Herkenbaar hoor MvdF en Milu. Ik vind het ook lastig om alleen te zijn met twee kleintjes en hier ook veel goed bedoeld trekken aan de baby en klapjes en hoofdstoten enzo. Ze wil enorm graag bij de baby zijn, en als het dan even niet kan, wat meestal is nog omdat ze slaapt of drinkt, dan wordt ze dwars en baldadig. Ook als ik vast zit onder de baby weet ze dondersgoed dat ze dus niet hoeft te luisteren, want ik kan er toch niet achteraan. Ik probeer supergeduldig te blijven en te zeggen hoe het wel kan. Of haar hulp vragen en opdrachtjes geven. Dingen als: wil je dit even weggooien? Pak de hydrofiel maar even. Pak jij een schone luier? Was jij even haar haartjes? Dan is ze helemaal blij en luistert ze goed. Maar ik verlies door vermoeidheid ook sneller mn geduld en sta dan tegen haar te roepen. Wat ik vervelend vind want alles wat ze wil is betrokken zijn.
Ze slaapt snachts redelijk goed. Maar het in slaap vallen is erg slecht geworden. Ze ging altijd 19 uur naar bed en was een half uurtje later wel vertrokken. Nu liggen we tot 21/22 uur naar haar vrolijke geklets te luisteren. Geen probleem dan zou je denken. Maar ze is evengoed 6 uur wakker. En ze doet haar middagslaapje de helft van de tijd ipv 3 uur maar 1 uurtje. Ze komt echt slaap tekort nu. Dit is heel ongewoon voor haar. Hoe moeier ze is, hoe vervelender en drukker. Ze is ook nog eens net 2 geworden en dus door naar een andere opvanggroep waar alles net een beetje anders werkt. Waaronder slapen in een peuterbed. Het gaat prima. Maar soms kan ze maar weinig hebben en heeft ze dus ook weer haar driftbuien terug. En ik snap het zo goed, heb toch niet altijd het geduld of mn handen vrij.
Ik voel me af en toe ook boos naar de baby toe. Door haar komst heb ik geen tijd voor mn oudste. Het ziekenhuisverblijf 2 keer heeft daar niet bij geholpen. We werken nu aan de peuterkamer op zolder. En ik denk maar steeds over de babykamer: jamaar dit is jouw kamer niet, hier hoort mijn lieve oudste te slapen. Heel gek maar het voelt soms gewoon alsof de baby afpakt van de oudste en dat ik haar dat kwalijk neem. Terwijl dat onzin is natuurlijk. Over weer twee jaar heb ik ook onwijs mooie herinneringen met deze baby. En ik zie nu al hoe gek mn oudste op de baby is. Door het ziekenhuisverblijf is ze helemaal bang als ik de deur uit ga. Dan roept ze niet paniekerig mamma, maar de baby. Dat die weg was was erger dus haha!
Mn kleding past nog niet. En dat komt puur door mn buik. Ik heb deze keer echt een kangaroo pouch over. Een grote lege zak en een flinke gleuf tussen mn buikspieren. Ik kan de vel zo vastpakken. Geen spijkerbroek of niet elastische band die ik daaroverheen dicht krijg. Vind het absoluut niet mooi. En weet niet in hoeverre het weg trekt. Wel iets hoop ik. Bij de oudste was dit wel minder. Ik heb ook met wandelen steeds zo'n stekend gevoel in mn schuine buikspieren. Wordt flink wat oefeningen doen en wandelen om de spieren weer een beetje strakker te krijgen. De zak... Tja we zien wel wat ervan over blijft. Ik ben wel al het gewicht weer kwijt. Die van de oudste alleen nog niet. Toen was ik ook alles snel weer kwijt, maar kwam ik 6 kilo aan in de eerste maanden erna, teveel gegeten uit stress. Die moeten er wel nog af. Maargoed die had ik al voor deze zwangerschap en toen paste ik mn broeken prima.
Ik draag nu sportbroeken, twee wat nettere jogging style broeken en jurkjes. Maar ik vind eigenlijk alles even raar zitten. Moet even wennen aan dit lijf. Ik zie er gewoon zwanger uit. Maar dan met slappe buik.
We zijn weer thuis nu ? en waar de baby eerst 2 dagen enorm veel dronk (1 dag zelfs iets meer dan een liter!), Dronk ze gister steeds maar halve flesjes. Vreemd. En nog vreemder. Ze sliep vannacht in de cosleeper van 22 tot 4.30! Terwijl ze er nooit langer dan 2-3 uur tussen liet. Ik schrok en heb haar wakker gemaakt en gevoed. Ze was nog diep in slaap. Is best jong zo'n ruk toch? 6,5 week. Ik vraag me direct weer af welk virus ze nu heeft. Ook omdat ze al een dag of 5 wel erg veel huilt. Vooral savonds. Terwijl ze niet echt krampen heeft. Zie ze is weer opnieuw ziek! In het ziekenhuis keken ze mee en zeggen dat het prikkels verwerken is, dat ze ook de leeftijd heeft dat de wereld wat open gaat. Het is ook het meeste rond het typische huiluurtje begin van de avond. Gisteren 2,5 uur op vol volume hysterie. Dat ik meteen aan ziek zijn denk, moet wel slijten hoor.
