Wie ook zo ziek van de zwangerschap?

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hai Anne,

Daar ben ik weer. Wat balen zeg dat je het niet rond kunt krijgen op je werk. Wat doe je eigenlijk voor werk? Jammer hè dat dit soort dingen soms zo moeizaam gaan. Je hebt wel andere dingen aan je hoofd om je mee bezig te houden (veel leukere dingen ).
Is die flexibiliteit met gastouderopvang wel te waarborgen??? Ik heb er niet zoveel verstand van eigenlijk. Mijn ouders hebben vorig jaar wel als geregistreerd gastouder voor onze kinderen  gefunctioneerd, maar dat is denk ik toch anders. Ik hoop voor je dat je het snel geregeld hebt, ben je daar vanaf.

Ik word volgende week alweer 31 lentes jong, waar blijft de tijd.... Wij wonen in Veenendaal. Dat ligt ergens tussen Utrecht en Arnhem.
Ik heb vandaag weer een goede dag. Het lijkt erop  dat de positieve trent zich voortzet. Ik krijg steeds meer hoop. Ik heb zelfs een poosje buitengezeten. Dit had ik vorige week niet kunnen bedenken. Toen lag ik nog aan het infuus en was een tochtje naar het toilet me al teveel.

Ik hoop morgen eigenlijk het hartje weer even te horen. Weet ik zeker dat het daar ook allemaal nog goed gaat.

Wanneer moet jij weer naar de VK??

Groeten,
Jacoline

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Jacoline,

Het lijkt zo langzaam aan alsof wij hier ons eigen honkje hebben op dit forum .... beetje kneus & co ofzo....
Ik hoef 7 mei pas weer naar de VK, maar ik moet zeggen dat ik dat erg fijn vind dat het nog even duurt! Ik ben de afgelopen tijd bijna wekelijks geweest omdat er dingen   niet goed gingen, en ze is zelfs op huisbezoek geweest ook, dus dat ik nu zo'n tijdje niet hoef betekent alleen maar dat het goed gaat. Aangezien ik de kleine ook met regelmaat voel, maak ik me daar ook geen zorgen over... uiteraard verheug ik me d'r op om't hartje weer te horen. Maar nog meer verheug ik me op de 20 weken echo op 22 mei !! Nog een maandje geduld!

Ik ben werkzaam als ambulantbegeleidster bij jongeren met een psych. beperking o.a. borderliners en autisten die zelfstandigwonen. Aangezien ik mijzelf niet al kotsend op huisbezoek zag gaan, heb ik mij destijds ziekgemeld. Gelukkig krijg ik vanaf mijn werk de nodige steun en begrip en wordt ik niet echt gepusht om weer aan de slag te gaan. Wat doe jij?

Voor zover ik weet is een gastouder flexibel, maar ja je moet het denk ik wel treffen met een goeie gastouder waar het goed mee klikt. Maar zo zal de ene leidster op een KDV ook beter zijn dan de andere. De tijd zal het uitwijzen!

Het weer heet d'r weer zin in, en ik ben na een kotsrijk begin van de dag ook wel weer aardig opgedroogd.

Maak d'r wat moois van!

Groet,
Anne

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hier nog zo'n zieke, alhoewel wel iets minder heftig dan jullie twee, geloof ik.
Ik ben echt de hele dag door misselijk, ('s nachts trouwens ook, merk ik als ik weer eens wakker lig...) en heb emesafene voorgeschreven gekregen van de huisarts. dat helpt wel tegen de kotsneigingen, maar voor de rest helpt het niet veel.
Daarnaast erg moe en nu aan een ijzerkuurtje om m'n lage waardes wat op te peppen, dus ook ik zit ziek thuis deze week. Hopelijk knap ik wat op, want volgende week gaan we op vakantie naar Israel...

