. Kan me goed voorstellen dat je wat hulp kan gebruiken.
Al is het om ff te relativeren. Blij om te horen dat het gelukkig onschuldig is, maar de schrik word toch vaak onderschat. Dikke knuffel
Ook toen ow vd week stuiptrekkend op mn arm lag zag ik dingen en haalde ik van alles in mn hoofd. Bah nee het leven en gezondheid lijkt minder vanzelfsprekend. Kan me goed voorstellen dat je wat hulp kan gebruiken.
Al is het om ff te relativeren. Blij om te horen dat het gelukkig onschuldig is, maar de schrik word toch vaak onderschat. Dikke knuffel
Wat goed van jezelf om die stap te zetten Zonnebloempje. Ik denk inderdaad dat door de kids gebeurtenissen nu harder en dieper binnenkomen. Je bent er niet meer alleen voor jezelf waardoor de menselijk- en sterfelijkheid ook dichterbij is. En de dingen die je in het verleden nog minder van slag maakte komen nu boven drijven.
Knap om er mee aan de slag te gaan. En wat ik nu al merk is het echt wel zwaar en emotioneel maar levert het al zoveel op. Gun jezelf dat ook.
Sam, jij ook sterkte en kracht want je krijgt ook vanalles op je bord.
Even een vraagje: hoe zit het met jullie slaapjes overdag? Hier slaapt Ties ‘s morgens vaak erg goed 1,5-2,5 uur en ‘s middags lang niet altijd meer. Vind het nog erg jong voor 1 slaapje. Toch?
Knap om er mee aan de slag te gaan. En wat ik nu al merk is het echt wel zwaar en emotioneel maar levert het al zoveel op. Gun jezelf dat ook.
Sam, jij ook sterkte en kracht want je krijgt ook vanalles op je bord.
Even een vraagje: hoe zit het met jullie slaapjes overdag? Hier slaapt Ties ‘s morgens vaak erg goed 1,5-2,5 uur en ‘s middags lang niet altijd meer. Vind het nog erg jong voor 1 slaapje. Toch?
Ow doet nu sinds een maand van half 11 tot 13 u een slaap. Soms een uurtje, soms 2 uur. Merk als hij een korte dut doet dattie het wel zwaar vind. Merk als hij 2x dut indd is het drama smiddags want smiddags wil hij nauwelijks slapen en als hij dan eindelijk slaapt is het echt een kwartier en zittie savonds elke keer te ouwenelen tot 22u ? dus ik heb besloten de strijd af te kappen en het echt op 1 goeie dut te gooien. Mn dochter deed vanaf 1 jaar geen dutjes meer (was ook altijd strijd) vanaf het moment dat ik ermee kapte met dwingen sliep ze nooit overdag maar was ze echt de hele dag blij en sliep van 18.30 tot 7.30. Dat was me veel meer waard. Elk kind zn eigen patroon. ?