Ze slaapt snachts redelijk goed. Maar het in slaap vallen is erg slecht geworden. Ze ging altijd 19 uur naar bed en was een half uurtje later wel vertrokken. Nu liggen we tot 21/22 uur naar haar vrolijke geklets te luisteren. Geen probleem dan zou je denken. Maar ze is evengoed 6 uur wakker. En ze doet haar middagslaapje de helft van de tijd ipv 3 uur maar 1 uurtje. Ze komt echt slaap tekort nu. Dit is heel ongewoon voor haar. Hoe moeier ze is, hoe vervelender en drukker. Ze is ook nog eens net 2 geworden en dus door naar een andere opvanggroep waar alles net een beetje anders werkt. Waaronder slapen in een peuterbed. Het gaat prima. Maar soms kan ze maar weinig hebben en heeft ze dus ook weer haar driftbuien terug. En ik snap het zo goed, heb toch niet altijd het geduld of mn handen vrij.
Ik voel me af en toe ook boos naar de baby toe. Door haar komst heb ik geen tijd voor mn oudste. Het ziekenhuisverblijf 2 keer heeft daar niet bij geholpen. We werken nu aan de peuterkamer op zolder. En ik denk maar steeds over de babykamer: jamaar dit is jouw kamer niet, hier hoort mijn lieve oudste te slapen. Heel gek maar het voelt soms gewoon alsof de baby afpakt van de oudste en dat ik haar dat kwalijk neem. Terwijl dat onzin is natuurlijk. Over weer twee jaar heb ik ook onwijs mooie herinneringen met deze baby. En ik zie nu al hoe gek mn oudste op de baby is. Door het ziekenhuisverblijf is ze helemaal bang als ik de deur uit ga. Dan roept ze niet paniekerig mamma, maar de baby. Dat die weg was was erger dus haha!
Mn kleding past nog niet. En dat komt puur door mn buik. Ik heb deze keer echt een kangaroo pouch over. Een grote lege zak en een flinke gleuf tussen mn buikspieren. Ik kan de vel zo vastpakken. Geen spijkerbroek of niet elastische band die ik daaroverheen dicht krijg. Vind het absoluut niet mooi. En weet niet in hoeverre het weg trekt. Wel iets hoop ik. Bij de oudste was dit wel minder. Ik heb ook met wandelen steeds zo'n stekend gevoel in mn schuine buikspieren. Wordt flink wat oefeningen doen en wandelen om de spieren weer een beetje strakker te krijgen. De zak... Tja we zien wel wat ervan over blijft. Ik ben wel al het gewicht weer kwijt. Die van de oudste alleen nog niet. Toen was ik ook alles snel weer kwijt, maar kwam ik 6 kilo aan in de eerste maanden erna, teveel gegeten uit stress. Die moeten er wel nog af. Maargoed die had ik al voor deze zwangerschap en toen paste ik mn broeken prima.
Ik draag nu sportbroeken, twee wat nettere jogging style broeken en jurkjes. Maar ik vind eigenlijk alles even raar zitten. Moet even wennen aan dit lijf. Ik zie er gewoon zwanger uit. Maar dan met slappe buik.
We zijn weer thuis nu ? en waar de baby eerst 2 dagen enorm veel dronk (1 dag zelfs iets meer dan een liter!), Dronk ze gister steeds maar halve flesjes. Vreemd. En nog vreemder. Ze sliep vannacht in de cosleeper van 22 tot 4.30! Terwijl ze er nooit langer dan 2-3 uur tussen liet. Ik schrok en heb haar wakker gemaakt en gevoed. Ze was nog diep in slaap. Is best jong zo'n ruk toch? 6,5 week. Ik vraag me direct weer af welk virus ze nu heeft. Ook omdat ze al een dag of 5 wel erg veel huilt. Vooral savonds. Terwijl ze niet echt krampen heeft. Zie ze is weer opnieuw ziek! In het ziekenhuis keken ze mee en zeggen dat het prikkels verwerken is, dat ze ook de leeftijd heeft dat de wereld wat open gaat. Het is ook het meeste rond het typische huiluurtje begin van de avond. Gisteren 2,5 uur op vol volume hysterie. Dat ik meteen aan ziek zijn denk, moet wel slijten hoor.