We doen trouwens vergelijkbaar werk, Anne: ik ben ambulant hulpverlener voor jongeren die zelfstandig zijn gaan wonen, maar dat nog niet helemaal zelfstandig redden. Daar zitten ook jongeren met psychiatrische problemen tussen, maar ook wat breder: grote financiele problemen (hoge schulden), jongeren die door voor mijn begeleiding te kiezen de eerste stap zetten naar echte therapie, jongeren die uitbehandeld zijn en net even wat extra steun nodig hebben. Allemaal tussen de 18 en 30 jaar oud, (ben zelf 30, bijna 31, dat geeft soms wel bijzondere situaties,
Maar goed, ook ik zag mezelf niet ineens naar het toilet vliegen bij de jongeren thuis en het gesleep van de een naar de ander, durfde ik ook niet aan, (ik werk in Houten, Culemborg en Zeist en woon in Den Bosch. Lange reistijden dus).
Hoe ver zijn jullie trouwens in de zwangerschap? Ik krijg 9 mei een tweede echo, die duidelijkheid moet geven: bij m'n eerste afspraak bij de verloskundige was ik volgens eigen telling 9 weken. Er was echter nog niets te horen, (schijnt wel normaal te zijn) en weinig te voelen, waarop ze dacht ik mogelijk toch wat korter zou zijn, omdat ik ook pas na 2,5 week overtijd positief testte.
Bij de echo twee weken later, (ik zou dus 11 weken zijn), was de baby erg klein, (lag ook schuin weg, dus ze konden de lengte niet goed te pakken krijgen) en zeiden ze: Nou, wat ons betreft ben je 8,5 week, maar we durven het toch ook weer niet met zekerheid te zeggen... Wat ons betreft doen we over een paar weekjes weer een echo...
Gisteren weer bij de VK geweest, volgens eigen telling inmiddels 13 weken en de verloskundige denkt nu dat dat toch wel zo zal zijn, omdat het hartje erg krachtig te horen was en ze m'n baarmoeder goed kon voelen. Zou betekenen dat ik nu toch een beetje over m'n top heen moet gaan komen van de hormonen en dat de klachten af moeten gaan nemen, maar volgens mij zijn jullie verder dan ik en nemen de klachten niet bepaald af, of wel?

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Rozemarijke,

Welkom hier op 't kneusenhonkje
Ik zit zelf ook met mijn vakantie, maar die is pas over een maand ... ik heb goeie hoop dat het dan beter gaat, echter de plannen die we hadden zullen we denk ik wel aan moeten passen. We wilden gaan rondtrekken door europa, hadden niet verwacht dat we ooit nog zonder medische hulp zwanger zouden worden (zijn 2 jaar 'bezig' geweest). Maar goed met alles wat we de afgelopen weken hebben doorstaan, zie vooral ik het niet zitten om zo'n reis te maken. Gelukkig snapt manlief dat wel. Wat het dan wel gaat worden weet ik niet, dat zal de tijd wel uitwijzen.

Ik ben vanaf week 7 ziek thuis, en ben vandaag precies 16 weken zwanger.
Wat lijkt me dat vervelend om niet zeker te weten hoe ver je nu precies bent in je zwangerschap, hopelijk weet je 't snel helemaal zeker.
Vandaag ga ik wederom een poging wagen om de emesafene af te bouwen van 4 terug naar 3. Ik heb dit al vaker geprobeerd maar ging dan altijd weer nog meer overgeven na een dag of 2, dus dan maar weer erbij. Aangezien ik al een paar goeie dagen op rij heb, gaan we 't toch maar weer is proberen. Hoe minder medicijnen die kleine binnen krijgt des te beter het toch is, denk ik...
Hier is d'r zeker wel verbetering... er zijn momenten geweest dat ik een keer of 12 overgaf per dag... en nu zit ik nog maar op 3 a 4 keer per dag. Het mooie weer helpt ook om de wereld weer wat positiever in te zien. En het feit dat ik sinds vorige week zeker weet (voor zover je daar ooit zekerheid over hebt)  dat alles goed gaat met mn kleine. Langzaam aan begint het erop te lijken dat ook wij mogen gaan genieten van onze zwangerschap, maar we durven nog niet echt zo goed.

Grappig dat we bijna hetzelfde werk doen. Dat met leeftijd daar loop ik inderdaad ook wel eens tegenop, maar meer dat ik daar zelf moeite mee heb, dan dat ik het idee heb dat zij daar moeite mee hebben.

Sterkte!

Groet,
Anne

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hmm, ja, dat is wel heel heftig, wat jij hebt...   Hopen idd dat het over een maand beter gaat! En dus leuke plannen te maken om naar uit te kijken, ook wel fijn,
Ik ga er maar van uit dat ik met de emesafene op zak in ieder geval het overgeven kan bediwngen, en verder bekijk ik ter plekke maar even wat wel en niet gaat...
't Is wel lekker warm daar en daar verheug ik me wel op: heb het nu voortdurend koud, (begint met het betere weer ietsjes beter te worden wel), maar ik heb helemaal zoiets van: Straks heb ik het niet koud meer!

De jongeren die ik begeleid hebben meestal niet zo'n problemen met mijn leeftijd idd. Het is meer ikzelf, als ze dan maar net even jonger zijn dan ik, dat ik wel eens denk: Hmm, apart...
En we hebben een bijzondere constructie qua woonplekken: de jongeren maken gebruik van appartementen die in een leefgemeenschap gesitueerd zijn. Ze wonen tussen vrijwilligers die daarmee direct een sociaal netwerk (en af en toe sociaal opvangnet) vormen. Ze eten een paar keer per week als leefgemeenschap samen en ik heb dus ook wel contact met de kernbewoners (dat zijn die vrijwilligers). Die vinden me vaak wel erg jong en dat zorgt soms voor lastige situaties: ze denken toch gauw dat ik niet voldoende doe aan de problemen van een jongere, als ze zelf niet 1-2-3 iets zien veranderen. Altijd weer een crime om uit te leggen dat verandering tijd kost en dat wanneer iemand van de ene op de andere dag verandert, er iets niet in de haak is...
Maar verder is het superleuk werk,

Hoe ga jij dat straks doen met borstvoeding en/of kolven? Ik zit dus echt met het probleem van: dat wil ik in de auto (of trein, soms) niet doen en hoe bewaar ik de melk dan de rest van de dag?

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi misselijke mama's,

Hoe is het nu met jullie? Vind het wel heel naar voor jullie dat jullie nog steeds zo'n last hebben! Ikzelf ben een van de gelukkigen die slechts een week of 7 misselijk is geweest.

Sterkte en hou je taai!
Er staan jullie ook hele mooie dingen te wachten!!

Veel liefs en genezende glittertjes van Billie!

++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hey billie... bedankt voor die genezende glittertjes! die helpen vast net zoals de zonnestraaltjes ....
misselijke mama's.... lol... ik zei al tegen mijn man dat wij ons kind dus never nooit gaan vertellen dat ik er zo ziek van ben geweest...   of althans niet voordat t de 18 jaar voorbij is.

hoi Rozemarijke, wat betreft dat kolven heb ik denk ik niet echt een probleem. Ik werk op 2 locaties. Al mijn clienten wonen ofwel met zn alleen in 1 flat... ofwel met z'n allen in 1 straat. Mijn verste locatie is 10 minuutjes met de auto, de dichtsbijzijnde 5 minuutjes lopen. Je hebt officieel recht het eerste halve jaar om je kind bv te geven ofwel te kunnen kolven. Ik denk dat haccp (die hygiene-toestanden) technisch ik mijn bv vast niet in de koelkast daar mag bewaren op 't trefpunt ... dusss... dan zal ik de gelegenheid moeten krijgen om naar huis te gaan. Aangezien je als ambulant bij ons altijd alleen werkt is dat wel een probleem... maar ik sta daarmee in mijn recht... dus is het kort gezegd, niet mijn probleem...
Ik heb zelf als kind geen bv gehad omdat dat vanwege medische reden niet kon (mijn moeder is geopereerd aan baarmoederhalskanker). De medische wetenschap zegt tegenwoordig dat het voor de weerstand juist heel belangrijk is. Ik ben zelf erg allergisch voor bepaalde dingen en mijn VK zei dat ik dan juist moest proberen om minimaal een half jaar BV te geven, zodat d'r een grotere kans bestaat dat die kleine dat niet krijgt. Ik vind het dus erg belangrijk en ga d'r gewoon voor zorgen dat het gaat lukken om dat allemaal te regelen.


Ik weet niet of je hier wat aan hebt... denk t niet... situatie is geheel anders..

Liefs,
Anne

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo dames,

Zoals Anne al zei, welkom op het kneusenhonkje. Zoals jullie waarschijnlijk al wel hebben kunnen lezen, hebben wij hier de afgelopen periode ons verhaal gehouden. En weet je, het is zo fijn om met lotgenoten te praten. Mensen die een beetje weten hoe je je voelt, want er is echt een verschil tussen misselijk en misselijk. Het is lichamelijk maar vooral geestelijk een hele zware periode. Heel veel mensen onderschatten dit.

Rozemarijn, ik hoop echt voor je dat het snel beter met je zal gaan. Ik hoop dat de emesafene bij   jou helpt. Bij mij heeft het helemaal niets uitgehaald. Ik werd er eigenlijk alleen maar nog beroerder van. In het ziekenhuis heb ik twee keer primperan gekregen, maar dit hielp ook niets. Het enige wat bij mij een beetje hielp was de hele dag op bed liggen en ervoor zorgen dat er zo weinig mogelijk prikkels waren. In het ziekenhuis heb ik drie keer een psycholoog aan mijn bed gehad die mij ook adviseerde om zo veel mogelijk te rusten en zo weinig mogelijk bezoek te ontvangen. Het was zelfs zo erg dat als mijn man om de hoek van de mijn kamer kwam, ik al moest overgeven. Ik heb toen ook gezegd dat hij niet meer hoefde te komen omdat het voor allebei niet leuk meer was. Afgelopen zaterdag ben ik thuisgekomen en wonder boven wonder gaat het nu heel erg goed. Ik kan weer heel veel eten en ik ben eindelijk van die vieze smaak af in mijn mond. Daar werd ik zo vreselijk beroerd van. Vanochtend bij de VK was mijn urine gelukkig goed en hebben we het hartje gehoord. Ik begin nu stiekem weer een beetje vooruit te kijken en durf ook weer een klein beetje te gaan genieten.

Ik hoop echt dat jullie dit ook heel snel kunnen zeggen want het is best  een diep dal waar je doorheen moet.

Groetjes,
Jacoline